هارت و نگری, با تأکید بر ضرورت واسازی و بازنویسی نظریه‌ی مارکس در باب ارزش, به ما یادآوری می‌کنند از وقتی که مارکس صحبت از استثمار می‌کرد خیلی چیزها عوض شده است _ مهم‌تر از همه کار سخت تبدیل شده است به کار به مثابه‌ی فعالیتِ خلاق, کارِ مادیت‌زدوده. به علاوه, سرمایه‌ی جمعی دیگری همکاری نیروی کار را از بیرون تحمیل نمی‌کند, بلکه بیشتر می‌کوشد آن را از طریق تقسیم کار جدید زیر کنترل خود دربیاورد. اما پرسش کلیدی این است: آیا وقوع این تغییرات دوره‌ای یا تغییر پارادایم‌ها نتیجه‌ی خارج شدن کنترل تولید از دست سرمایه‌داری بود, یا نتیجه‌ی دینامیک‌های درون آن, یعنی توانایی ریشه‌دار آن در سازگاری با واقعیت‌های جدید؟ از دید لاکان پیروزی گفتمان دانشگاه زمین حاصل‌خیزی است که سرمایه‌داری شیوه جدید بیرون کشیدن ارزش مازاد را روی آن بنا می‌کند: کارگران نه فقط از زمان کار خود, بلکه, مهم‌تر از آن, از دانش به مثابه‌ی ژوئیسانس‌شان ساقط می‌شوند, که علامت عضویت کامل آن‌ها در ایدئولوژی سرمایه‌دارانه است.
متن: دیالکتیک‌های ژیژک, فابیو ویگی
#فابیو_ویگی #مایکل_هارت #آنتونیو_نگری #مارکس #لکان@volupte
