تی تی های ادب مازندران
گویش مردم سوادکوه
شه مـی ره وا نــده، شو گیرنه، دَشته
شه چِشْ چِشِّ نَوِن، خو گیرنه، دشته
نِماشــــون، بار و بندیلّه نَکِن، جَمْــــع
مِــره بِــــرمــه نیـــار، او گیرنه، دَشته
#برگردان چارانه مازندرانی به پارسی
مویت را رها نکن، دشت، تاریک میشود (آرایه اِغراق)
چشمانت را نبند، دشت، به خواب میرود
شامگاه (غروب)، کوله بار رفتن (سفر) را نبند
(با رفتنت) مرا نگریان، دشت را آب فرا میگیرد. (آرایه اغراق)
✍ #ذبیح_الله_ذبیحی_سوادکوهیدانش زبانی
👇🔹 رج (قافیه ها): شُو - خُو - او
🔹 هم رده (ردیف ها): گیرنه، دَشته
🔸می: مو، موی سَر (اینجا: گیسوان)
🔸شوگیرنه، گِرنه: شب فرا می گیرد (آرایه: اِغراق)
🔸چش چِشِّ نَوِن: چشمانت را نبند (تکرار، نشانه ی جمع)
🔸خوگیرنه: به خواب می رود (آرایه: اِغراق)
🔸نماشون، نِماشتِر، نماشته، نِماسَر: شامگاه، ایوار، فروشد، پَسینِ روز
🔸برمه: گریه، مویه
🔸او گیرنه، او گِرنه ک: آب فرا فرا می گیرد (اِغراق)
🇯🇴🇮🇳
@LafoorMyCountryبرای حمایت از ما، لینک بالا را
👆👆به گروه ها و دوستانتان فوروارد کنید.