بهارِ عشق🤍🌺

و روزی قدرتمندترین زن  زمین خواهم شد!!
تو به من می گویی:«دوستت دارم»
من به تو خواهم گفت:چه می گفتیم؟!
بگذریم...
❤️💔
#آرزویزدانی_ر_ه_ا
#بگذریم
شب بخیر..

مواظب خودت باش؛ جوری که انگار داری به جای من این کار رو می‌کنی.

سلام بہ دنیاے قشنگ شب...🌙

با فاصله دوست دارم
با فاصله هوایت را دارم
همیشه فاصله بد نیست
گاهی فاصله یعنی بمونی برام
#مهدی
❤️🍓👻

.
#معین

برای روز میلاد تن من


#زادروز🎋

دوستت دارم و عشقِ تو از نامم می‌تراود مثل شیره‌ی تک درختی مجروح در حیاط زیارتگاهی

-شمس لنگرودی

متوجه شدم که چقدر کم در بدنم زندگی می‌کنم و چه بسیار در ذهنم.

#رقیب
#قسمت120

من خونم اینجاست...اگه اینجا کنار پدر
نباشم پس کجا برم؟...
بلندترو عصبی تر داد زدم:
-میخوای منو از خونه خودم بیرون کنی؟
لرزِنیشام با صدایی از گریه و عصبانیت و ناراحتی بلندگفت:
-مهیار بیا باال...باید جنازه دفن بشه...بخدا گناه داره.
با گریه داد زدم:
-منو همراه پدرم خاک کنید...خاک رو بریزید رو سرم...خاک
توسر شدم...یتیم شدم...منم میخوام
با بابام خاک بشم...میخوام بمیرم.
صدای ناله نیشام بلند شد...جیگرم از ناله اش سوخت و اشکم
شدت گرفت...صورتمو بردم الی
کفن پدر و از گریه ی بلند؛ضجه زدم...نیشام هم با ناله گفت:
-مهیار بخدا پدر دلش راضی نیست که اینجوری از پیشمون
بره...بیا باال...همه چی درست میشه.صدای ضجه ام بلندتر
شد...از ته دل ضجه میزدم و اشکام گوله گوله از چشمام بیرون میریخت...سردی و تنگی قبر هم باعث وحشتم شده بود...بیشتر
ناراحتِاین بودم که پدر چطور
میتونه امشب اینجا بمونه...اون روح مهربون و لطیفش اون
دستای پاکش چطور میتونه زیر
خروارها خاک بپوسه و خوراک جونورای خاک بشه...از ته دل
ناله کردم:
-خدااااااا!
دستی بازومو گرفت و منو باال کشید...انقدر ضعیف و بیحال
شده بودم که نتونستم مقاومت
کنم...به باال و بیرون قبر کشیده شدم...با چشمایی اشکی به
آدمای دور و برم نگاه کردم...همه
چشمشون به اشک نشسته بود...نیشام هم از پهلو بغلم کرده
بود و بلند بلند گریه میکرد...هردو
عین دوتا پسر بچه برای از دست دادن بزرگترین نعمت
زندگیمون داشتیم اشک می ریختیم...درهمین حین قبرکن هم سنگ لهب رو گذاشت و خاک رو روی
سر پدر ریخت...همونطور که نگاهم
به داخل قبر بود بلند و با گریه گفتم:
-خداحافظ پدر...خدانگهدارت.
صدای گریه نیشام بلند تر شد و با ناله گفت:
-آآآآآآه...
چندین ساعت از خاک شدن پدر میگذشت...همه تسلیت گفتن
و رفتن اما من حتی به کسی نگاه
هم نکردم...فقط نگاهم به خاکِروی قبر بود...اشکم خشک
شده بود و دیگه انگار اشکی نداشتم
تا بریزم...دوست داشتم انقدر اشک بریزم تا از اشکام دریایی
آبِدرست بشه و زیر اون دریا
خودمو غرق کنم تا بمیرم...منو نیشام بی حرف چندین ساعت
کنار قبر نشسته بودیم و فقط به
قبرش نگاه میکردیم...قبری تازه کَنده شده...جسدی تازه دفن
شده...زندگی ای تموم شده...حاضرنبودم از اونجاموندن دل بکنم...ولی نیشام دوباره به
زور بلندم کرد و منو برد سمت
ماشینی که بیرونِقبرستون منتظرم بود...سوارش
شدیم...ماشین همون مرد دکه ای بودکه حتی
اسمشوهم نمیدونستم...یعنی ازخاطرم رفته بود...بیحال تو
ماشین سرمو تکیه دادم به پشتی
صندلی تا وقتی ماشین متوقف شد...نیشام بهم نگاه کرد و
گفت:
-پیاده شو.مجبوری پیاده شدم...توهمون کوچه پرخاطره
بودیم...جلو در همون خونه سوخته...نیشام هم پیاده
شد...هردو باهم سمت اون خونه سوخته راه افتادیم...خونه ای با
آجرا و دیوارای سوخته بدون
وسایل...بی روح و با بوی مرگ...ماشین مرد دکه ای حرکت
کرد و از کوچه مون خارج شد و
رفت...من موندم و نیشام و یه دنیاخاطره...رفتم همونجایی که
پدرهمیشه می نشست

💔 ادامه دارد....

