“موج‌بعدازرفتنَت‌آرام‌نِمی‌گیرد”

مرا
میانِ جنگلِ بلورِ
دست‌های خود پناه ده
به زهرِ مرگ بارِ بوسه،
التیام ده...
مرا، مرا بکش
بکش ... نجات ده ...



#نصرت‌رحمانی

جمعه بايد با چشمانت آغاز شود
با در آغوش گرفتنت..
بوسيدنت..
دوست داشتنت..
و در يك كلام؛
"با بودنت"
وگر نه، جمعه
پر می شود از دردهای بی درمان...


#علی‌سيد‌صالحی

در فروبند
که با من دیگر...
رَغبتی نیست به دیدار کسی...



#نیمایوشیج

گاهی
از شدت دلتنگی می شود فهمید
که جمعه است
تقویم ها چکاره اند...؟

#لیلاکردبچه

تو منسوب به منی
و من
در کوچه ی عشق تو بزرگ شده ام
به عالمی پشت کرده ام
جز تو
بمان در نگاه من
ای هم نگاه من ...

#شهاب‌شهابی

هر شب
با وساطت یک قرص سفید
چمدان چشم هایم را می بندم و
به سمت خواب های تو راه می افتم!

به سمت دست هایت...
که خواب رفته اند،

وَ چشم هایت
که خواب مانده اند از دیدنم
به رؤیای تو که پا می گذارم
زیر پایم
خالی می شود!

می دانم صبح نشده
بلند می شوم،

با چمدانی پر از گریه
به خانه ی تنهایی ام باز می گردم...

#مینا‌آقازاده
شب بخیــ🌙ـــر

و گفت: بیزارم از آن خدای که به طاعت من ، از من خشنود شود و به معصیت من ، از من خشم گیرد. پس او خود در بند من است تا من چه کنم!

#عطارنیشابوری

یه آهنگ عربی گوش میدادم می‌گفت "سخت‌ترین رنجش عشق، اونجاییه که معشوقت نزدیکت باشه و رسیدن بهش محال، مثل قافله‌ی شتری که تو صحرا تلف میشه و میمیره درحالیکه داره آب حمل میکنه"
الله الله از این توصیف.
قشنگ با گوشت و پوست و استخون میفهمی چی داره میگه

تو را به گریه قسم: بازگرد! آن بوسه
برای آنکه خداحافظی کنیم، نبود.



 #حامدابراهیم‌پور

وقتی به دنیا آمدم
شب بود
اما مادرم آهنگ صبح را می‌خواند.
بعدها
هرگاه به افق‌ها نگاه می‌کردم
پدرم می‌گفت:
به زودی صبح می‌دمد!
در تاریکی به دنیا آمده‌ام
به همین خاطر
چشم و ابروی من سیاه است
و جسمم ضعیف و ناتوان
زخمی نیز
در قلب دارم که هرگز خوب نخواهد شد!
من چهل و دو سال است به دنیا آمده‌ام
اما این شب دراز
هنوز به پایان نرسیده
آه خدای من!
چقدر ستاره باید افول کند
تا این صبح بدمد؟!
‌
#احمدجان‌عثمان

21:12

شاید حال و روز من را درک نکنی
اما باور کن بعضی شب ها را نمی شود گذراند
بعضی شب ها را فقط باید گریست!

#علیرضا‌اسفندیاری

می‌ شود باز
با بعضی از همین دلخوشی‌های ساده
زندگی‌ها کرد..
مثلاً با آوازِ بی‌منظور باد رفت یک طرفی
ترانه‌ی آسانی را به یاد آورد.!
می‌شود با هر چه آشناست
آشناتر شد.
چمدانی کوچک
خیالی روشن
راهی معلوم
بعد هم هوای رفتن به جایی دور!
یکی دو کتاب ورق خورده...
خرده نانی برای کبوتری در راه،
سایه‌ سار دو‌ کاج..
دو‌سایه..
دو سبز..
یکی‌شان سر بر شانه‌ی دیگری انگار
منتظر قصه‌نویس قدیمیِ همان برف‌ها و باران‌ها...!

#سیدعلی‌صالحی