وقتی #سایه در خاطراتش از #شهریار، به مصرف مواد مخدر اشاره کرد و گفت: «مرتب شیره میکشید و تریاک میکشید و فاصلۀ تریاک کشیدنش هم این بود که یه چایی بخوره، سازی بزنه یا آوازی بخونه» (پیر پرنیاناندیش، ص ۱۰۰)، گروهی برآشفتند که سایه آبروی شهریار را برده و از او بدگویی کرده است. غافل از اینکه شهریار از عزیزترین کسانِ سایه است و این نکته در چشم عاقلان هیچ از شأن شهریار نمیکاهد و بلکه در شناخت او و فراز و فرود شعرش هم نکتهای است که بهکار پژوهشگران میآید. این خردهگیران گمان میکنند اعتیاد رذیلتی اخلاقی یا گناهی عظیم است. امروز اعتیاد را نوعی بیماری میدانیم و همانطور که اگر بگوییم فلانی سرطان داشت آبرویش را نبردهایم، میتوانیم از اعتیادش سخن بگوییم. اگر کمی با زندگی هنرمندان آشنا باشید میدانید که مصرف مخدّرات و مسکرات در آنها بسیار شایع است. اعتراف شجاعانۀ اکبر #عبدی، بازیگر کمنظیر ایرانی، به اعتیاد بیستوپنجسالهاش، قدمی است رو به جلو برای کمک به درک ما از اعتیاد و مصرفکنندۀ مواد. پینوشت (دفع دخل مقدر): بنده در زندگی لب به سیگار هم نزدهام چه رسد به تریاک؛ وگرنه باکی از اعتراف نداشتم. ☺️ @roshananemehr