‌‌‌‌░⃟⃟🌸

#رقیب
#قسمت119

رو نداشتم...سوزن سرم رو با حرص از دستم کشیدم که خون از
رگم زد بیرون...برام مهمنبود...دستم یکم میسوخت ولی این
سوزش در برابر سوزش قلبم هیچی نبود...تو قلبم سوزش
عمیقی از احساس و عذاب وجدان بود...اون سوزش داشت
قلبمو نابود میکرد...از تخت پایین
اومدم...کفشام پایین تخت بود...اونا رو پام کردم و با قدم های
بلند خودمو از اتاق بیرون
درِانداختم...جلو اتاق با مرد دکه ای روبرو شدم...بهش نگاه
کردم و با درد گفتم:
-پدرم...پدرم کو؟
با غم بهم نگاه کرد و چیزی نگفت...بلندتر پرسیدم:
-بهم بگو اون کجاست؟
لباشو تکون داد و آروم گفت:
-برادرت نیشام اومد جنازه رو برد واسه خاکسپاری.
تا اینو گفت با سرعت هرچه تمام تر دوییدم و از ساختمون
بیمارستان و سپس از بیمارستان
بیرون زدم...تو خیابون خودمو جلو یه ماشین؛ ناگهانی پرت
کردم که یهو ترمز کرد و پام محکم
خورد به سپر ماشین و روی زمین افتادم...دردم اومد اما بلند
شدم...راننده هم با هول از ماشین
بیرون پرید و سمتم اومد...با نگرانی و هول پرسید:
-حالت خوبه؟...طوریت نشده؟
سریع گفتم: نه...من خوبم...منو از اینجا ببر.
سریع گفت:
-اینجا بیمارستانه...بیا ببرمت ببینم جائیت نشکسته!
تقریبا با کالفگی داد زدم:
-گفتم منو ببر از اینجا!
و قبل از اون رفتم سوار ماشینش شدم...راننده هم که یه مرد
تقریبا هم سن و سال خودم بود اونم
مجبوری سوار شد و حرکت کرد...پرسید:
-کجا ببرمت؟نگاهم از پنجره ماشین به مناظر بیرون بود...تو دلم غوغا
بود...گفتم:-برو قبرستون.
برگشت با تعجب بهم نگاه کرد...سریع گفتم:
-میخوام برم سرخاک.
دوباره سرشو چرخوند و حواسشو به رانندگیش داد...بدجور بی
قرار بودم...دوست داشتم هرچه
زودتر برسم به قبرستون و جلوی نیشام رو بگیرم...عوضی بهم
نگفت که منم باشم...با اینکه اون
پدرِخونی من بود اما بهم نگفت و خودش تنهایی واسه
خاکسپاری رفت...یه لحظه ازش بدم
فکرِاومد...اما با اینکه اون صالحمو خواسته و نخواسته حالم از
اون بدتر بشه؛بهش حق دادم...ولی
چه فایده...!آدمی که قلبش سوخته و خورد شده؛دیگه چجوری
میخواد از این بدتر بشه...دلم به
حال خودم سوخت...تا چند دقیقه دیگه می رسیدم به
قبرستون و مجبور بودم شاهد خاکسپاری پدر و خدافظی اجباری باهاش باشم...آخ که چقدر سخته...از
کجا به کجا رسیدم...از باال به زیر
افتادم...داغون شدم...خورد شدم...نابود شدم...اما هنوزم زنده
ام...هنوزم نفس میکشم...هنوزم
غصه دارم...کاش من بجاشون می مُردم...بغضم گرفته بود...وقتی
درِجلو قبرستون نگه
داشت؛سریع بدون هیچ حرفی از ماشین بیرون پریدم و داخل
قبرستون دوییدم...تا جائیکه نفس
داشتم دویدم...از دور نیشام رو همراه چند مرد دیگه دور یه قبر
دیدم...به پاهام خون
دوید...خودمو رسوندم به نیشام...از دستش خیلی عصبانی
بودم...وقتی منو روبروش دید تعجب
کرد...صورتش از اشک خیس بود...سرمو پایین انداختم و به
جسدِکفن پیچ شده تو قبر نگاه
کردم...هنوز سنگ لهبشو نذاشته بودند و نوحه خون داشت
باالسرش نوحه میخوند...دیگه
نتونستم خودمو کنترل کنم...پدر داشت بدون خدافظی از من
میرفت...یعنی داشتند به زور می
بردنش...دیگه عقل و منطق از کفم رفت...دستم مشت شد و
پریدم به نیشام...پایین فکش یه
مشت محکم زدم که از پشت پرت شد روی زمین و روی یکی
از سنگ قبرا افتاد...دستشو به
فکش کشید و ناباور بهم نگاه کرد...حاال نوحه خون هم ساکت
شده بود و با تعجب بهمون نگاه
میکرد...یدفعه همه چیزای بد بهم فشار آورد...همه خاطرات
تلخ...حرف پدرم تو گوشم پیچید:
-تو باید قول بدی...که خوب و سالم بمونی...من رفتم تا تو
بمونی.
هجوم اشک به چشمام منو از عصبانیت خارج کرد و به دنیایی
پُر از غم و غصه برد...رومو
برگردوندم و به داخل قبر نگاه کردم...چند نفری که باال قبر
ایستاده بودند با تعجب داشتند بهمنگاه میکردند...قدم های آهسته و سستمو جلوتر بردم تا رسیدم به گودی قبر...به آرومی
خودمو
خم کردم و روی جسد پدر دراز کشیدم و چشمامو
بستم...صدای یه نفر از باال سرم اومد:
-بیا باال جوون...معصیت داره اینکارا.
توجهی نکردم...چشمامو بسته بودم و اشک خود به خود از الی
پلکای بسته ام بیرون میزد و روی
کفن سفید پدر می ریخت...قلبم از درد و غصه تیر
میکشید...بدنم سست و بی جون بود...صدای
نیشام از باال سرم اومد:
-مهیار بیا باال...
بازم توجهی نکردم...اینبار بلندتر داد زد:
-مهیار گفتم بیا باال...بذار پدر راحت بخوابه!
با این حرفش چهارستون بدنم به لرزه افتاد...همونطور با
چشمای بسته داد زدم -من جام اینجاست...




