یک دهه تردید در حمایت از زنان در برابر خشونت
✍سیمین کاظمی
🔸قتل زنان به دست شوهر، پدر و برادر موضوعی است که وقتی رسانه ای می شود، جامعه را در بهت فرو می برد. قتل البته شدیدترین شکل خشونت است، و میزان سبعیت و توحشی که در آن هست آن را به موضوعی قابل توجه تبدیل می کند. اما از قتل گسترده تر و خاموش تر خشونت
علیه زنان است که در اشکال جسمی، جنسی و روانی رخ می دهد و تقریباً هیچ گاه مورد توجه قرار نمی گیرد. بازماندگان خشونت خانگی اغلب مجبورند به تنهایی با درد و رنج شان کنار بیایند و بدون پناه و بی دفاع در معرض خشونت و در محضر خشونتگر روزگار بگذرانند.
🔸خشونت خانگی یک مشکل عمده و شایع زنان است که سلامت جسمی و روانی شان را تحت تأثیر قرار می دهد. در ایران میزان خشونت خانگی
علیه زنان به طور کلی حدود 66 درصد است و حدود 30 درصد زنان مورد خشونت جسمی قرار می گیرند. یعنی دست کم از هر سه
زن، یک
زن خشونت فیزیکی را تجربه کرده است که این رقم، آن قدر بزرگ است که نمی توان به راحتی چشم بر آن فروبست. سازمان بهداشت جهانی خشونت
علیه زنان را یک مشکل سلامت عمومی می داند و از این رو انتظار می رود همه کشورها برای مقابله با آن تدابیری بیندیشند. کنترل خشونت
علیه زنان، مستلزم مدیریت چندبخشی و تصویب قوانینی در این خصوص است. هر چند تصویب
قوانین به محو خشونت منجر نمی شود، و به تنهایی کافی نیست، اما شرط لازم برای کنترل خشونت است. لازم است برنامه ای طراحی شود که اولاً از خشونت پیشگیری شود و آمار آن کاهش یابد، ثانیاً به بازماندگان خشونت کمک شود که هم درمان شوند و هم از محیط خشونت زا نجات یابند و هم با خشونت گر، برخورد مناسب صورت گیرد. برای اجرای چنین برنامه ای لازم است، به طور قانونی بخش های مختلف مکلف شوند که وظایف شان را برای پیشگیری و مقابله با خشونت انجام دهند.
🔸در ایران به عنوان کشوری که خشونت
علیه زنان شیوع بالایی دارد، هنوز برنامه ای برای مقابله با خشونت
علیه زنان وجود ندارد. مراکز درمانی نمی دانند در مواجهه با
زن خشونت دیده، غیر از درمان مشکل جسمی چه کار دیگری می توانند برای او انجام دهند. مشخص نیست ماموران پلیس برای حفاظت از زنان در برابر خشونت خانگی، به عنوان جرمی که در حوزه خصوصی اتفاق می افتد چه کاری می توانند انجام دهند. امکانات بهزیستی آن قدر محدود است که کفاف کمک به کسر کوچکی از بازماندگان خشونت را نمی دهد. رسانه ها و آموزش و پرورش هنوز پروتکلی برای آموزش پیشگیری از خشونت خانگی در اختیار ندارند. قانونی برای پیگیری موارد خشونت و حمایت از آسیب دیدگان خشونت وجود ندارد.
🔸 از سال 1391 برای مقابله با خشونت
علیه زنان، لایحه ای موسوم به "حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر خشونت" تدوین شده که هنوز به تصویب نهایی نرسیده است. این لایحه بعد از حدود یک دهه و رفت و آمد بین دولت و مجلس و قوه قضاییه و جرح و تعدیل های مکرر، سرانجام در دی ماه 1399 برای طی تشریفات قانونی به مجلس شورای اسلامی ارسال شد و در اردیبهشت 1400 هم خبر آمد که یک فوریت این لایحه در مجلس تصویب شده است. از آن پس هم سرنوشت لایحه حمایت از زنان در برابر خشونت، هنوز در ابهام است و مشخص نیست که سرانجام چه زمانی به تصویب نهایی خواهد رسید. چنین تعلل طولانی در تعیین تکلیف لایحه نشان دهنده آن است که مسأله خشونت
علیه زنان، از نظر تصمیم گیرندگان در سطوح عالی کشور جدی گرفته نمی شود و مساله ای مهم به حساب نمی آید و این در حالی است که خشونت به عنوان مهمترین تهدید سلامت و زندگی زنان همچنان در جریان است و هرچه می گذرد زنان بیشتری در بی پناهی و سکوت مورد خشونت قرار می گیرند.
چهارم آذر ۱۴۰۰
#علیه_خشونت_سیستماتیک#علیه_قوانین_زن_ستیز#علیه_خشونت_جنسیتی_طبقاتی#نان_کار_آزادی_اداره_شورایی @zan_j