Volupté(جستارهایی درباره‌ی هنر و فرهنگ)

بزرگ‌ترین اصالت شیلر, مرتبط کردن وظیفه هنرمند با جنبه‌ای از فعالیت انسان است که بنا به عادت پست و بی‌اهمیت شمرده می‌شود, یعنی بازی. فقط بعضی فلاسفه‌ی پیش‌سقراطی از قبیل هراکلیت جرأت آن را داشتند که نظم کاینات را با نتیجه‌ی نوعی بازی کودکانه مقایسه کنند, هرچند در نظر آنان "کودکان" همان خدایان یا سرنوشت بودند. بازی هیچ هدفی ندارد, هیچ الگویی را دنبال نمی‌کند, و به هیچ نتیجه‌ای خارج از خودش نمی‌رسد. همین مطلب را می‌توان در مورد جدی‌ترین چیز, یعنی کیهان نیز بیان کرد. افلاطون یقیناً به این استعاره‌ی آشوب‌گرایانه‌ی خطرناک هیچ اعتمادی نداشت. شیلر به این استعاره بازمی‌گردد و آنچه را که اختصاصاً انسانی است, توانایی ورود به بازیها تعریف می‌کند: "انسان هنگامی که به کامل‌ترین معنا انسان است, فقط بازی می‌کند, و هنگامی که بازی می‌کند به کامل‌ترین معنا انسان است." برای حیوانات عالی‌تر و هر کودکی "بازی" اساساً فعالیتی شادی‌بخش است که حرکات و اشارات جسمانی را به آنها یاد می‌دهد; حرکات و اشاراتی که بعداً برای انجام وظایف بزرگسالی به آنها نیاز خواهند داشت. "بازی" واقعی با آفرینش یک دنیای نمادین خودکفا و خودارجاع آغاز می‌شود, که در آن اَعمال صرفاً در چارچوب قواعد خود بازی تعیین می‌شوند.

متن: پرسش‌های زندگی, فرناندو سوتر

#شیلر #هراکلیت #افلاطون #بازی #فرناندو_سوتر

@volupte

از نظر شیلر, فرایند تلفیق و همساز کردن امر طبیعی و امر معنوی, یا امر حسی و امر عقلانی به دست زیبایی یا بازی یا هنر (او این واژه‌ها را کمابیش آسانگیرانه و تقریبا مترادف به کار می‌برد) صورت می‌گیرد: ما _ که همزمان در هر دو سطح وجود داریم _ تنها در همین وضعیت تلفیق است که به آزادی می‌رسیم.

متن: تعریف هنر و زیبایی, دانشنامه‌ی فلسفه‌ی استنفورد, تامس آداجیان و کریسپین سارتول

#شیلر #آزادی #هنر #زیبایی #بازی

@volupte

تئاتریتِ تئاتر آن‌گاه به اوج خود می‌رسد که کارگردانی و طراحی در خدمت بداهه‌پردازی و بازی آزاد قرار بگیرند. رانسیر مفهوم بازی را مدیون شیلر است. بنا به نظر شیلر، انسان زمانی به تمام معنا انسان می‌شود که بازی می‌کند. یعنی زمانی که تلاش برای برقراری هرگونه سروریِ مفهومی یا فیزیکی بر افراد یا چیزها را به حالت تعلیق در می‌آورد.

متن: تئاتر کراسی در عصر مشروطه، کامران سپهران

#رانسیر #شیلر

@volupte