#معرفی_هنرمند#هانیبال_الخاص هانیبال الخاص (۲۶خرداد ۱۳۰۹کرمانشاه -۲۳شهریور ۱۳۸۹ کالیفرنیا)، نقاش، منتقد و مدرس هنری، مترجم و نویسنده ایرانی بود.
الخاص از نقاشان نوگرای معاصر ایران بود که بیش از ۳۵ سال از زندگیش را در آموزش سپری کرد اما همواره نقاشی بر کارهای دیگرش سایه افکنده بود. وی که آغازگر طراحی فیگوراتیو در نقاشی نوگرا ست، یکی از تاثیرگذارترین نقاشان و مدرسان هنری بر جریان هنر معاصر نقاشی ایران بود.
هانیبال الخاص در سال ۱۳۰۹ از پدر و مادری آشوری در کرمانشاه متولد شد.
الخاص با
#سانسور مخالف بود و پیش از انقلاب برای دفاع از آزادی نشر و بیان به عنوان شاعری آشوری به عضویت "کانون نویسندگان ایران" در آمد.
او در آن سالها با نویسندگانی مانند جلال آل احمد، غلامحسین ساعدی، نادر نادرپور، سیروس طاهباز، جمال میرصادقی، محمد قاضی و رضا براهنی و محمود اعتماد زاده دوستی و معاشرت داشت.
علاوه بر هنر نقاشی که دلمشغولی اصلی اش بود، او به شعر هم عشق می ورزید. آشوری بودن و طبع شعرش باعث شد تا اشعار زیادی به زبان مادری بسراید و اشعاری از نیما یوشیج، ایرج میرزا، میرزاده عشقی، پروین اعتصامی و غزلهای حافظ را با حفظ وزن و قافیه و معنی به زبان آشوری برگرداند.
و اما
هانیبال کیست؟
۱۲ یا ۱۴ سال داشت که در اراک آموزش نقاشى را شروع کرد. اولین معلم او (گورگیز) ۱۶ سال داشت و براى توفیق و بسیارى از مجلات فکاهى آن سال ها کاریکاتور مى کشید. پدر
هانیبال کارمند گمرک بود، در نتیجه هر چند وقت یکبار از شهرى به شهر دیگر منتقل مى شد. به تهران منتقل شدند.
هانیبال با این که دستش لرزش داشت از پدر خواست نام او را در یک کلاس نقاشى بنویسد. معلم بعدى
هانیبال،
#جعفر_پتگر بود.
کلاس پتگر، پیش از آن که منتقل شود به خیابان هدایت، در خیابان جمهورى (شاه سابق) سه راه شاه بود. دو سال و نیم
الخاص در کلاس پتگر آموزش دید. تا اینکه راهى آمریکا شد. جعفر پتگر پرتره اى از شهریار با سه تارش کشیده بود که جلوى چشم بود و همین پرتره باعث شد که
هانیبال اصرار کند تا پرتره بکشد. شیوه آموزش پتگر کپی بردارى از نقاشى هاى کلاسیک بود. یکى از همکلاسى هاى
الخاص در این کلاس،
#بیژن_صفارى بود که عقیده داشت نقاش نباید کپی بردارى کند. این دو (
هانیبال و بیژن) از طریق کتاب و کارت پستال با امپرسیونیست ها آشنا شده بودند و
#پیکاسو را آدم متقلبى مى دانستند.
هانیبال الخاص به آمریکا رفت که طب بخواند، اما فلسفه خواند و بعدتر نقاشى.
نقاشى را در «آرت انستیتو» که استادهاى خوب اروپایى و روسى داشت، خواند. در آن زمان در آمریکا «آبستره» اوج گرفته بود. جکسون پالاک، دکونیننگ، فرانس کلاین و …،
هانیبال الخاص پس از ۸ سال درس و ۶ سال کار (کار در کارخانه وسترن الکتریک) در رشته ایلوستراسیون لیسانس و فوق لیسانس گرفت.
وقتى به ایران برگشت مدتى در اداره بهداشت مددکار اجتماعى بود و بعد هم شد معلم هنرستان پسران. بعد گالرى"گیل گمش"را راه انداخت که بیشتر کار کسانى را به نمایش گذاشت که نمایشگاه اول شان بود. مثل: پیلارام، زنده رودى، قندریز، دادخواه، بروجنى و صفرزاده.
او تاکنون بیش از سیصد نمایشگاه فردى یا گروهى برگزار کرده است که برخى از آنها غیرمنتظره، ابتکارى و به یادماندنى هستند. براى مثال او در دهه پنجاه، نمایشگاهى در نگارخانه شیخ برگزار کرد که فاقد افتتاحیه بود. یعنى روز اول بازدیدکنندگان با تعدادى بوم سفید روبرو مى شدند که
هانیبال در مقابل نگاه مردم مشغول نقاشى کردن مى شد و پس از گذشت ده روز به تدریج بوم هاى خالى توسط او نقاشى مى شدند. این نمایشگاه غیرمنتظره، به جاى افتتاحیه، اما یک «اختتامیه» داشت.
همه
هانیبال الخاص را به عنوان یک نقاش
#فیگوراتیو مى شناسند. نقاشى که تصویر انسان، چهره انسان و اندام انسان دل مشغولى همیشگى اوست. اما
هانیبال، کارهاى متفاوتى نیز کرده است. براى مثال به مناسبت درگذشت
#نیما_یوشیج که اتفاقاً مصادف با درگذشت پدرش نیز بوده، یک نمایش موسوم به
#Happening_Art برگزار کرد که در ایران خیلى تازگى داشت.
او براى این کار، یک تابلوى نقاشى بزرگ از نیما و حال و هواى شعر نیما کشید. در مقابل این تابلو ۴۰ صندلى نصب کرد و با ضبط صوت سخنرانى افرادى را که درباره نیما حرف زده بودند همراه با موسیقى مناسب پخش کرد. در این سالن قهوه نیز عرضه مى شد. استقبال زیادى از این پروژه شد و نحوه حضور مستقبلین نیز به این صورت بود که ۴۰ نفر به سالن مى آمدند و بر روى صندلى ها مى نشستند و تابلوى بزرگ را تماشا مى کردند و نوار سخنرانى ها را گوش مى دادند و قهوه مى خوردند، بعد آنها خارج شده و ۴۰ نفر بعدى وارد مى شدند .
آغازگر طراحی فیگوراتیو در نقاشی نوگرا ایران, به دلیل حاد شدن بیماری هایش ۲۳ شهریور ۱۳۸۹ در سن ۸۰ سالگی در آمریکا درگذشت.
@sazochakameoketab 🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