انجمن اسلامی آرمان دانشجویان دانشگاه علم و صنعت ایران

#انقلاب_۵۷ سرشتی رخدادی داشت از آن رو که پیدایش فکر تاسیس جامعه‌ای سراپا نو و عادلانه، جستجوی شقی دیگر به جای جهان آنگونه که هست و ساخت بدیلی برای وضع موجود و تلاشی برای تغییر جهان و همچنین امری غیرقابل پیش‌بینی و با مشارکت اکثریت مردم بود. مداخله‌ا‌ی فعالانه‌ در وضعیت توسط مردم طردشده‌ای که برابری خود را به منطق پلیسی اعلام می‌کردند رخدادی که خود جزیی رخدادی بزرگتر و در تداوم سیری تاریخی از عصر #مشروطه بود.
  در مقابلِ نگاهی که یکسره به نفی ضرورت تاریخی انقلاب می‌پردازد و تحلیلی غیرتاریخی و غیرعلمی از آن ارائه می‌دهد و حتی خواستار بازگشت نظم پیش از انقلاب است؛ و همینطور در مقابل گفتمانی که با قلب کردن مفهوم تغییرخواهانه و پیشرُوی انقلاب، در پی حفظ وضع موجود است؛ ما ضمن آگاهی از اینکه #انقلاب_۵۷ در تحقق خواسته‌های تاریخی مردم ایران توفیق نداشت از #وفاداری_به_رخداد_۵۷ و بازگشت به آن دست از آرمان‌های رهایی‌بخش انقلاب می‌گوییم. اما اگر از انحراف، به نتیجه نرسیدن یا #شکست انقلاب سخن می‌گوییم آنگاه منظور از شکست دقیقاً چیست؟ آیا پس از شکست باید کل ایده را رها کرد و مسئله‌ی رهایی را به گوشه‌ای نهیم؟ آیا به واسطه‌ی نتایج یک رخداد باید به تخطئه و نفی از پایه‌ی آن رخداد بپردازیم؟ پاسخ این است که در واقع هر رخداد، و به طور مشخص در اینجا انقلاب، گسستی تاریخی در وضعیت است به گونه‌ای که امکان بازگشت به قبل از خود را ناممکن می‌کند اما در عین حال امکان‌های جدیدی را پیش روی ما می گشاید. انقلاب ایران نیز در مقابل خود هم امکان‌های #رهایی‌بخش و هم امکان‌های ارتجاعی متعددی داشت و در نهایت وقوع برخی حوادث و تشکیل برخی مناسبات قدرت  نمی‌تواند به عنوان ویژگی ذاتی آن انقلاب مردمی که علیه #استبداد شکل گرفته بود، باشد.
وفاداری مسئله‌ای است مربوط به ساحت عمل. وفاداری یعنی پایبندی به رخدادهای عظیمی که قوام بخش فاعلیت و سوژه شدن سیاسی مردم باشد باید چیزی را سازماندهی کرد، باید کاری کرد. وفاداری به یک رخداد در واقع هیچوقت تمام نمی‌شود با وفاداری به یک رخداد می‌توان احضار پیاپی شبح آن رخداد اولیه را در تاریخ مشاهده کرد. همان‌گونه که خواسته‌های تاریخی مشروطه، نظیر حکومت قانون یا بحث‌ها و محل‌های اختلافی چون منشأ مشروعیت سیاسی بودن اراده‌ی مردم یا اراده‌ی الهی و... همچنان پس از سال‌ها در انقلاب ۵۷ و حتی پس از آن در پی حوادث سرنوشت‌ساز سیاسی دیگر بارها مطرح و تکرار شدند.
از این روست که ما وفاداری به رخداد ۵۷ را امروز در فریادهای کارگرانی میبینم که شعار #شورا را بیرق مبارزات خود قرار داده‌اند همان گونه که در پی جریان انقلاب و پیش از #سرکوب هدفمند نیروهای مترقی، شوراهای مردمی در محلات و کارخانجات و موسسات جلوه‌ای از «قدرت به دست مردم» و کنترل مردمی و کارگری بودند و نوید جهانی تازه و برابر را می‌دادند. وفاداری به رخداد ۵۷ را در تلاش‌ها و جمع‌های معلمان و دانشجویان پیشرویی می‌بیینم که همچون اخلاف مبارزشان در پی احیای کرامت انسانی و #آزادی نوع بشر تلاش می‌کنند و در این راه سرکوب‌ها و آزارها را به جان می‌خرند. وفاداری به رخداد ۵۷ را مقاومت و ایستادگی #میرحسین می‌بینیم، او که با بریدن از تعلقات قدرت و تکیه بر #سیاست_مردمی، سیاست راستین را به نسل ما آموخت.
قلب مفاهیم و کلمات و معنازدایی و تهی کردن آن‌ها در این سال‌های اخیر سکه رایجی بوده است. و خود کلمه‌ی «انقلاب» دستخوش چنین تغییری شده است. در این وضعیت خواهش احیای معنای انقلاب و آرمان‌ها و امکان‌های رهایی‌بخش آن همان نقطه‌ای است که می‌توان بدون درگیر انفعال شدن، مرز خود را با جناح ها و نیروهای مختلف ارتجاعی داخلی و خارجی روشن ساخت و برای تغییر تلاش کرد.
@IUSTArman

