داستان یک عکس
"ژاندارک خیابان مشتاق"
عکس از:
#هنگامه_گلستانمتن از:
#لیلی_نیکونظردر اسفند ماه ۱۳۵۷، با شنیده شدن زمزمههای حجاب، جمعیت زنان معترض به اجباری شدن حجاب، در اعتراضی چند روزه به خیابانها آمدند تا علیه تحمیل پوشش و همچنین آزار و اذیت زنان بیحجاب در خیابان، علیه تهاجم با پونز و قیچی و تحقیر اعتراض کنند.
در ۸ مارس ۱۳۵۷،
#روز_جهانی_زنان، یکی از روزهای اوج تظاهرات، جمعیت زنان مخالف اجباری شدن حجاب به دعوت جمعیت زنان مبارز، در دانشگاه تهران گرد آمدند، علیه اجباری شدن حجاب اسلامی شعار دادند و با پای برهنه به سمت رادیو و تلویزیون به راه افتادند. پیش از آن، آیتالله خمینی از خطر معصیت در وزارتخانهها و حضور زنان لخت در آنها گفته بود و اعلام کرده بود زنانی که میخواهند کار کنند باید حجاب داشته باشند و حجاب باید شرعی باشد. شعار «
#یا_روسری ،
#یا_توسری » و حمله به زنان بیحجاب در خیابانها اوج گرفته بود و ستون خوانندگان روزنامهها پر از اعتراض زنان مورد تعرض قرارگرفتهای بود که حملهکنندگان را «عناصر ضد انقلاب» مینامیدند؛ کسانی که به خاطر بیاعتبار کردن انقلاب دست به چنین رفتارهایی میزدند و از دولت میخواستند جلویشان بایستد.
سه روز پس از تظاهرات ۱۷ اسفند، آیتالله طالقانی در گفتگویی با روزنامه کیهان به اعتراض زنان در روز جهانی زنان واکنش نشان داد و اعلام کرد: «حجاب اجباری نیست اما زنها یک
روسری روی سرشان بیندازند هم چیزی نمیشود.» آیتالله خمینی هم پس از آن اعلام کرد: «نظر آیتالله طالقانی درباره حجاب صحیح است.» به فاصله چند روز بعد اما، دوباره روند به نفع اجباری شدن حجاب اسلامی پیش رفت و صادق قطبزاده در یک سخنرانی در باب حمایت از حجاب، تیر آخر را شلیک کرد: «از امروز مفاهیم جمهوری اسلامی را روشن میکنیم.»
آن روز ۲۵ اسفند ۱۳۵۷ بود. . .
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