سرنوشت نیچه این بود مردی سربه‌زیر و حساس باشد, اما از روی آثارش _ معمولاً _ او را شخصیتی به‌غایت سرسخت با روحیه‌ای ناپلئون‌وار تصور می‌کنند. نیچه در حقیقت میشی در لباس گرگ بود. مسئله اکثر ما این است که نجابتمان ظاهری است. اما مشکل نیچه درست برعکس بود, و به همین دلیل او در مخمصه‌ی روحیِ بسیار غیرمعمولی گرفتار آمده بود; برایش بسیار بهتر می‌شد, اگر این اندازه محبوب نبود, اگر تاب آن را داشت که در زندگی درد و رنج بیش‌تری بر دیگران تحمیل کند.
...
چیزی که نیچه نمی‌خواست تحمل کند این بود که به قول فیلیپ لارکین《از تمام آنچه برای ذهن و خیال جذاب است تنها ذره‌ای کوچک از عقل یا وجدان اخلاقی اجازه‌ی عبور می‌گیرد.》اگر خیال نیچه مجذوب صحنه‌هایی از تاریخ بشر می‌شد که کسانی را به تصویر می‌کشد که《از میان صفوف هولناک قتل و آتش‌افروزی و تجاوز و شکنجه طوری با نشاط و آرامش خیال پدید می‌آیند که گویی خطایی جز یک شیطنت بچگانه مرتکب نشده‌اند و تازه عقیده هم دارند که ماده‌ی خام بسیار فراوانی برای سرود و ستایشِ شاعران فراهم کرده‌اند》, آن‌گاه نتیجه‌اش برای نیچه این بود که فکر می‌کرد باید طرفدار وجود چنین انسان‌هایی باشد. روشن است که از نظر او این‌جا پای صداقت و یکرنگی در میان است. تصویرِ سبکِ خاصی از زندگی برای او بسیار هیجان‌انگیز بود, به همین دلیل فکر می‌کرد این نوعی دورویی است, اگر مصادیقِ واقعیِ آن تصویر را تأیید نکند. ترسی که این‌جاست, ترس از گرفتارشدن در دام احساساتی‌گری یا چیزی شبیه به آن است; اگر تخیل کسی مجذوب سبک خاصی از زندگی است, اما مصداق واقعی آن سبک مایه‌ی انزجار او می‌شود آن‌گاه مسلماً شکل خاصی از احساساتی‌گری یا نوعی خودفریبی در تخیل این شخص راه دارد. او یا باید واقعاً بکوشد که در آن شرایط زندگی کند یا باید در پی دوری‌گزیدن از آن باشد, و برای این کار یا باید آن خیال را به کل نابود کند یا به خود بقبولاند که در نهایت از آن نوع زندگی بیزار نیست.
متن: فلسفه‌ی زندگی,
کریستوفر همیلتن#نیچه #کریستوفر_همیلتن@volupte
