🎼#موسیقی_ایرانی
#استاد_همایون_خرماستاد "
همایون خرم" در نهمِ تیرماهِ ۱۳۰۹ خورشیدی در شهرِ بوشهر، در جنوبِ ایران زاده شد و تقریباً نخستین کاشفِ استعدادِ هنری او، مادرش بود که سخت به موسیقی علاقه داشته و بدین سبب، نامِ یکی از دستگاه های موسیقی ایران را بر روی فرزندش، نهاده بود. "
همایون" نواختن موسیقی را از هفت سالگی با نی لبکی آغاز کرده، که مادر برای او خریده بود. اگر کاشفِ این استعداد مادر بود، نقشِ گشاینده ی راه و بارورشدنِ استعداد او را، بانویی از آشنایان خانوادگی شان، ایفا کرد.
"
همایون" ۹ سال نزدِ معلمِ بزرگِ موسیقی، شادروان "ابوالحسن خانِ صبا" درس خوانده و ردیف های او را به خوبی آموخته بود. هنوز درس و مشق را تمام نکرده که، به توصیه ی
استاد "صبا" در آزمایشِ نوازندگی رادیو شرکت کرد و موفق از آن بیرون آمد و تکنواز رادیو شد. او خود نخستین تکنوازی ها را نوعی کارآموزی به شمار می آورد که برای آینده اش حیاتی بود.
البته میانِ این دوره کارآموزی و آینده، فاصله ای بلند یا به قولِ خودش، دوره ی فترت پيش آمد. او چون در رشته ی «مهندسی برق در دانشگاه تهران» درس می خواند، چاره ای نداشت که برای خاتمه ی آن مدتی موسیقی را کنار بگذارد. حتی پس از آن، قصدِ سفر به فرانسه را داشت تا تحصیل عمومی خود را ادامه دهد، ولی آشنایی تازه ای، او را دوباره به عرصه موسیقی بازگرداند، "علی محمد خادم میثاق"، رهبری یکی از ارکسترهای رادیو، از او می خواهد تا به عنوان تکنواز ویولن با اوهمکاری نماید.
"
خرم" در سال ۱۳۳۶ ارکستر تازه ای برای عرضه آفریده های خود تشکیل می دهد و نخستین ترانه هایش را خواننده ی فروتنِ آن سال ها، "امین الله رشيدی" می خواند. چند سال بعد، همکاری نزدیک او با بانو "مرضیه" آغاز می شود که در آن سال ها، راهِ شهرت را به سرعت طی می کرد که، ترانه های
استاد "
خرم" بر شتابِ این شهرت می افزود. با این همه، بهترین دوره آهنگ سازی
استاد "
خرم" از یکی دو سال بعد، با همکاری "پروین زهرایی منفرد" که با نامِ کوچکِ «پروین» شناخته می شد، آغاز می شود. بانو "پروین" را "
خرم" خود کشف کرده و به وی برای ترانه خوانی آموزش داده بود.
استاد "
خرم" بعد از دو سال چنان ترقی می کند که به برنامه سنگین و وزینِ «گل ها» می رود.
اولین ترانه ی او را در «گل ها» به نام «رسوای زمانه» از آهنگی سخت تاثیرگذار و متنی عاشقانه با قافیه بندی های مستمر و منسجم برخوردار است و هنوز پس از گذشتِ نیم قرن جاذبه ی خود را حفظ کرده و ماندگار شده است. این یکی از نخستین سروده های "بهادر یگانه" است که البته به شهرتی که در خورِ آن بود، نرسید. "
همایون خرم" در طول بیش از پنجاه سال آهنگ سازی، با سرایندگان برجسته ای همچون، "تورج نگهبان"، "رحیم معینی کرمانشاهی"، "بیژن ترقی" و "هوشنگ ابتهاج"، همکاری نزدیک داشته است.
از «رسوای زمانه» که بگذریم، «غوغای ستارگان» و «سرگشته» از دیگرِ کارهای در یادماندنی اوست. متنِ آرمانی «سرگشته» را "هوشنگ ابتهاج" سروده و
استاد "حسین قوامی" و بانو "الهه" آن را خوانده اند. "
خرم" با مجموعه ترانه هایش ثابت کرد که ذهنی آفریننده داشت.
وی نیز چون مرحوم "مهدی خالدی" برای «آرشه» بیش از «پنجه» اهمیت قائل بود. رمانتیسم شورمندانه ای که در آهنگ های او موج می زد، در نواخته هایش نیز محسوس بود، بماند که بسیاری، آهنگ سازی او را برتر از نوازندگی اش می دانند ولی به هر تقدیر ساز او دلنشین است و نوای نوآوری از آن، به گوش می رسد.
استاد "
همایون خرم" پس از انقلاب نیز، با وجودِ دشواری های ناشی از ممنوعیت ها بیکار ننشست. محرومیت از کار و ویولن نوازی، فرصتی بود برای آهنگسازی. خودِ او می گوید: «عاشق درهرحال هیچ وقت از معشوق غافل نمی ماند.»
"
همایون خرم" از معدود آهنگ سازانی بود که با بازخوانی ترانه های پیشین خود با صدای مردان موافقت کرد. "محمد اصفهانی" یکی از این بازخوان هاست. "
خرم" می گوید: «از راه بازسازی، دست کم جوان ها و نوجوان ها با آهنگهای قدیمی که دیگر مجوز پخش ندارند، آشنا می شوند.»
استاد "
همایون خرم" که از چند گردهمایی و جشنواره، جوایزی دریافت کرده بود، سرانجام در بیست و نهم دی ماه سال ۱۳۹۱ در تهران درگذشت.
@Sazochakameoketab 🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂#جواد_ظل_طاعت