تی تی های ادب مازندران
گویش مردم سوادکوه
پییزِ سِفره، لا بَییه، نِمویی
کسو آ کر، کوفا بَییه، نِمویی
هِمِن، سوزِ قِوا ره، دِمبِدائه
کهو دِل، مُوجِرا بَییه، نِمویی
#برگردان چارانه مازندرانی به پارسی
خوان پاییزی در همه جا پهن شده، نیامدی
دسته های درو شده شالی، کپه (کوفا) شده، نیامدی (کنایه از: پایان کار کشتزار)
دشت، رخت سبزش را به دور انداخت (به کنایه: زرد رنگ شده)
دل دردمند، زخم ژرف برداشت، نیامدی
✍ #فرشته_احمدی_دشتیانیدانش زبانی
👇🔷 رج (قافیه ها): لا - کوفا - موجِرا
🔷 هم رده (ردیف): نِمویی
🔸پییزِ سفره: خوان پاییزی (مضاف و مضاف الله)
🔸لا بَییه: پهن شد، گسترده شد (لا: رختخواب)
🔸نمویی، نیمویی: نیامدی
🔸کسو: دسته های شالی در هنگام درو
🔸کر: دسته های بزرکی از شالی، از گرد کردن چند کسو
🔸کوفا: کپه، انباشتن دسته های شالی در یک جا به دور از آسیب آدم ها و جانوران
🔸همن، هِمِند: دشت، هامون، جای هموار و باز
🔸سوزِ قِوا: قبای سبز، رخت سبز
🔸دمبِدائه: دور انداخت
🔸موجِرا: زخم ژرف
🇯🇴🇮🇳
@LafoorMyCountryبرای حمایت از ما، لینک بالا را
👆👆به گروه ها و دوستانتان فوروارد کنید.