زن و جامعه (زن کارگر)

#زنان_قربانی_جنگ_خشونت_تجاوز

نیروهای اتیوپی متهم به تجاوز نطام‌یافته در تیگرای شدند
مثله کردن، برده‌داری و شکنجه زنان و دختران در گزارش‌های منتشر شده توسط عفو بین‌الملل درباره تیگرای روایت شده که به گفته این سازمان می‌تواند مصداق جنایت جنگی باشد.


...«من فریاد نزدم؛ آنها به من اشاره کردند که سر و صدا نکنم وگرنه مرا خواهند کشت. آنها یکی پس از دیگری به من تجاوز کردند… من چهار ماهه باردار بودم. نمی‌دانم که آیا آنها متوجه شدند که من باردار هستم یا نه. نمی‌دانم که آیا آنها متوجه شدند که من یک انسان هستم یا نه.»

مادری ۳۵ ساله با دو فرزند گفته که او و چهار زن دیگر در ۲۱ نوامبر در شرارو توسط سربازان اریتره مورد تجاوز قرار گرفتند:

«سه نفر از آنها جلوی چشم فرزندم به من تجاوز کردند. یک خانم باردار هشت ماهه با ما بود، آنها به او هم تجاوز کردند. آنها به زنان تجاوز کردند و مردان را کشتند.»

عفو بین‌الملل گفته که کلینیک‌های تیگرای بین ماه‌های فوریه تا آوریل ۱۲۸۸ مورد خشونت جنسیتی ثبت کرده‌اند. بسیاری از زنانی که برای این گزارش مصاحبه کرده‌اند گفته‌اند که به این کلینیک‌ها مراجعه نکرده‌اند.

# خشونت_ سیستماتیک
بیشتر بخوانید👇
https://www.radiozamaneh.com/681109/
@zan_j

نماینده زن علیه زنان!

خانوم الهام آزاد نماینده مجلس میگوید «سنت خون بس به دلیل ممانعت از تداوم روند کینه‌توزی بین دو طایفه نماد صلح بوده است.»
و میافزاید «نباید به ین سنت به عنوان جرم و اقدامی منفی» نگاه کرد.

‼️وی اضافه کرده «در قدیم ازدواج با اذن خانواده و بدون آشنایی دختر و پسر امری عرفی بوده و اگر این نوع ازدواج برای خون بس با توجه به اقتضای زمان و شرایط صورت می‌گرفت نمی‌توان گفت که عملی در جهت اعمال ظلم علیه جامعه زنان بوده است.»

⁉️وی در عین حال ادامه داده «سنت خون بس اقدامی در جهت تحقق فرهنگ بخشش و گذشت بجای قصاص و تلافی بوده که در شرع اسلام بدان تاکید شده است.»

به گفته وی «اهمیت این سنت آن زمانی بیشتر می‌شود که در قالب ازدواج که سنتی مورد تاکید پیامبر گرامی اسلام بوده، محقق می‌شود به همین دلیل نمی‌توان آن را در زمره عناوین مجرمانه قرار داد.»
⚡️زنان نماینده مجلس همانقدر ضد زن هستند که همپایان مردشان
#مبارزه_طبقاتی جنسیت ندارد
#زنان_قربانی_سنت_ارتجاعی_نمیشوند
@zan_j

📃 اثر انگشت سایه‌ها
🔪چرا زن‌کشی عادی است؟

✍🏻 فرشاد اسماعیلی

زن‌کشی پدیده‌ای محدود به ایران نیست و مقاومت در برابر آن نیز امری جهانی و مشترک است.

💭 از همین‌رو ما در پرونده‌ زن‌کشی، نگاهی به مقاومت‌های زنان در ایران و چند کشور دیگر داریم و تلاش می‌کنیم با نگاهی انتقادی به گفتار مسلطی بپردازیم که «مردان»، «پدران»، دولت‌ها و مذهب‌ها را تغذیه می‌کند و در عین حال خشونت به زنان را طبیعی جلوه داده است.

🔴 در اولین یادداشت این مجموعه، با اشاره به توجیهات فقهی به این پرداخته شده که چگونه فقه در مقام توجیه قانون برآمده و چطور این هم‌دستی به عادی شدن زن‌کشی منجر شده است.

