ما
در زندگیِ عاشقانه مان بیش از هر چیز به دست تقدیر نیازمندیم.
اگر آرزو کنیم یا باور داشته باشیم (بر خلاف تمام قوانین روشنگری مان) که روزی دست تقدیر ما را برابر مرد یا زنی قرار میدهد که خوابش را می دیده ایم،
آیا مرتکب گناه شده ایم؟
آیا مستحق نیستیم،
با گونه ای باور خرافی،
آرزو کنیم سرانجام به موجودی بربخوریم که مرهم تمام رنج های ملال آور ما باشد؟
هرچند ممکن است دعاهای ما هرگز مستجاب نشود،
یا روابط درک نشده ی مشترک ما پایانی نداشته باشد،
اگر آمدیم و عرش کبریایی بر ما دل سوزاند (و دعایمان مستجاب شد)،
آیا واقعاً باید بپذیریم که این ملاقات با شاهزاده یا شاهزاده خانمی که بر ما ارزانی شده فقط بر حسبِ تصادف بوده است؟
آیا نمی توانیم برای یک بار هم که شده منطق را کنار بگذاریم و این (موهبت الهی) را بخشی اجتنابناپذیر از تقدیر عاشقانه مان بخوانیم ؟
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂#جستارهایی_در_باب_عشق#آلن_دوباتن#گلی_امامی