سالهای پایانی دهۀ شصت، برنامهای ادبی از تلویزیون پخش میشد به نام شاخۀ طوبی. در همان ایام، روزی معلم زبان سوم راهنماییمان داشت میگفت: «این فعلها از خانوادۀ to be هستند؛ شاخۀ to be.» یکی از بچههای رند کلاس فیالبداهه جواب داد: «آقا، شاخۀ طوبیٰ درسته!»
دو یادداشت دردمندانه از محمدکاظم کاظمی، شاعر افغانستانیِ ایراننشین، دربارۀ آموزش زبان و ادبیات فارسی در مدارس.
گزیدههایی از این دو یادداشت:
* بعضی از چیزهایی که برای دانشآموزان یاد داده میشود، حتی برای خود شاعران هم کارآیی و ضرورت ندارد.
* تقریباً هر هزار دانشآموز، فقط یکی از آنها به تسلط بر وزن شعر نیاز خواهد داشت و تازه آن هم در زمانی که در تشخیص وزن شعری که سروده است، در تردید باشد.
* حتی برای من که سالهاست شعر مینویسم و بسیار مطالب و کتابهای آموزشی دربارۀ شعر نوشتهام، شناختن انواع تشبیه و استعاره و مجاز و استعاره و کنایه چندان اهمیتی نداشته است.
در مهنه به فرد یا شیء یا رخداد مشهور میگوییم «بهآوازه»: کسی یا چیزی که آوازهاش همهجا پیچیده. و البته، این واژه را در لهجۀ خودمان «بهاَوَزَه» تلفظ میکنیم.
اگر نشانی از این واژه در #ادبیات_فارسی دارید، لطفاً برایم بفرستید.