‌‌‌‌░⃟⃟🌸

#رقیب
#قسمت118

قورت بدم...حالم کمی که جا اومد بهش گفتم منو ببره
بیمارستان...قبول نمیکرد که برم
بیمارستان...میترسید با دیدن حال خراب پدرم؛خودم بدتر
بشم...اما انقدر لحن داغونم ترحم آمیز
بود که بلندم کرد و سوار ماشینش شدیم و راه افتادیم طرف
بیمارستان...وقتی وارد بیمارستان شدیم بی توجه به مرد دکه
ای رفتم طرف اتاق پدر...تا خواستم وارد اتاقش
بشم دکتر از اتاقش بیرون اومد...با دیدنم سریع سمتم اومد و
بی مقدمه گفت:
-پدرت بهوش اومده.
انگار کل دنیا رو بهم دادن...بهترین خبرعمرم بود...روی پام بند
نبودم...با قدم های بلند رفتم
داخل اتاقش و خودمو به تختش رسوندم...چشماش نیمه باز
بود و رنگش پریده بود...با خوشحالی
دستشو گرفتم که صورتشو طرفم چرخوند و بهم نگاه کرد...با
خوشحالی گفتم -پدر...!تو خوبی؟
لباشو تکون داد تا حرف بزنه اما صداش خیلی آهسته و آروم
بود...سرمو بردم طرف صورتش تا
بهتر بشنوم که چی میگه...با صدای لرزون و آهسته گفت:
-مهیار...من دیگه نیستم...اما تو باید...قول بدی که...خوب و
سالم بمونی...ما رفتیم تا...تو بمونی.
صورتمو عقب بردم و با تعجب بهش نگاه کردم...لبخند از روی
لبم پاک شد و جاشو به حیرت
داد...پرسیدم:
-بابا...!چی میگی؟...
بعد با خوشحالی وصف نشدنی ای ادامه دادم:
-تو سالم موندی...تو خوب شدی.
دستمو که تو دستش بود رو تکون داد...با تعجب به دستش
نگاه کردم...دستمو برد سمت سینه
اش و روی قلبش گذاشت...خوشحالیم جاشو به ترس و وحشت
تو چشمام داد...لحظه به لحظه قیافه ام از ترس توهم جمع تر میشد...قلبشو لمس کردم
اما...قلبش ضربان
نداشت...نمیزد...تپش نداشت...با وحشت به صورتش نگاه
کردم...چشماش نیمه باز و خیره به من
مونده بود و مردمک چشمش حتی تکون هم نمیخورد...دستش
سردِسرد شده بود...هر ثانیه که
می گذشت پوست صورتش رنگ پریده تر و به قرمزی
میزد...وحشتم لحظه به لحظه داشت بیشتر
میشد...تا جائیکه پوست کل بدنش تبدیل شد به پوست
سوخته...درست مثل جسد مادر...دستمو
از دستش بیرون کشیدم و با وحشت و ترس نعره کشیدم:
-نــــــــــــــــــه!!!!!!تو خواب نعره کشان چشمامو باز کردم
و بیدار شدم...با تعجب و وحشت به دور و اطراف نگاه
کردم...تو ماشین بودم همراه همون مرد دکه ای...داشت با
تعجب و ناراحتی بهم نگاه میکرد...از
پنجره ماشین به بیرون نگاه کردم...تو حیاط بیمارستان
بودیم...یاد خوابم افتادم...مثل جِت از جام
پریدم و از ماشین پیاده و سمت ساختمون بیمارستان
دویدم...نفس نفس میزدم اما نمیخواستم
که وایسم و نفس تازه بگیرم...دلم واسه دیدن پدر داشت پَر
میکشید...رسیدم به راهروی
درِبیمارستان...تا رسیدم به اتاقش و خواستم دستگیره رو پایین
