#تورج_شعبانخانی (متولد. ۱۳۲۹ - تهران/درگذشته ۱۳۹۸ تهران)
"
تورج شعبانخانی" یک دهه درخشان، دو دهه سکوت و دو دهه ساخت آثاری نه چندان مطرح و متوسط را در کارنامه دارد.
#تورج مانند بسیاری از موزیسین های موسیقی پاپ پیش از انقلاب کار خود را با گروههای بیت- راک ایرانی در اواخر دهه ۱۳۴۰ شروع کرد. در ۱۹ سالگی با
#فریدون_فروغی آشنا شد و به پیشنهاد
#خسرو_هریتاش دو ترانه " آدمک" و " پروانه من" را برای فیلم آدمک هریتاش برای صدای
#فروغی آهنگسازی کرد. پس از خدمت سربازی به هتل " کازبا" شیراز و در آنجا برنامه های موفقی را با گروهش اجرا کرد. در اوایل دهه پنجاه یکی از زیباترین ملودیهای خود را در ارتباط با " زن سرخپوش میدان فردوسی" تهران نوشت و به رغم تمایل " گوگوش" ، از آنجا که این زن صدای گرفته ای داشت، ترانه را برای اجرا به فرشته سپرد که به زعم او صدایی شبیه آن زن داشت.
در سال ۱۳۵۱ به پیشنهاد دختر خاله اش (سیمین غانم) دوره سولفژ را نزد
#مرتضی_حنانه آموخت و کار آهنگسازی و خوانندگی را پس از پایان این دوره ها (۱۳۵۳) با جدیت بیشتری پی گرفت.
در همین سال دو ملودی درخشان او موجب اوج گرفتن دو خواننده تازه کار در موسیقی پاپ ایران شد: " نازی ناز کن" (ابی) و " همسفر" (ستار).
تورج با فراگیری آموزه های استادش - حنانه- این قابلیت را داشت که ملودیهایش را متناسب با صدای هر خواننده بنویسید. برای نمونه ملودی اول بیشتر به فضای موسیقی غرب نزدیک است (متناسب با شیوه خوانندگی و صدای ابی) و ملودی دوم لحنی ایرانی دارد (متناسب با لحن و تحریرهای ایرانی ستار).
تا انقلاب ۵۷
#تورج جدا از ترانه هایی که گهگاه خودش می خواند (فال، فاصله، گوهر یکدانه، پرستوهای عاشق و ...) ترانه هایی برای دیگر خوانندگان هم می ساخت که اکثر آنها ترانه هایی موفق و متفاوت بودند. او با خوانندگان مختلفی مانند " رامش" ، " ابی" ، " ستار" ، " اکی بنایی" ، " سیمین غانم" ، " لیلا فروهر" ، " نلی" ، " مرجان" ، " حمیرا" ، " سعید مهدوی" ، " مازیار" و ... همکاری کرد.
ملودیهای
تورج امضاء او را دارند به ویژه آنکه درک حسی متناسب او و
#اریک (تنظیم کننده) ملودیهاش موجب شد تا ترانه های
#تورج از جایگاه ویژه ای در موزیک پاپ ایران برخوردار باشند. " اریک" نیز متناسب با لحن ملودیهای "
تورج" از تنظیم های غربی - ایرانی استفاده می کرد
@Sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