وقتی به دنیا آمدم شب بود اما مادرم آهنگ صبح را می‌خواند. بعدها هرگاه به افق‌ها نگاه می‌کردم پدرم می‌گفت: به زودی صبح می‌دمد! در تاریکی به دنیا آمده‌ام به همین خاطر چشم و ابروی من سیاه است و جسمم ضعیف و ناتوان زخمی نیز در قلب دارم که هرگز خوب نخواهد شد! من چهل و دو سال است به دنیا آمده‌ام اما این شب دراز هنوز به پایان نرسیده آه خدای من! چقدر ستاره باید افول کند تا این صبح بدمد؟! ‌ #احمدجان‌عثمان