شاه فرتوت ابریقستان

#دین_آسانی یا #آیین به جای #ایمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan

با جایگزین کردن آیین محرم و عزاداری به جای ایمان ، به نوعی به دین آسانی رسیده ایم.
دین آسانی یعنی این که، فقط کافی است در مجلس عزای امام حسین حاضر شویم و چند قطره اشک بریزیم، پیراهن مشکی به تن کنیم، در صف نذری بایستیم، و چیزهایی از این قبیل، تا به رستگاری برسیم. این چنین می شود که رستگاری را به کالایی دم دستی و آسان یاب تبدیل کرده ایم.
چقدر بر منابر و مداحان گفته اند و می گویند که یک قطره اشک بر امام حسین، نجات بخش اخروی است، و "نجات"، را چنین آسان کرده اند.
این در حالی است که ایمان، تلاشی مستمر، سخت کوشی بنیادین و همیشگی در مسیر حقیقت جویی است. ایمان رفتن و رفتن و گام نهادن در وادی سخت و ناهموار زیستن اخلاقی و خویشتن داری مداوم است.
ایمان چیزی نیست که بتوان آن را یک بار برای همیشه بدست آورد. ایمان را باید دایما نو کرد. ایمان، گام زدن در جهت حقیقت خواهی و زیستن بر مدار عدالت طلبی است. آنان که خود را واصل به حقیقت می دانند به واقع ایمان از کف نهاده اند.

رستگاری، کوشش مدام می خواهد. رستگاری، یعنی پذیرفتن تمام مشقات و رنج هایی که همۂ هستی آدمی را درمی نوردد. تردیدهایی که روح و جان را در هم می پیچد. تناقض هایی که علی رغم شان باید چنان زیست که گویی با آنها مواجه نشده ای.
رستگاری یعنی در میان آتشی بر گرفته از هیزم تنومند خواهش ها و تمنیات و یک عمر فرسوده شدن. رستگاری حاصل فراز و نشیب ها و رنج کشیدن های مداوم است.

آیین ها که پررنگ می شوند بتدریج، ایمان، کم رنگ و کم رنگ تر می شود.
این چنین می شود که سوگواران، به جای مواجه شدن با خداوند، با آیین ها سرگرم می شوند و آیین را به جای ایمان می نشانند.
وقتی با آیین ساده و سهل سوگواری می توان به رستگاری رسید و یقین حاصل می شود که با ریختن اشک بر شهدای کربلا آدمی با گناهان تسویه می کند، آن گاه است که ضرورت مراقبت دائم و خویشتن داری مستمر امری بیهوده می شود. و چنین است که رستگاری را به آیین قیمه و قمه تبدیل می کنیم.

چرا باید اخلاقی زیست، در حالی که می توان به سادگی گناهان را با قطره اشکی پاک کرد؟!
چرا باید طریق سختِ زیست دینی و اخلاقی را برگزید، در حالی که راهی کوتاه و بی هزینه پیش رو داریم؟ کسانی که خیالی آسوده دارند که می توانند در روز جزا، پرونده را با اشک هایی که ریخته اند بشویند و فاتحانه بهشت را تصاحب نمایند، چنین افرادی چرا باید تن به مراقبه و نظارت رنج آور بر رفتار خویشتن بدهند؟
چرا باید چون مولانا، بر سر ایمان خویش چو بید لرزان باشند و چرا تشویش درون و اضطراب آنها را فراگیرد؟

🔹همچنان که آمد، آیین های پررنگ این چنین، دو آفت بزرگ دارند:

1. آیین را به جای ایمان می نهد

2. اخلاقی زیستن را بلاموضوع می کند.

آن که به آسانی می تواند در اندک زمانی و با شرکت در آیین ها، نجات یابد، البته در رفتار خویش بی پروایی می کند و اخلاق را در روابط اجتماعی پاس نمی دارد.
✔️این در حالی است که انسان خوب بودن و ایمان داشتن، سخت و بسیار سخت است.

سخنان گفته شده اصلا به معنای نادیده گرفتن کارکردهای مثبت آیین محرم نیست، و خواهان طرد و حذف آن هم نیست، زیرا نه تنها بود و نبود آیین ها به فرمان کسی نیست، بلکه، آیین ها لابد کارکرد مثبتی را بر دوش دارند که ادامه می یابند.

در این جا، لبه نقد متوجه نحوه مواجهه با آیین ها است. در هر حال، آیین ها نباید به جای اصل بنشینند و خودشان، هدف شوند.
اما آن چه اکنون شاهدش هستیم جا به جا شدن حاشیه و متن است. آیین که امر حاشیه ای است به جای ایمان و اخلاق که متن و محور هستند، نشسته است.

#علی_زمانیان

#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan