تغییر پویای یک
#خانواده#قسمت_سوم 🔹آرش شانزده ساله از پدرش می‌‌پرسد: «می‌‌توانم این هفته با وبهرام به
اسکی بروم؟» پدر: «پدر و مادر بهرام هم می‌‌آیند؟»
«نه.»
«پس نمی‌‌توانی بروی. شانزده سال سن برای بیرون رفتن بدون بزرگتر خیلی کم است.»
«اوه خواهش می‌‌کنم پدر مگر تو به من اعتماد نداری؟»
🔹«من به تو اعتماد دارم اما بعضی وقت‌ها هم نگرانت می‌‌شوم. اصلاً فکرش را هم نمی‌‌توانم بکنم که چند تا پسر بچه از اینجا تا کوه و محل اسکی رانندگی کنند.»
«تو می‌‌گویی که به من اطمینان داری اما هر وقت می‌‌خواهم کاری انجام دهم مخالفت می‌‌کنی.»
«خُب، من هم بدم نمی‌‌آید که تو بروی اسکی اما نمی‌‌توانم اجازه دهم که فقط تو و بهرام به تنهایی به اسکی بروید، بدون بزرگتر و بدون آنکه والدین آن‌ها مراقب شما باشند. حالا پیشنهاد خودت چیه؟»
🔹«اگر برادر بهرام هم با ما بیاید چی؟ آن‌وقت او رانندگی می‌‌کند.»
«برادر بهرام چند سالش است؟»
«بیست و پنج سال.»
«خُب، اگر او هم با شما بیاید اشکالی ندارد می‌‌توانی بروی. اما من برادر بهرام را نمی‌‌شناسم و می‌‌خواهم پیش از آنکه موافقت نهایی‌‌ام را اعلام کنم او را ببینم.»
«همین الان به بهرام تلفن می‌‌کنم. اگر برادرش خواست که با ما بیاید می‌‌تواند همین الان به خانه ما بیاید تا شما او را ملاقات کنید.»
«بله، این‌طور خوب است.»
🔹 در مثال بالا، پدر آرش از مهارت «گوش دادن مسئولانه» استفاده می‌‌کند. البته نه تنها برای این‌که از احساسات پسرش مطلع شود بلکه او قصد دارد تا به این ترتیب به فرزند
#نوجوانش اجازه دهد که در روند تصمیم‌گیری دخالت کند. در این فرایند، پدر که خود تمایل به کوتاه آمدن دارد شرایطی را به وجود می‌‌آورد که فرزندش پیروز شود و البته در این میان نگرانی‌‌های خود را نیز بازگو می‌‌نماید. والدین موفق از زورآزمایی با فرزندانشان پرهیز می‌‌کنند.
🔹 گه‌گاه تنها گوش دادن به عواطف و احساسات نوجوانان کافی است، اما در برخی مواقع لازم است که والدین کوتاه بیایند و این عاقلانه‌ترین و منطقی‌‌ترین روشی است که به واسطه آن می‌‌توانند اقتدار خود را حفظ کنند.
🔹دوران
#بلوغ دوران تنظیم و تصحیح است و طی آن نوجوانان
#شخصیت خویش را بازسازی می‌‌کنند. خانواده‌ها نیز در این میانگاهی ناچار به تبعیت هستند.
#دکتر_مهدی_قاسمی #روانپزشک_رواندرمانگر #نوجوانان#گروه_روانپزشکی_ویان @vianclinics
