#استاد_جواد_معروفیموسیقی دانانِ پیشروی ایران از همان آغازِ جنبش نوآوری، بر این نیت بودند که آنچه از مجموعه ی موسیقی بین الملل با محتوای موسیقی ملی سازگار باشد، به خدمت بگیرند.
از جمله، قاعده ی نت نویسی، شیوه های تنظیم و ارکستراسیون و به کارگیری برخی از سازهای غربی که در عصرِ حاضر جهانی شده اند.
البته سازهایی چون «اُرگ»، «کلارینت»، «فلوت»، «ویولن» و «پیانو» حتی از دوره ناصری که هنوز جنبش نوآوری در موسیقی ما شکل نگرفته بود، وارد ایران شده بودند، اما آنگونه که باید با موسیقی ملی، اُنس و اُلفت پیدا نکرده بودند.
«فلوت» و «ویولن» و «کلارینت» بیشتر در موسیقی نظام به کار می رفت و همان حضورِ اندکِ ویولن در موسیقی دستگاهی به همتِ کمانچه کشان بود.
در واقع ویولن می رفت که به کمانچه ای دیگر یا به قولِ "ناصرالدین شاه"، به «کمانچه فرنگی» تبدیل شود.
می بایست هنرمند برجسته ای چون معلمِ بزرگِ موسیقی،
استاد "ابوالحسن خانِ صبا" پیدا می شد تا مرزِ میانِ کمانچه و ویولن و نیز تفاوتِ ویولن فرنگی را با ویولن ایرانی مشخص سازد.
«پیانو» در آغازِ ورود، هم به سببِ دشواریِ حمل و نقل و هم به دلیلِ گرانیِ قیمت، رواجِ عام پیدا نکرد و تنها وسیله ی ابرازِ تشخص و خودنمایی اعیان و اشراف شد ولی با آغاز جنبش نوآوری، و تأسیس مدرسه موسیقی مرحوم "کلنل علینقی خانِ وزیری"، آموختن و نواختنِ آن در فهرست های درسی و برنامه های اجرایی قرار گرفت.
یکی از شاگردانِ مکتبِ شادروان "وزیری" که کوشش های او در ایجادِ سازگاری و پیوستگی موسیقی ما با پیانو نقش بزرگ ایفا کرده،
استاد "
جواد معروفی" است.
استاد "
جواد معروفی" در سال ۱۲۹۴ خورشیدی در تهران و در خانواده ای هنرشناس زاده شد.
پدرش "موسی خان
معروفی" تارنواز و ردیف شناس معروف بود که خود نزدِ نوآورانِ آغازین، یعنی "غلامحسین درویش" و "علینقی وزیری" آموزش دیده بود.
جوادِ خردسال نخستین درس های موسیقی را از پدر گرفت و تحصیلاتِ عمومی را تا پایانِ نخستین دوره ی متوسطه در دبیرستانِ پهلوی آن دوران گذرانید.
"
معروفی" در سال ۱۳۰۵، دقیقاً سه سال پس از تأسیسِ مدرسه موسیقی "وزیری"، با هدایتِ پدر به مکتب او پیوست و به توصیه وی از همان خردسالی، پشت پیانو نشست.
"وزیری" که علاوه بر تار با ویولن و پیانو نیز آشنایی داشت، آموزش های نخستین "
جواد" را به عهده گرفت و سپس او را به یکی از هنرآموزان برجسته مدرسه «تانيا خاراطیان»، سپرد.
زنده یاد "
معروفی" در سال ۱۳۱۱ به دریافت دیپلم مدرسه نایل آمد و پس از فراگیری های بیشتر در دوره عالی، لیسانس خود را نیز در رشته پیانو به دست آورد.
او از سان ۱۳۱۲ به عنوان هنرآموز پیانو به استخدام هنرستان عالی موسیقی درآمد ولی همزمان به تحصیلات عالی خود در همان هنرستان ادامه داد و به مطالعه در مبانی موسیقی بین الملل و شیوه های آهنگسازی پرداخت و در این زمینه نیز دیپلمِ دیگری دریافت نمود.
همزمان با گشایش هنرستان موسیقی ملی در سال ۱۳۲۸ "
جواد معروفی" نیز به آنجا منتقل شد و آموزش پیانو، سُلفژ و دیکته موسیقی را به عهده گرفت و از سال ۱۳۱۹ نیز که سالِ گشایشِ نخستین فرستنده رادیویی است به جمع هنرمندانِ وابسته ی به این سازمان پیوست. همکاری "
معروفی" با رادیو، چهل سال به درازا پایید و مشاغلِ مهمی را عهده دار بود، از جمله «تکنوازی پیانو»، «رهبری ارکستر»، «سرپرستی واحد موسیقی» و «عضویت در شورای عالی موسیقی رادیو» و...
شادروان "
جواد معروفی" نخستین آهنگ خود را در سال ۱۳۱۶ قطعاتی بر روی چند رباعی از «حکیم عمر خیام» برای آواز و پیانو ساخت. از میانِ قطعات بیکلام او، «سه راپسودی در بیات اصفهان، چهارگاه، همایون» و مشخصاً فانتزی های «ژيلا» و «کوکو» شهرتی فراگیر پیدا کرده است.
وی اما از قطعات دیگری به عنوان بهترین آهنگ های خود یاد می کند : «سوئیت های دوگانه در دشتی و سه گاه».
او در این سوئیت ها، به گفته خودش، کوشیده است تا گوشه های گونه گون این دو دستگاه را به تمامی مورد بهره گیری قرار دهد. دیگر ساخته های مهم زنده یاد "
معروفی" عبارت است از «ماهور و راک»، «شش پرلود»، «کنسرتو برای پیانو»، «ارکستر در چهارگاه»، «چند چهارمضراب»، و «چهار رمانس برای پیانو» و...
استاد "
جواد معروفی" را باید از باذوق ترین تنظیم کنندگان نیز به شمار آورد.
بسیاری از تصنیف های قدیمی "عارف" و "شیدا" و "رکن الدین خان مختاری" و "درویش خان" جاذبه امروزی خود را مدیون شیوه های تنظیمی نوآورانه "
معروفی" است.
او گاه نواخته های تک سازی را با ساز آرایی های درخشان به چیزی شبیه «سوئیت و کنسرتو» تبدیل می کند...
#جواد_ظل_طاعت@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