Volupté(جستارهایی درباره‌ی هنر و فرهنگ)

* سراپا عیب است آن که هیچ عیبی ندارد.
آن که دوستم می‌دارد باید اندکی زمینی باشد.

اَلفرد تنیسون

* برخلافِ گفته‌ی پاسکال، ما عاشقِ فضیلت‌ها نمی‌شویم، بلکه عاشقِ اشخاص می‌شویم، گاه همان‌قدر به خاطرِ عیب‌هایشان که به خاطرِ فضیلت‌هایشان.

ژاک ماریتَن

* عشق به شرطی می‌تواند شکوفا شود که آزاد و خودجوش باشد؛ فکرِ وظیفه آن را می‌کشد. گفتنِ این‌که وظیفه‌ات این است که او را چنین و چنان دوست بداری مطمئن‌ترین راهِ ایجادِ تنفر از اوست.

برتراند راسل

* عشق مسئله‌ی احساس است نه اراده، و من نمی‌توانم دوست بدارم زیرا که چنین می‌خواهم، یا حتی زیرا که چنین وظیفه دارم (من نمی‌توانم مجبور به عشق شوم)؛ بنابراین وظیفه‌ی دوست داشتن بی‌معناست.

ایمانوئل کانت

* می‌دانیم که در همه‌ی هنرها هر که از عشق درس آموخته باشد بلندآوازه می‌شود، و آن که از عشق محروم باشد در تاریکی می‌ماند.

افلاطون

* تصویری که شعر از عشق به ما می‌دهد بسیار عاشقانه‌تر از خودِ عشق است. ونوس آن‌چنان زیبای عریان و پر شور و بی‌تابی نیست که در شعرِ ویرژیل نمایان می‌شود.

میشل دو مونتنی

متن: کتاب عشق، گردآوری و ترجمه‌ی زهره شادرو، نشر کارنامه

#آلفرد_تنیسون #ژاک_ماریتن #برتراند_راسل  #کانت #افلاطون #دومونتنی

@volupte

* اگر ناچار باشم بگویم که چرا دوستش می‌داشتم، گمان می‌کنم تنها چنین پاسخی می‌دادم: زیرا که او او بود، زیرا که من من بودم.

میشل دومونتنی

* اگر به مردی که شیفته‌وار عاشق است بگویید که فریب خورده و شاهدانِ بسیاری بر دروغ‌گوییِ معشوقش بیاورید، به احتمالِ بسیار چند کلمه‌ی محبت‌آمیزِ معشوق همه‌ی آن شهادت‌ها را باطل خواهد کرد.

جان لاک

* محبتِ متقابلِ دو انسان را نمی‌توان از روی تعدادِ کلماتی که رد و بدل می‌کنند سنجید.

میلان کوندرا

* بعد از این همه سال می‌فهمم که آن اوایل درباره‌ی حوا اشتباه می‌کردم؛ بیرون از بهشت با او زندگی کردن بهتر است تا درونِ بهشت بدونِ او.

مارک توئین

* عشق یا پس‌مانده‌ی چیزی‌ست که زمانی بزرگ بوده، یا پاره‌ای از چیزی‌ست که رشد خواهد کرد و در آینده به چیزی بزرگ بدل خواهد شد. اما در حال حاضر ارضاکننده نیست، بسیار کم‌تر از آن چیزی‌ست که انتظار داریم.

آنتون چخوف

متن: کتاب عشق، گردآوری و ترجمه‌ی زهره شادرو، نشر کارنامه

#دومونتنی #جان_لاک #میلان_کوندرا #مارک_تواین #آنتوان_چخوف

@volupte

هر جستار بسیار از زندگی دور و دورتر می‌نماید، و هر چه با درد و سوز بیشتری قرابت بالفعل سرشت حقیقی هر دو را حس کنیم فاصله‌ی آن‌ها بیشتر می‌نماید.

شاید سیو دو مونتنی هنگامی که عنوان بسیار آراسته و شایسته‌ی «جستارها» را بر نوشته‌های خود گذاشت چیزی شبیه این را احساس می‌کرد.

فروتنی این واژه، نوعی اظهار ادب مغرورانه است، جستارنویس امیدهای پر غرور خود را، که گاه او را به این اعتقاد می‌رساند که به غایت کار نزدیک شده است، پس می‌زند: آخر، او چیزی ندارد عرضه کند جز شرح شعرهای دیگران، یا در بهترین حالت، شرح عقاید خودش.

متن: درباره‌ی ماهیت و صورت جستار، جورج لوکاچ

#دومونتنی #لوکاچ

@volupte