#پریود و حبس در تنهایی
سابریتا بوگاتی، زن جوانی اهل روستایی در نپال، به تنهایی از خانه و زندگی و بچههایش برای ۵ روز دور میشود. او باید همهی ۵ روز را در دخمهای تنگ و تاریک، سرد و نمور و کثیف بهسر کند. در این مدت اجازه ندارد پا به خانهاش بگذارد، وارد آشپزخانه شود و کسی نباید او را لمس کند. یکی از زنهای همسایه برای او هر روز غذایی میآورد و شبها را هم در سرمای عذابآور در همین دخمه تاریک سر کند. تمامشب از برفوباران و بدتر از آن از صدای خزیدن مارها از ترس بهخود میپیچد. گاه در همین دخمهی نمور و تنگ
زنان دیگری هم کنار او قرار میگیرند و زنها باید چند روز مچاله کنار یکدیگر ساعتهای کشدار روز و شب را بهسر کنند. «گناه» آنها چیست؟ موعود پریود ماهانه اوست و طبق سنت پوسیده و ریشهدار نپال که برخواسته از آیینهای مذهبی هندوئیسم است، در اینمدت آنها «نجس» محسوب میشوند و باید از خانهوزندگی خود و عزیزانشان دور باشند. هبچکس نباید آنها را لمس کند و محکوماند به اینکه در این دخمههای کثیف و ترسناک هر ماه چندین روز را حبس باشند. رسم مزخرفی که با اینکه دادگاه عالی نپال در سال ۲۰۰۶ آن را جرم اعلام کرد، کماکان در بسیاری مناطق نپال و بهویژه روستاها با قدرت پابرجاست. گاهی هم سرنوشت
زنان و دختران در این دخمهها، مرگ است. مثل سارمیلا که در تنهایی و سکوت در دخمه مرد و هرگز معلوم نشد که دلیل مرگ او چیست… تولید رسانهای اینتراکتیو بینظیر «الجزیره» از این سنت زنستیز و ریشهدار در نپال را از دست ندهید.
#زنان_قربانی_جهل #مبارزه_با_سنت_عرف_زن_ستیز#فمینیسم_روزمره@zan_j