پرونده ویژه میدان درباره #زن_کشی را دنبال کنید👇🏻

🔗 https://medn.me/OVpcU
#زنان_قربانی_جهل
#زنده_باد_جنبش_نان_کار_آزادی
@zan_j

‍ #پریود و حبس در تنهایی

سابریتا بوگاتی، زن جوانی اهل روستایی در نپال، به تنهایی از خانه و زندگی و بچه‌هایش برای ۵ روز دور میشود. او باید همه‌ی ۵ روز را در دخمه‌ای تنگ و تاریک، سرد و نمور و کثیف به‌سر کند. در این مدت اجازه ندارد پا به خانه‌اش بگذارد، وارد آشپزخانه شود و کسی نباید او را لمس کند. یکی از زن‌های همسایه برای او هر روز غذایی می‌آورد و شب‌ها را هم در سرمای عذاب‌آور در همین دخمه تاریک سر کند. تمام‌شب از برف‌وباران و بدتر از آن از صدای خزیدن مارها از ترس به‌خود می‌پیچد. گاه در همین دخمه‌‌ی نمور و تنگ زنان دیگری هم کنار او قرار می‌گیرند و زن‌ها باید چند روز مچاله کنار یکدیگر ساعت‌های کشدار روز و شب را به‌سر کنند. «گناه» آن‌ها چیست؟ موعود پریود ماهانه اوست و طبق سنت پوسیده و ریشه‌دار نپال که برخواسته از آیین‌های مذهبی هندوئیسم است، در این‌مدت آن‌ها «نجس» محسوب می‌شوند و باید از خانه‌وزندگی خود و عزیزان‌شان دور باشند. هبچ‌کس نباید آن‌ها را لمس کند و محکوم‌اند به این‌که در این دخمه‌های کثیف و ترسناک هر ماه چندین روز را حبس باشند. رسم مزخرفی که با این‌که دادگاه عالی نپال در سال ۲۰۰۶ آن را جرم اعلام کرد، کماکان در بسیاری مناطق نپال و به‌ویژه روستاها با قدرت پابرجاست. گاهی هم سرنوشت زنان و دختران در این دخمه‌ها، مرگ است. مثل سارمیلا که در تنهایی و سکوت در دخمه مرد و هرگز معلوم نشد که دلیل مرگ او چیست… تولید رسانه‌ای اینتراکتیو بی‌نظیر «الجزیره» از این سنت زن‌ستیز و ریشه‌دار در نپال را از دست ندهید.
#زنان_قربانی_جهل
#مبارزه_با_سنت_عرف_زن_ستیز
#فمینیسم_روزمره
@zan_j

«حمله به بیمارستان کابل، اقدامی با هدف کشتن زنان باردار بود»
May 15, 2020
گزارشگران بدون مرز می‌گوید، حمله به بیمارستان کابل با هدف کشتن زنان باردار و نوزادانشان در بخش زایمان بوده است. در این حمله ۲۴ نفر از جمله ۱۱ مادر و دو نوزاد کشته شدند.
سازمان پزشکان بدون مرز روز جمعه، ۲۶ اریبهشت (۱۵ ماه مه) نتایج نخستین تحقیقات خود در بخش زایمان بیمارستان دشت برچی کابل را اعلام کرد.
در این حمله که روز  ۲۳ اردیبهشت در بیمارستان مجهز کابل رخ داد ۲۴ نفر کشته شده‌اند.
به گفته این سازمان حقوق بشری، مهاجمان با هدف کشتن زنان باردار، زنانی که تازه زایمان داشته‌اند و نوزادان آنها به بیمارستان حمله کرده‌اند....
دویچه وله
#زنان_قربانی_تحجر_تبعیض
#نان_کار_آزادی
#شادی_رفاه_آبادی
@zan_j

اخیرا در فضای مجازی چالشی به نام چالش عکس ده سال پیش برقرار است...

این تصویر شاید عمیق‌ترین و دردناک‌ترین نمونه باشد از چالش‌ #عکس_ده_سال_پیش!

