روز + نامه - نگین حسینی

اجرای برنامه در #دانشگاه_پوردو در حمایت از اعتراضات سراسری مردم ایران

دیروز چهارشنبه ۳۰ نوامبر ۲۰۲۲، بیش از ۱۰۰ دانشگاه جهان برنامه‌هایی برای حمایت از اعتراضات مردم ایران برگزار کردند. دانشگاه پوردو هم یکی از دانشگاه‌های برگزارکننده مراسم بود. گروهی از دانشجویان و هیات علمی ایرانی دانشگاه پوردو (از جمله من) از چند هفته قبل برای برگزاری این مراسم، برنامه‌ریزی و هماهنگی کردیم. در شب‌های نزدیک به مراسم، فقط دو-سه ساعت خوابیدیم، در حالی که در طول روز باید به درس و دانشگاه و کار اصلی می‌رسیدیم.
دیروز (چهارشنبه) برنامه را اجرا کردیم. در هر دو نوبت اجرا، تعداد زیادی تماشاگر داشتیم که فراتر از حد انتظارمان بود. برنامه با نمایش سرود #برای به زبان انگلیسی (اجرای رعنا منصور) شروع شد. مجریان برنامه کمی در مورد اتفاق‌های ایران گفتند و ویدیویی در این باره به نمایش درآمد. بعد نوبت پرفورمنس بود که روایتگرش من بودم. ماجرای مهسا، نیکا، سارینا و خدانور را روایت کردم؛ در حالی که چهار نفر به جای عزیزان کشته شده روی میز و روی زمین دراز کشیده بودند. زمان اجرا بارها بغضم در گلو شکست و نتوانستم بدون گریه، اجرا کنم. دوستان عزیزم که نقش‌ها را بازی می‌کردند ودو نیروی سرگوبگر هم به گریه افتاده بودند. تاثیر روایت‌های تلخ کشتار نوجوانان و جوانان ایران را روی حاضران هم دیدیم که همراه ما اشک می‌ریختند.
بعد از پرفورمنس، مجریان برنامه، بیانیه سراسری دانشگاه‌ها را خواندند و برنامه را با همخوانی سرود دختران آفتاب به پایان بردیم.
باید بگویم که تک تک بچه‌ها در کار خودشان عالی بودند؛ از مجری‌ها تا بازیگران پرفورمنس، مسئول هماهنگی ویدیو و موسیقی در زمان اجرا، مسئولان میز پذیرایی، و همه دوستانی که پشت صحنه کمک کردند، صندلی‌ها را چیدند، وسایل را جابجا کردند، ویدیوها را درست کردند، پوسترها و عکس‌ها را پرینت گرفتند، همه و همه، در کاری که کردند، سنگ‌تمام گذاشتند و با عشق برای ایران و مردم ایران هر کاری از دست‌شان برآمد تا برنامه بهتر اجرا شود، دریغ نکردند.
ما در خارج از کشور، همچنان صدای مردم‌مان خواهیم بود، تا پیروزی!
#نگین_حسینی #دانشگاه_پوردو #اعتراضات_سراسری

روز ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۲ (اول مهر ۱۴۰۱) با جمعی از #دانشجویان ایرانی، امریکایی و سایر ملیت‌ها اسم #مهسا_امینی رو در #دانشگاه_پوردو فریاد زدیم. جمهوری ظالم اسلامی بدونه که بستن #اینترنت فایده‌ای نداره؛ ما در خارج از ایران صدای بلند ایرانیم، صدای مردمی هستیم که چهل ساله چکمه‌های کثیف‌تون رو گذاشتید روی گلوشون! ما داد می‌زنیم و به همه دنیا میگیم ایران رو به چه جهنمی تبدیل کردید! نمی‌گذاریم خون #مهسا_امینی و دیگر خواهران و برادران‌مون پایمال بشه. دیر یا زود، اریکه‌ی نکبت شما هم می‌افته تو آشغالدونی تاریخ و ماجرای ظلم و جوری که به مردم خودتون روا داشتید، میاد تو کتاب‌ها.
ننگ بر شما که سمت کثافت تاریخید! ننگ بر هر کسی که هنوز سمت کثافت تاریخ ایستاده!
شرح تصویر: من با تصویری از مهسا در دستم. پشت سرم جمعیت معترض در دانشگاه پوردو
#نگین_حسینی #اعتراضات_سراسری #مهسا_امینی