بکشم و داخل برم؛همون موقع در
باز شد...نفس نفس زنان ایستادم...دو تا پرستار همراه یه دکتر
یه نفر رو روی برانکارد از اتاق
بیرون آوردند...دقیق نگاه کردم...یه جسد بود چون روش پارچه
سفید رو تا باالی سرش باال
کشیده بودند...دکتر با دیدنم ایستاد...نفس نفس زنون بهش
گفتم:
-دکتر...پدرم! دکتر سری از روی تاسف تکون داد و به اون جسد که داشت
توسط پرستارا برده میشد نگاه
کرد...مسیر نگاهشو دنبال کردم...باورم نشد...اول داخل اتاق
سرک کشیدم...دیدم تخت پدر خالیه
اما هنوز اون دستگاه ها اونجا بودند...اما فقط پدر نبود...جسم
نیمه جونش نبود...سردی اون اتاق
داشت بهم فشار میاورد...ناگهان چیزی از قلبم گذشت که
باورش برام اندازه کل دنیا سخت
بود...انگار پاهام جون گرفتن...از اتاق بیرون اومدم و طرف اون
جسد دویدم...وقتی بهش رسیدم
جلو پرستارا رو گرفتم...تعجب کرده بودند...سریع پارچه سفید
رو از سرش برداشتم...با دیدن اون
چهره و پوست چروک خورده و کمی سوخته اش اون خواب از
ذهنم گذشت...همه خاطرات از
بچگیم تا االن تو ذهنم اومدند و گذشتند تا رسیدند به
بیمارستان و دیدن اون چهره...دستام یخ زدن...خون تو رگام یخ زد...قلبم از کار افتاد...و روی زمین
افتادم و چشمام بسته شد...
***
چشمامو آروم باز کردم...تو یه اتاق سفید بودم و روی
تخت...خواستم دستمو باال بیارم که دیدم
سُرُم به دستم وصله...یاد چند ساعت پیش و اون چهره ای که
تو راهرو بیمارستان روی برانکارد
دیده بودم افتادم...حس کردم یکی داره قلبمو فشار میده...برای
لحظه ای قلبم از کار افتاد...فقط
لحظه ای خودمو تو اون دنیا دیدم...ولی نمیدونم چی شد که
دوباره برگشتم به این دنیا...آه عمیقی
از ته دلم کشیدم...اصال دیگه دوست نداشتم نفس بکشم و
زندگی کنم...خیلی تنها شدم...دیگه از
همچیز و همه کس بُریدم...دیگه تحمل موندن تو اون اتاق و
خوابیدن یا دراز کشیدن رو اون تخت




‌‌‌‌░⃟⃟🌸

کوچه پس کوچه های تهران :




.

‏یه دیالوگ تو سریال
Peaky Blinders
هست که میگه:
خیلی از آدما تو زندگیشون به یه نقطه درد تاریک میرسن که بعدش دیگه اون آدم سابق نمیشن،
از يه جايى به بعد احساسشون يخ میزنه،
ديگه دردى حس نمیكنن و هيچ كسی هم نمیتونه يخ احساسشون رو باز كنه،
و اين خودش از هر دردى دردتره.

اینجا به زندگان "کفن" هدیه می‌دهند
اما هنر به چگونه زنده بودن است!

🖋سارا ترابی


.

مقدار زیادی از خودم را درون آهنگی برایت جا گذاشتم؛ به من گوش کن... ♥️

#لاادری

🎶 #بی‌کلام #کلاسیک #والس

❣

این موزیک مثل یه نامه احساسیه
یه حرف دل از مارکه که داره از گذشته، تنهایی‌ها و راهی که تو زندگی طی کرده میگه و با خودش فکر می‌کنه چطور به اینجا رسیده.‌✨️