{{{ نوع
#آرایش #بانوی_اول و
#وضعیت #زنان در
#عهد #تیمور_لنگ }}}
مقام زن در تاریخ
در دوران قدرت تیمور، زنان حقوق و امتیازات بیشتری داشتند و به شیوه زنان مسلمان رفتار نمی کردند و عادت و رفتارشان شبیه زنان مغولی بود و نه تنها حجاب نداشتند بلکه شاهزاده خانم ها مجاز بودند که خودسرانه مجلس جشن و سرور تشکیل داده و حتی از مردان نیز دعوت کنند. "کلاویخو" درباره دیدارش با
بانوی اول تیمور گزارش جالبی دارد که خواندنش خالی از لطف نیست و جزئیات را نیز نوشته است:
..... جامه ها و آرایش خانم بزرگ یعنی همسر
اول اعلیحضرت (تیمور) بدین شیوه بود: جامهٔ روی او از پرندِ سرخ زر دوزی شده و بسیار گشاد و با دامنی بلند بود که بر زمین می کشید. این جامه بی آستین بود و تنها روزنی که داشت همان بود که سرش را ازآن بیرون کرده بود و نیز دو سوراخی که از آنها بازوان لخت او بیرون می آمد. یقهٔ پیراهنش تا بالا بسته بود. پیراهنش پیش سینهٔ جدا نداشت و دامن وی فوق العاده پهن و عریض بود و دنبالهٔ آنرا ۱۵ خانمی که ملازم او بودند، می کشیدند تا او بتواند راه برود. چهرهٔ خانم کاملا با سفیدابِ سرب یا چیزی شبیه آن آرایش شده بود و چنان می نمود که پنداری نقابی سفید بر چهره دارد و این رسم آنهاست که بهنگام بیرون آمدن و به آفتاب شدن، برای حفظ چهره خویش این ماده را بصورت بمالند! زیرا همگی ملازمان علیاحضرت و دیگر بانوان درباری از آن بصورت مالیده بودند.
خانم بزرگ برچهره اش نقابی نازک و سفید داشت و بقیه قسمت های سرش مانند " بالای کلاهخود" بود. ولی این کلاهخود او از پارچهٔ سرخ و دو کنار آن بر روی شانه هایش افتاده بود و قسمت پشت " خودِ " او بسیار بلند و با مرواریدهای گِرد بسیاری که همه از مرواریدهای خوب شرق بودند، آرایش گشته بود و نیز بر آن، سنگهای گرانبها و لعل بدخشان و فیروزه با سلیقه بسیار دوخته بودند. لبه های این سرپوش با نخِ زری ، گلدوزی شده بود و بر گرد آن از زر ناب تاج گلی نهاده بودند که با مرواریدهای درشت و گرانبها، زیبایی دوچندان می یافت. علاوه بر اینها بر نوک این روسری یا "کلاخود" برجستگی بود که بر آن سه لعل بدخشان که هریک به درشتی دو بند انگشت بودند و رنگ روشنی داشتند و در نور می درخشیدند، کار گذاشته بودند. این " پَر " چنان به پایین خم گشته بود که بعضی قسمت های آن روی او را تا پائین دیدگانش می پوشاند. همچنین این "پر" با مفتول زرین بهم استوار گشته و در نوک آن دسته ای از "پر" بود که با مروارید و سنگ های گرانبها آراسته شده و ضمن پیش آمدن خاتون بزرگ، این روسری موج میزد و پس و پیش می رفت. گیسوان وی همچنان بر شانه هایش ریخته بود.رنگ گیسوانش بسیار سیاه بود! زیرا این رنگی است که نزد آنان احترام بسیار دارد و بدیدهٔ آنان، موی سیاه از هر موی دیگری زیباتر است و زنها گیسوان خود را رنگ می کنند. برای نگهداری این سرپوش و دیگر آرایش های سنگین، گروهی از زن های ملازم در کنار خانم بزرگ راه می پیمودند و چنانکه ما دیدیم، در پیرامونش نزدیک ۳۰۰ ملازم بودند!
ــــــــــــــــــــ با سپاس ـــــــــــــــــــــ علی سجادی ــــــــــــــــــــــ
بن مایه:سفرنامه کلاویخو، ترجمه مسعود رجب نیا، ص۲۵۸ به بعد
#مقام_زن_در_تاریخ_ایران@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