انتصاب آقای دکتر محمد کمالی به عنوان سرپرست دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی یکی از نادر خبرهای خوب این روزها در حوزۀ دانشگاه است. دکتر کمالی از معدود متخصصان حوزۀ بهزیستی و معلولیت است که هم سالها مدیریت اداری را در پیشینۀ خود دارد و هم در دانشگاه صاحب کرسی استادی است. تلفیق تجربه و دانش از یکسو، و ویژگی های رفتاری ایشان از سوی دیگر، دکتر کمالی را به متخصصی توانمند، باسواد، باتجربه و البته یارِ همراهِ افراد معلول، بیمار و نیازمند یاری تبدیل کرده است.

دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بازوی علمی و پزشکیِ حوزۀ معلولیت است و به روز نگه داشتن این مرکز علمی از ضرورت ها و نیازهای امروز . راه اندازی رشتۀ "مطالعات معلولیت" در دانشگاه از اولویت های علمی این مرکز باید باشد. "مطالعات معلولیت" سالهای زیادی است که به خصوص در دانشگاه های امریکا، کانادا و انگلستان در سطح فوق لیسانس و دکترا تدریس می شود اما متاسفانه در ایران این رشته هنوز راه اندازی نشده و بنیه علمی قوی و مُدونی ندارد. انتصاب دکتر کمالی به عنوان رئیس دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی می تواند نویدبخش راه اندازی رشته ای علمی و جدید در کشور باشد، البته به همان شرط و شروط همیشگی: همراهی سازمانهای "ذیربط"!

این انتصاب نیز فعلا در حد سرپرستی است و تایید نهایی حکم ریاست دانشگاه به عهده شورای عالی انقلاب فرهنگی است که امیدوارم به خیر و خوشی انجام شود و قربانی سیاسی بازیها و "نامصلحت" اندیشی ها نشود.

نگین حسینی، روزنامه نگار

#بهزیستی #توانبخشی #دانشگاه #معلولیت #محمدکمالی
@neginpaper

از کوچه‌ پس‌کوچه‌های خاکی کابل می‌گذشتند با پاهای برهنه؛ ترس از حمله‌ی سگ‌های هار کمترین وحشتی بود که داشتند در روزهایی که طالبان تحصیل را به خصوص برای دخترها ممنوع کرده بود. باید آهسته می‌رفتند به زیرزمینِ خانه‌ی آموزگار و بی‌صدا خارج می‌شدند تا کسی بویی نبرد از مکتب رفتن‌شان. که همه‌ی اینها جُرم بود. دانشجویانی که دیروز در دانشگاه امریکایی کابل کشته شدند، بچه‌های همان نسل‌اند؛ همان‌ها که الفبا را در وحشتِ زیرزمین‌ها و بیغوله‌ها یاد گرفتند. همان‌ها که هنوز هم باید تاوانِ روشنایی پس ‌دهند به ستایشگران تاریکی.
دلم پیش دانشجویان زخمی‌ِ افغانستان است. پیش همه‌ی کسانی که روزی روزگاری روبروی دانشگاه کابل با ایشان همکلام شدم؛ یا نشد که ببینمشان اما هرگز از خاطرم نرفتند. روزهای کابل غمبار و خونین است. رنجی که افغانستان می‌کشد دیگر به تنش عادی شده؛ خون از سر رو رویش می‌بارد و خبرش مثل گذرِ بی‌تفاوت کودکی پابرهنه، از یادها می‌رود...
*نگین حسینی، روزنامه نگار
#کابل #دانشگاه_امریکایی_کابل #انفجار
http://telegram.me/neginpaper