تجربه نوشتن

🔺اعتراض خانوادگی #جلیقه‌زردها در تظاهرات امروز پاریس

🔺 ۱۶ فوریه ۲۰۱۹ / ۲۷ بهمن ۱۳۹۷ در چهاردهمین شنبه اعتراض های فرانسه، #اکت_چهاردهم

https://t.center/tajrobeneveshtan

🔻«مباحثه‌ی بزرگ ملی» #ماکرون یک حقه‌بازی بزرگ است

از اوایل ماه دسامبر تا امروز، #شوراهای_مردمی و مجامع عمومی متعددی در فرانسه تشکیل شده‌اند. در روزهای ۲۶ و ۲۷ ژانویه و به دعوت #شورای_کومرسی حدود ۳۵۰ نفر از بیش از ۷۵ شورای مردمی محلی برای گفتگو و سازماندهی در کومرسی جمع شدند. در بخش‌هایی از متن شورای کومرسی آمده است:

ما از تاریخ ۱۷ نوامبر، در سراسر کشور، از کوچک‌ترین روستا تا بزرگ‌ترین شهر، علیه جامعه‌ای خشونت‌بار، ناعادلانه و تحمل‌ناپذیر قیام کرده‌ایم. شورش ما، شورش علیه گرانی، ناپایداری شغلی و معیشتی و فقر است. ما خواستار زندگی‌ای شرافتمندانه برای نزدیکان، خانواده و فرزندان خود هستیم. شرم‎آور است که دارایی ۲۶ میلیاردر معادل دارایی نیمی از جمعیت جهان باشد. به جای فلاکت، ثروت را تقسیم کنیم و به نابرابری‌های اجتماعی پایان دهیم. ما خواستار افزایش فوری دستمزدها، حق بیکاری و تأمین اجتماعی، کمک‌هزینه‌ها و مستمری‌ها و نیز حق بی‌قید و شرط برخورداری از مسکن، بهداشت و درمان، آموزش و خدمات اجتماعی رایگان هستیم.

متن کامل بیانیه شورای کومرسی #جلیقه‌زردها فرانسه را در پست بعدی بخوانید👇👇

https://t.center/tajrobeneveshtan

🌀 جلیقه‌زردها و احیای #ادبیات_کارگری در فرانسه

فرانسه، یکی از سه قدرت برتر اروپا دستخوش اعتراض ‌های اجتماعی شده است. معترضان از حاشیه‌نشینان فرانسه‌اند که هر هفته خشم خود را از بی‌توجهی دولت به خدمات رفاهی بیان می‌کنند.
این فرانسه است: بخشی از سیاست روز در کف خیابان و در یک نمایش خیابانی رقم می‌خورد.

ادوارد لوئی، نویسنده رمان «چه کسی پدرم را کشت» می‌گوید: «وقتی برای اولین بار #جلیقه‌زردها را دیدم، بلافاصله چهره‌های معترضان به نظرم آشنا آمد. کسانی که می‌گویند نمی‌توانم اجاره ماهانه‌ام را بپردازم یا می‌گویند نمی‌توانم هر روز یک وعده غذای گرم بخورم.» لوئی که در یک خانواده کارگری در یک روستای دورافتاده در فرانسه پرورش پیدا کرده، می گوید:

«پدرم فقط ۵۰ سال دارد. بعد از آنکه سر کارش دچار سانحه شد، دیگر نتوانست درست راه برود. بیماری قلبی هم دارد. با این‌حال دولت فرانسه او را وادار کرد که دوباره سر کار برود. اگر تمکین نمی‌کرد، ماهانه‌اش را قطع می‌کردند. بدیلی که دولت مقابل او قرار داد ساده بود: یا می‌روی سر کار یا می‌میری. چون پولی دیگر در کار نیست.»

«چه کسی پدرم کشت»، نخستین رمان این نویسنده فرانسوی به زبان‌های انگلیسی و آلمانی هم ترجمه شده است. این رمان با این جمله آغاز می‌شود: «از دوران کودکی‌ام حتی یک خاطره خوش به یاد ندارم.»

