Prague | پِراگ

امروز به تعداد آدم‌هایی که در اطرافم هستند و می‌دانم به کمک احتیاج دارند فکر می‌کردم، کمک‌های کوچک؛ مثلا یک‌ هم‌صحبت، یک گوش شنوا، مقدار کمی پول حتی. هر چه تعدادشان در ذهنم بیشتر می‌شد، خود را ناتوان‌تر می‌یافتم. آدم محتاج آدم ا‌ست. کاش بتوانم دنیایم را کمی وسیع‌تر کنم، از فکر خود بیرون بیایم، کمی آغوش محبتم را بازتر کنم، شاید آدم‌های اطرافم حالشان بهتر شود.

@prague7

از این‌که تو خود حاضری، و من به گفتگوهای خیالی با تو روی آورده‌ام در رنجم.

@prague7

‏«کاش بودی، آلبرتینا. کاش الان اینجا بودی و مقابل حرارت ذغالی که مرا گرم می‌کند، می‌نشستی، کاش با آن چشم‌های غم‌زده‌ات، و با سکوتت که مورد پسند من است، این‌جا بودی. بیا! یا لااقل به من فکر کن.»

_نامه پابلو نرودا به آلبرتینا رزا

چقدر کار دارم، اما تنها کاری که حالا از دستم برمی‌آید همین دوختن دکمه‌ی پالتویم است.

@prague7

دیروز به هم‌صحبت گاه و بی‌گاهم می‌گفتم، نیاز به این‌همه خواب چیز بدی‌ است، اینکه بدنم نیاز دارد که یک سوم روز در خواب باشد تا بتواند دو سوم باقیمانده را سرپا بماند، یقینا ایرادی در خلقت است. می‌گفتیم که روزهای سی‌ساعته قطعا بهتر می‌بود، هشت ساعت وقت آزاد در روز، چه رویایی.

@prague7

حالا احتمالا تو خواب باشی، حالا که قلب من لبریز از کلمات است.

@prague7

مگذار در گریه بخوابم.

@prague7

آدمی چه عجیب و بیچاره است. افرادی دوستت داشتند، دارند و خواهند داشت، اما تو از اینکه یک نفر دوستت نداشت رنج می‌کشی.

امروز خیلی اتفاقی این پست رو دیدم.
حقیقتا عذاب وجدان گرفتم، و فکر کردم تن ایوان کلیما در گور لرزیده. این، صرفا یه جمله از من بوده که چند سال پیش در اکانت توییترم، یعنی روح پراگ، نوشته بودم.
چقدر برام عجیبه که این یادداشت رو به اسم خود ایوان کلیما در جاهای دیگه هم دیده بودم. اونهایی که کلیما رو خوندن البته میدونن که سبک نوشتن اون نویسنده‌ی بزرگ کلا چیز دیگری‌ست.

«می‌دانم چرا هیچ‌گاه یادِ من نیستی. من زخمی بر روحت به‌ یادگار نگذاشتم که با هر تلنگری یادِ من بیفتی، انسان‌ به زخم‌ها بیشتر می‌اندیشد تا مرهم‌ها.»

• ایوان کلیما، روحِ پراگ ۱۹۹۴

چند وقتی‌ است به آرزوهای فراموش شده‌ام می‌اندیشم و جایی یادداشتشان می‌کنم.
چند وقت پیش یادم آمد می‌خواستم بروم باغ‌های بوتانیکال را ببینم، بعدتر یادم آمد می‌خواستم بروم بازدید از موزه‌ی جواهرات. چند روز پیش خاطرم آمد یک مبل دنج برای کنار کتابخانه‌ام می‌خواستم.
ولی امروز عجیب بود، یادم آمد همیشه دوست داشتم بروم نپال.
این‌ها را از زیر گردوخاک سال‌های بی‌رویایی بیرون می‌آورم. باید بیشتر فکر کنم، حتما چیزهای زیباتری در سال‌های دور‌تر هست.

@prague7

تو زندگی کن، هر آنچه را که من به مرگ خواهم باخت.

@prague7

«ما گمان میکردیم که بشر بالغ شده است و به سوی دوره‌ای پیش می‌رود که در آن، فرزانگی و اعتدال و انصاف سرانجام بر جهان حکومت خواهد کرد… شاید ما در چشم تاریخ‌نویس‌های آینده موجودات ساده‌لوح و نادانی جلوه کنیم که درباره‌ی انسان و توانایی متمدن شدن او دچار خیالات خام بوده‌اند.»
خانواده تیبو

@prague7

یکهو یادم آمد تو برایم انار هم دانه می‌کردی. می‌شود مگر یکی را دوست نداشت و برایش انار دانه کرد.

@prague7

«سفر با تو چه زیبا بود»

@prague7

از آغاز تابستان، هر شب قبل از خواب صد صفحه مطالعه می‌کنم. شده یک عادت ثابت. دیگر به این فکر نمی‌کنم که باید این صد صفحه را بخوانم، به رختخواب که میرسم کتاب جلوی رویم است و پیش از شروع هر فکری، خطوط کتاب جلوی چشمانم ظاهر می‌شوند. به صفحه‌ی صد که میرسم چشمانم دیگر بسته می‌شوند. راه نجات را یافته‌ام. شب‌های این پاییز و زمستان را اینگونه زنده می‌مانم.

@prague7

«زندگی کردن لذت‌بخش می‌بود اگر تاریخ جهان چنین هولناک نمی‌بود.»

@prague7