ما از حالت‌ها و فرآیندها سخن می‌گوییم و ماهیت آن‌ها را نامشخص رها می‌کنیم. فکر می‌کنیم که شاید وقتی دیگر در مورد آن‌ها بیش‌تر خواهیم دانست. اما این درست همان چیزی است که ما را [به اشتباه] ملزم می‌کند به شیوه‌ی خاصی به موضوع بنگریم، زیرا تصور مشخصی داریم از این‌که شناخت بهترِ یک فرآیند به چه معناست.
لودویگ ویتگنشتاین
...
آلن دانیگن می‌گوید:
ما واقعیت‌های گرامری را در این گزاره خلاصه می‌کنیم که《احساس امری غیر گرایشی و خصوصی است》اما دکارتی‌ها... این واقعیت‌های گرامری را به افسانه‌ای گرامری بدل می‌کنند که می‌گوید《احساس‌ها در واقع حالت‌ها و فرایندهایی هستند در یک واسطه‌ی خصوصی، و از این رو غیرمادی》.
رفتارگرایان از سوی دیگر،
چه به خاطر بی‌حاصلیِ بخش اعظمی از روان‌شناسی درون‌نگر، چه به خاطر دشواری‌های فلسفی مکتب دکارت، و چه به انگیزه‌ی ملاحظات دیگر، سر به انکار گذاشتند و گفتند اصلاً چنین نیست که فرآیندهای خصوصی دکارتی در واسطه‌ی غیرمادی‌شان وجود داشته باشند.
به عقیده‌ی
دانیگن، ویتگنشتاین این مسئله را حل کرد، بدین طریق که نخست اجازه داد《احساس‌ها ملازم‌های خصوصی و غیرگرایشی رفتاری باشند که به واسطه‌ی آن طبیعتاً بیان می‌شوند》، و سپس سر باز زد از این‌که《آن ملازم‌ها را فرآیندهایی بداند که مستقل از شرایط پدیدآمدنشان و مستقل از رفتاری که آن‌ها را طبیعتاً بیان می‌کند، قابل نام‌گذاری و بررسی باشند》.
متن: فلسفه و آینه‌ی طبیعت، ریچارد رورتی، ترجمه‌ی مرتضی نوری، نشر مرکز
#ویتگنشتاین #آلن_دانیگن #دکارت #ریچارد_رورتی@volupte