#قربانیان_اسیدپاشی
#زنان_قربانی،زنانی که از ده سال قبل گاه از فقر سوخته اند گاه در آتش خشونت ،گاه از اسید...
@zan_j

‍ 🔴هتل‌ها، بیمارستان‌ها و دیگر اماکنی که هنگام جنگ‌های هولناک #بالکان از آنها به عنوان مکانی برای شکنجه و تجاوز استفاده می‌شد امروز کار خود را ادامه می‌دهند، گویی هیچ چیز تغییر نکرده است.

بیمارستانی در برچکو در بوسنی، که هنگام درگیری‌های قومی در این کشور شاهد صحنه‌های هولناکی بود امروز به کار خود ادامه می‌دهد.
زنی مسلمان از اهالی بوسنی که حالا ۵۲ ساله است در گفتگو با خبرگزاری ام‌بی‌سی می‌گوید‌: «دندانم را کشیدند، مرا زدند و در راهروها مرا روی زمین کشیدند. شب که شد می‌دانستم چه بلایی به سرم می‌آید.» وی که خواست گمنام بماند تعریف کرد که چطور در همین بیمارستان چند سرباز برای یکماه هرشب به او تجاوز می‌کردند

یک انجمن دفاع از حقوق زنان به نام موسسه #زنان_قربانی_جنگ_بوسنی تلاش دارد تا تابلوی برنجینی را بر در یک هتل #مجموعه_تفریحی به ویلینا ولاس واقع در ویشگراد نصب کند. تابلویی که نشان می‌دهد این از این مکان در زمان جنگ برای شکنجه و تجاوز استفاده شده است.
به گفته باکرا هاسشیک از بنیانگذاران این موسسه، گفتگو با بازماندگان وقایع دوران جنگ نشان می‌دهد حدود ۲۰۰ تن در این مکان شکنجه شده‌اند. وی می‌گوید‌: «زنان را با کابل به تخت می‌بستند و آنان را شکنجه داده به آنها تجاوز می‌کردند. اغلب صدای جیغ و شیون از این اتاق‌ها به گوش می‌رسیده است.»
در استخر این مجموعه هم به شماری از زنان تجاوز شده است. حالا اما درهای این مجموعه به روی گردشگران باز است و حال و هوای آرامی دارد. اما باکرا می‌گوید:‌ «اینجا هر چه می‌خواهد باشد مهم این است که نسل‌های آینده بدانند این مکان قربانگاه بوسنیایی‌ها بوده است. جایی که تجاوز و شکنجه جنسی و قتل در آن روی داده است.»
@Zane_karegar
شماری از زنان قربانی تجاوز در دوران جنگ بوسنی به تازگی توانسته‌اند در جلسات درمان گروهی شرکت کنند و با صحبت کردن از آنچه بر آنان رفته است اندکی درد خود را تسکین دهند.
دکتر برانکا آنتیک استوبر، روان‌درمانگر و مدیر انجمنی است که به زنان قربانی جنگ بوسنی کمک می‌کند. این زنان سالها درباره آنچه بر آنان رفته است سکوت کرده‌اند. وی می‌گوید‌: «اگر زنان حرف نزنند گویی این جنایات هرگز روی نداده و مجرمی در کار نبوده است.»
وی می‌افزاید:‌ «این زنان نمی‌توانند کار کنند. بسیاری نمی‌توانند بخوابند و یا غذا بخورند. آنها عملا فلج شده‌اند.» این احساسات در میان زنانی که چنین تجربه‌ای داشته‌اند .

زنی که در بیمارستان به او تجاوز شده بود تلاش کرده بود خود را بکشد اما پس از آنکه به گروه‌‌درمانی پیوست کم‌کم توانست درباره رنجش صحبت کند و حالا با کار در باغچه خود را سرگرم می‌کند. گرچه می‌گوید هنوز با زندگی عادی فاصله زیادی دارد.
کارشناسان می‌گویند هنگام جنگ بوسنی به بین ۱۲ تا ۵۰ هزار زن تجاوز شده است. در حکمی که در سال ۲۰۰۱ از سوی «دادگاه بین‌المللی جنایات یوگوسلاوی سابق» علیه سه صرب اهل بوسنی صادر شد، برای نخستین بار تجاوز سازمان‌یافته و بردگی جنسی را جنایت علیه بشریت اعلام کرد
@Zane_karegar

‍ 🔴هتل‌ها، بیمارستان‌ها و دیگر اماکنی که هنگام جنگ‌های هولناک #بالکان از آنها به عنوان مکانی برای شکنجه و تجاوز استفاده می‌شد امروز کار خود را ادامه می‌دهند، گویی هیچ چیز تغییر نکرده است.

