ㅤ𓂃𝑭𝒐𝒙 𝒓𝒊𝒗⃖⃗𝒆𝒓〯ᴬᵃ

ᯢ #Imagine / Aa

"تو حق نداری مثل من لباس بپوشی!"
اگه طرفدارهای کیم تهیونگ می‌دونستن که تاخیر توی شروع کنسرت بخاطر چنین جمله‌ایه، حتماً خودشون رو می‌کشتن.
با چهره‌ای ناباور به پسر که با اخمی کیوت و قیافه‌ی حق به‌ جانب رو‌به‌روش ایستاده بود خیره شد. لباسی که توی تن هر دو بود، درواقع برای موزیک ویدئوی سال گذشته‌ی خود تهیونگ بود!
"تو... درواقع لباس من رو پوشیدی!"
"این کت و شلوار توی کمد لباس‌هام بود در حالی که می‌شه از مارکی که هنوز روی لباسته فهمید که تاره خریدیش. زودباش درش بیار! این مدل اول برای من بوده."
خدای بزرگ... اون هیچ اثری از شوخی توی چهره‌ی پسر نمی‌دید و این کمی عجیب بود.
"تو صاحب همون فن‌پیج بزرگ کیم تهیونگ نیستی؟ همون فنی که همه‌جا می‌شد پیداش کرد ولی یهو غیبش زد؟"
تهیونگ میلیون‌ها طرفدار توی تمام دنیا داشت ولی این یکی حسابی توی چشمش بود و حالا جلوش ایستاده و جوری رفتار می‌کرد که انگار ازش متنفره!
"من هفته‌ی پیش از بیمارستان مرخص شدم."
"پس حافظه‌ات رو از دست دادی... باید برای اینکه دوباره حمایتم کنی، چطور نظرت رو جلب کنم؟"
"لباست رو دربیار!"

╰─≽@Taekookvland࿔‧໋݊𐤀

ᯢ #Imagine / Aa

همه‌چیز از روزی شروع شد که اتوبوس خیلی زودتر از همیشه حرکت کرد. جونگ‌کوک دیرش شده بود و همین باعث شد بدون اینکه بتونه سرعت دویدنش رو کم کنه، با پسری که یه جعبه‌ی بزرگ دستش بود برخورد کنه.
"هیچ می‌دونی چه غلطی کردی؟"
"من... معذرت می‌خوام آقا، خیلی دیرم شده!"
خواست مسیرش رو ادامه بده که یقه‌اش گرفتار دست‌های پسر شد.
"تو زدی هدیه‌‌ی ارزشمندم رو شکستی... چطور قراره جبران کنی؟"
"خیلی خب... من براتون یکی مثل قبلی درست می‌کنم لطفاً بذارید برم."
"همینطوری؟ هی... چطور بهت اعتماد کنم؟"
اتیکت روی سینه‌اش رو کند و اون رو توی مشت تهیونگ گذاشت، گوشی موبایلش رو درآورد و بعد باز کردن صفحه کلید تماسش، اون رو سمتش گرفت.
"شما‌ره‌ات رو وارد کن، برای پس گرفتن این هم که شده بهت زنگ می‌زنم!"
جونگ‌کوک شانس آورده بود که می‌تونه توی جلسه‌ی بعدی کلاس سفالگریش، یه کوزه مثل اونی که توی جعبه‌ی مرد بود درست کنه پس گرفتن شماره و یه قرار ناگهانی می تونست همه‌چیز رو حل کنه... البته اگه اون اتفاق، آخرین دیدارشون می‌شد.

╰─≽@Taekookvland࿔‧໋݊𐤀

ᯢ #Imagine / Aa

"دوباره اینجوری اومدی سرکار؟"
آب دهانش رو قورت داد و به آرومی به سمت مرد برگشت و با دیدنش توی اون فاصله‌ی کم، کیفش رو محکم‌تر بغل گرفت.
در حقیقت اصلاً اهمیت نداشت جونگ‌کوک چی بپوشه، چون محض رضای خدا از صبح تا پایان ساعت کاری نه کسی رو می‌دید و نه کسی به دیدنش می‌اومد؛ پس چه لزومی داشت کت و شلوار تنش کنه؟
"سـ... سلام رئیس کیم."
با دستی که درست نزدیک گوشش روی دیوار کوبیده شد چشم‌هاش رو بست و لب‌هاش رو گاز گرفت. کیم تهیونگ موقع عصبانیت ترسناک می‌شد و این برای جونگ‌کوکی که به شغلش نیاز داشت، خوب نبود.
با قرار گرفتن چیز گرمی روی بدنش چشم‌هاش رو باز کرد و با تعجب به کتی که تهیونگ بهش داده بود نگاه کرد.
"این... این..."
"تا آخر امروز حق نداری درش بیاری! وگرنه اخراجت می‌کنم."
بعد از تموم شدن حرفش، به سمت اتاقش رفت و سعی کرد لبخندش رو پنهان کنه. حقیقتاً پوشیدن کت شلوار برای اون پسر دوست‌داشتنیِ شیرین الزامی نبود، اما تهیونگ بهونه‌ی دیگه‌ای برای دیدن و نزدیک شدن بهش نداشت و حالا خیلی خوشحال بنظر می‌رسید.

╰─≽@Taekookvland࿔‧໋݊𐤀

ᯢ #Imagine / Aa

"هی، چندتا آبمیوه برامون بیار."
با تنه‌ای که بهش زده شد به دیوار برخورد کرد و سرش به اون سطح کوبیده شد.
وقتی شاهزاده بهش گفت قراره مهمون داشته باشن، فکرش رو هم نمی‌کرد گیر چنین آدم‌هایی بیفته! هر لحظه یه دستور جدید بهش داده می‌شد و از شب گذشته بارها از درد کتف و پاهاش بیدار شده بود؛ اما تهیونگ به عنوان یه خدمتکار اجازه‌ی اعتراض نداشت!
تمام هفته‌ی گذشته، شاهد لبخندهای از ته دل جونگ‌کوک بود و گاهی یادش می‌رفت نباید بهش زل بزنه پس بخاطر اون هم که شده، تحمل می‌کرد. فقط پیرمرد باغبونِ عمارت بود که خبر داشت چقدر بهش سخت گذشته و حتی چیزی نمونده بود تا توسط آشناهای شاهزاده جئون، مورد لمس قرار بگیره.
"این‌سوک، بیا این‌ها رو- هی تهیونگ! چه بلایی سرت اومد؟"
از استخر خارج شد و به سرعت به طرف مو طلایی اومد. با اینکه هیچ زخمی در کار نبود، می‌شد از چهره‌ی رنگ‌پریده و بی‌حالش تشخیص داد داره درد زیادی رو تحمل می‌کنه. به آغوش کشیده شد و تهیونگ حرارتی رو حس کرد که حتی از لبخندهای جونگ‌کوک هم گرم‌تر بودن.

╰─≽@Taekookvland࿔‧໋݊𐤀