ادوارد لویی می گوید:
«در انقلاب فرانسه هم، چنین بود. آنچه که مردم را به خیابان‌ها می‌آورد تنگناهای معیشتی است. وقتی که به اندازه کافی پول برای غذا یا مسکن نداری یا نمی‌توانی چشم‌انداز بهتری برای بچه‌هایت تصور کنی، به خیابان می‌آیی.»

انسان‌های حاشیه‌نشینی که در روستاها و شهرهای دورافتاده زندگی می‌کنند با سرگذشت‌ها، مشکلات و درگیری‌های روزانه‌شان جایی در گفتمان فرهنگی مسلط و رسمیت یافته ندارند. مثل این است که این انسان‌ها وجود ندارند. ادوارد لوئی می‌گوید می‌خواهد با ادبیات داستانی بیانگر احوال این مردمان باشد – احیای ادبیات کارگری با یک بیان شخصی:

«این دنیایی است که من در آن پرورش پیدا کرده‌ام و آن را می‌شناسم. تلاش می‌کنم در داستان‌هایم جایی بدهم به چهره‌‌‌ها و جسم انسان‌هایی که در کنار آن‌ها بزرگ شده‌ام.»

این نوع ادبیات در ایران پیشینه‌ای دراز دارد: جنوب گرسنه و سوزان در «ترس و لرز» غلامحسین ساعدی، زندگی تب‌آلود روستائیان از زمین‌کنده شده در «زائری زیر باران» احمد محمود و همه قهرمان زخمی در «تابستان همان سال» ناصر تقوایی.
(گردآوری از اینترنت)

https://t.center/tajrobeneveshtan

🎥 امروز قرار بود حامیان مکرون، موسوم به «شال‌قرمزها» علیه #جلیقه‌زردها در پاریس پایتخت فرانسه به خیابان بیایند.

🔺فعالین مدنی برای تمسخر آنها، این ویدیو را ساخته اند که فوق العاده است: لباس های شیک پولدارها و شعارهایی در دفاع از میلیاردرها. دیدنی است.

https://t.center/tajrobeneveshtan

🎥 اثر معروف #انقلاب_فرانسه با حضور #جلیقه‌زردها تغییر شکل داد.

تابلو «آزادی مردم را هدایت می‌کند» اثر «دولاکروا» احتمالا معروف‌ترین اثر در تصویرنگاری سیاسی است.

هرجا مبارزه باشد، این تابلو هم نگاه‌ها را جلب می‌کند.

نقاشی باذوق و مبارز به نام PBOY در نقاشی دیواری خود جنبش اعتراضی جلیقه‌زردهای فرانسه را به نقش تاریخی مبارزان انقلاب کبیر پیوند زده است.

https://t.center/tajrobeneveshtan

📝 جنبش #جلیقه‌زردها؛ درون خانه فرانسوی‌ها چه خبر است؟

خواسته‌های جنبش معترضان فرانسوی موسوم به «جلیقه‌زردها» از حذف مالیات بر سوخت آغاز شد، اما گرانی اجناس، پایین آمدن قدرت خرید و ناکافی بودن دستمزدها نیز از جمله مواردی بود که معترضان آنها را به خواسته‌های اولیه خود افزودند.

یکی از «جلیقه‌زردها» با دعوت از آنلیز بورژ، خبرنگار یورونیوز به خانه‌اش، شرح می‌دهد که گرانی چگونه زندگی روزمره او و خانواده‌اش را مختل و او را به اعتراض خیابانی علیه سیاست‌های دولت وادار کرده است.

استلا دووینی، شهروند ۵۲ ساله اهل شمال فرانسه است که می‌گوید از سه هفته پیش به جنبش «جلیقه‌زردها» پیوسته است. او در منزل خودش برای خبرنگار یورونیوز شرح می‌دهد که چگونه در زندگی عادی خود سختی‌ها و فشارهای مادی را تحمل می‌کند. در مورد مواد غذایی با نشان دادن یک بسته مرغ که از سوپرمارکت خریده می‌گوید: «این چیزی است که من از سوپرمارکت می‌خرم. ببینید، نصف قیمت خریدم. تاریخ مصرفش را ببینید. مستقیم می‌گذارمش در فریزر تا بلکه سالم بماند.»

در بسیاری از فروشگاه‌های فرانسه اجناسی که پایان تاریخ مصرف‌شان نزدیک است و تا یکی دو روز بعد فرا می‌رسد، به نصف قیمت و بعضی وقت‌ها کمتر از آن به فروش می‌رسند.

استلا با نشان دادن جنس دیگری می‌گوید: «این را هم از سوپرمارکت خریدم. آنجا من به سراغ قفسه‌های اجناس با قیمت معمولی نمی‌روم. فقط از قسمتی خرید می‌کنم که ۵۰ تا ۶۰ درصد تخفیف خورده.»

سپس آنلیز را به طرف ترموستات شوفاژ برده و به او می‌گوید دمای خانه را روی حداقل گذاشته چون قدرت پرداخت هزینه بالای انرژی را ندارد. او می‌گوید: «دمای خانه را روی ۱۷، ۱۸ می‌گذاریم چون فاکتور برق و گاز سنگین است. اگر دما را بیشتر کنم، باید هزینه بسیار بیشتری بپردازم.»

استلا توضیح می‌دهد که چگونه دچار بیماری شده و شغل خود را از دست داده است و خانواده‌اش تنها یا حقوق همسرش روزگار می‌گذرانند. او در این زمینه می‌گوید: «شوهرم ۲۵ سال است که با حقوق ماهیانه هزار و ۷۰۰ یورو در کارخانه خودروسازی کار می‌کند. اما وقتی هزینه‌های سوخت، گاز، برق، بیمه، بیمه پزشکی و غیره را در نظر بگیرید... من هرگز حتی یک مسافرت هم نرفته‌ام.»

او می‌افزاید: «دیگر بس است. خسته شدم. واقعا خسته شدم. ماکرون باید بیاید اینجا و ما در این وضعیت در این خانه ببیند. کاش جایمان عوض می‌شد.»

در فاصله ۳۰ ساله میان ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰ میلادی فقر در فرانسه به میزان ۶۰ درصد کاهش یافت. اما از سال ۲۰۰۰ به بعد دوباره روند صعودی گرفت، به طوری که در سال ۲۰۱۶، ۹ میلیون نفر در این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کردند.

دانیل کنه که یک شهروند بازنشسته است، یکی از این افراد فقیر است. او با ماهی تنها ۷۰۰ یورو زندگی می‌کند. خبرنگار یورونیوز از او می‌پرسد چه دشواری‌هایی در زندگی روزمره دارد. و او چنین پاسخ می‌دهد: «مثلا برای خورد و خوراک. نیاز به کمک داریم چون گاهی لنگ یک یورو هستیم. راستش را بخواهید من دوست ندارم گدایی کنم. بنابراین همین طوری ادامه می‌دهم و وانمود می‌کنم که همه چیز خوب است. ولی در واقع هیچ چیزی خوب نیست.»

نمایندگان جلیقه‌زردها می‌گویند زندگی در فرانسه برای بیشتر مردم دشوار شده و این در حالی است که گروهی از اقلیت جامعه فرانسوی ثروت‌اندوزی می‌کنند.

با آن که دولت فرانسه در برابر فشار جنبش جلیقه‌زردها اجرای طرح افزایش مالیات سوخت را لغو کرد، اما اعتراض‌ها در فرانسه فروکش نکرده است. در چند روز اخیر گروهی از دانش‌آموزان دبیرستان‌ها در پاریس، مارسی، تولوز،‌ نانت و چند شهر دیگر فرانسه نیز به جمع معترضان پیوسته‌اند. / یورونیوز

https://t.center/tajrobeneveshtan