بیمارستانی در برچکو در بوسنی، که هنگام درگیری‌های قومی در این کشور شاهد صحنه‌های هولناکی بود امروز به کار خود ادامه می‌دهد.
زنی مسلمان از اهالی بوسنی که حالا ۵۲ ساله است در گفتگو با خبرگزاری ام‌بی‌سی می‌گوید‌: «دندانم را کشیدند، مرا زدند و در راهروها مرا روی زمین کشیدند. شب که شد می‌دانستم چه بلایی به سرم می‌آید.» وی که خواست گمنام بماند تعریف کرد که چطور در همین بیمارستان چند سرباز برای یکماه هرشب به او تجاوز می‌کردند

یک انجمن دفاع از حقوق زنان به نام موسسه #زنان_قربانی_جنگ_بوسنی تلاش دارد تا تابلوی برنجینی را بر در یک هتل #مجموعه_تفریحی به ویلینا ولاس واقع در ویشگراد نصب کند. تابلویی که نشان می‌دهد این از این مکان در زمان جنگ برای شکنجه و تجاوز استفاده شده است.
به گفته باکرا هاسشیک از بنیانگذاران این موسسه، گفتگو با بازماندگان وقایع دوران جنگ نشان می‌دهد حدود ۲۰۰ تن در این مکان شکنجه شده‌اند. وی می‌گوید‌: «زنان را با کابل به تخت می‌بستند و آنان را شکنجه داده به آنها تجاوز می‌کردند. اغلب صدای جیغ و شیون از این اتاق‌ها به گوش می‌رسیده است.»
در استخر این مجموعه هم به شماری از زنان تجاوز شده است. حالا اما درهای این مجموعه به روی گردشگران باز است و حال و هوای آرامی دارد. اما باکرا می‌گوید:‌ «اینجا هر چه می‌خواهد باشد مهم این است که نسل‌های آینده بدانند این مکان قربانگاه بوسنیایی‌ها بوده است. جایی که تجاوز و شکنجه جنسی و قتل در آن روی داده است.»
@Zane_karegar
شماری از زنان قربانی تجاوز در دوران جنگ بوسنی به تازگی توانسته‌اند در جلسات درمان گروهی شرکت کنند و با صحبت کردن از آنچه بر آنان رفته است اندکی درد خود را تسکین دهند.
دکتر برانکا آنتیک استوبر، روان‌درمانگر و مدیر انجمنی است که به زنان قربانی جنگ بوسنی کمک می‌کند. این زنان سالها درباره آنچه بر آنان رفته است سکوت کرده‌اند. وی می‌گوید‌: «اگر زنان حرف نزنند گویی این جنایات هرگز روی نداده و مجرمی در کار نبوده است.»
وی می‌افزاید:‌ «این زنان نمی‌توانند کار کنند. بسیاری نمی‌توانند بخوابند و یا غذا بخورند. آنها عملا فلج شده‌اند.» این احساسات در میان زنانی که چنین تجربه‌ای داشته‌اند .

زنی که در بیمارستان به او تجاوز شده بود تلاش کرده بود خود را بکشد اما پس از آنکه به گروه‌‌درمانی پیوست کم‌کم توانست درباره رنجش صحبت کند و حالا با کار در باغچه خود را سرگرم می‌کند. گرچه می‌گوید هنوز با زندگی عادی فاصله زیادی دارد.
کارشناسان می‌گویند هنگام جنگ بوسنی به بین ۱۲ تا ۵۰ هزار زن تجاوز شده است. در حکمی که در سال ۲۰۰۱ از سوی «دادگاه بین‌المللی جنایات یوگوسلاوی سابق» علیه سه صرب اهل بوسنی صادر شد، برای نخستین بار تجاوز سازمان‌یافته و بردگی جنسی را جنایت علیه بشریت اعلام کرد
@Zane_karegar