📌بیانیه قرائت‌شده‌ی انجمن در برنامه تریبون آزاد

"امروز در آستانه‌ی شانزدهم آذر، روزی که یادآور صفوف مبارزات دانشجویان علیه #استبداد و #استعمار است؛ می‌خواهیم فریاد بزنیم و از حقوق خود بگوییم. از #دانشگاه بگوییم. در کنار دوستانمان فریادی جمعی سر دهیم و از امیدها و خواسته‌هایمان و بیدادها و مرارت‌هایمان گوییم.
قدرت ما در رویاهای ماست. در تخیل جهانی بهتر. ما باور داریم که وضع موجود ازلی ابدی نیست و جهان پیوسته در تغییر است تغییری که حاصل عمل بشر است. ما رویاهایی برای ساختن جهانی بهتر داریم رویاهایی که به آن‌ها پشت نمی‌کنیم. مبارزه برای تغییر امروز به سمت فردایی بهتر را در بطن و قوام یافته در جریان زندگی‌هایمان می‌دانیم و نه چیزی جدای از آن.
دانشگاه هم عرصه‌ی زندگی و اعتراض ما دانشجویان است. و ما به دنبال بهتر ساختن دانشگاهیم. اما حاکمان دانشگاه را مایملک خود می‌دانند و آن را توامان ترکیبی از بنگاه و پادگان می‌خواهند بگونه‌ای که نه صدای اعتراض و مخالفتی با وضعیت موجود از آن برخیزد و نه کمترین فعالیت مستقلی در آن اجازه‌ی بروز و ظهور داشته باشد.
از این رو سال‌هاست که روندها و سیاست‌های تجاری‌سازی علم و دانشگاه و #کالایی‌سازی آموزش، موازی با #پلیسی_کردن_فضای_دانشگاه و سرکوب جریان‌های مترقی دانشجویی صورت می‌گیرد. همین دانشگاه خودمان، علم و صنعت را نگاه کنید.
#سنوات رایگان تحصیلی 8 ترم شده است! پذیرش فراتر از ظرفیت دانشگاه باعث کمبود خوابگاه و سرگردانی دانشجویان ورودی گشته است. وام‌های دانشجویان با چندماه تاخیر پرداخت می‌شود و همین بدهکاری دانشجویان نیز هر روز اضافه تر می‌شود.
برای قبولی در کنکور باید پول بدهیم. برای یک ترم اضافه تر دانشجویی باید پول بدهیم. برای یک ترم اضافه تر قیمت خوابگاه و غذا چند برابر می‌شود. برای واحدهای پیش‌نیاز ارشد باید پول بدهیم. به راستی کجاست آرمانِ آموزش رایگان و همگانی؟
87 درصد آموزش عالی این کشور پولی است و بر مایی که جز آن 13 درصدی هستیم که به اصطلاح قرار است رایگان تحصیل کنیم، هر روز هزینه‌های جدیدی تحمیل می‌شود.
از سوی دیگر فضای پادگانی دانشگاه هر روز با پلیسی و غیرقانونی کردن همه چیز، از فعالیت‌های مستقل دانشجویی جلوگیری می‌کنند. معاونت‌های دانشجویی و فرهنگی با سنگ اندازی دربرابر فعالیت‌های صنفی-سیاسی و سیاسی از هرگونه صدای انتقادی و اعتراض دانشجویان با استفاده از فرایندهای پلیسی و بروکراسی حاکم بر دانشگاه جلوگیری می‌کند.
آخرین مورد لغو شبانه سخنرانی جناب آقای لطف الله میثمی برای برنامه روز دانشجوی انجمن‌های اسلامی آرمان و رویش دانشجویان است. لغو سخنرانی‌های فعالان سیاسی در علم و صنعت در حالی رخ می‌دهد، سال گذشته نیز، شب پیش از 16 آذر سخنرانی آقای عبدالله مومنی کنسل شد. این درحالی است که #بروکراسی_معاونت_فرهنگی و حراست دانشگاه در هر برنامه‌ی انجمن تقریبا نیمی از سخنرانان دعوتی را پیش از برنامه رد صلاحیت می‌کند. تریبون آزاد در محیط باز مجوز نمی‌گیرد و در هر برنامه‌ای که اندکی با مذاق مسئولین خوش نمی‌آید، انجمن تهدید به حضور در هیئت منصفه می‌شود. با آنکه هر ارتباط ما با دانشگاه باید مکتوب باشد ولی هیچ لغو مجوزی بدون ابلاغ کتبی اتفاق نمی‌افتد.
امروز علم و صنعت در وضعیتی است که دانشجویان در فرایندهای غیرقانونی و خودساخته از طرف کمیته انضباطی احضار می‌شوند، نشریات دانشجویی احضار و توقیف می‌شوند، برای برنامه‌های انتقادی مجوز صادر نمی‌شود، حراست دانشگاه آشکار و غیرقانونی با برنامه‌های مجوزدار انجمن برخورد می‌کند و #تهدیدهای_لسانی مسئولان دانشگاه تقریبا به امر ثابتی بدل شده است و شبانه سخنرانی مهمان‌های انجمن لغو می‌گردد. اینها همه و همه صبر ما را لبریز کرده است تا امروز در تلاش برای استیفای حقوق خود و هم‌قطارانمان از جناب آقای دکتر ذاکری، ریاست محترم دانشگاه علم و صنعت توضیح بخواهیم. باتوجه به اینکه ریاست دانشگاه امروز میان ما دانشجویان حضور نیافتند، اکنون ما به پیش ایشان خواهیم رفت تا مستقیماً مطالبات خود را با ایشان در میان بگذاریم. از ریاست دانشگاه دکتر ذاکری خواهشمندیم امروز درمیان دانشجویان حاضر شوند و پاسخگوی خواست‌های آنان باشند."

@IUSTArman

سید محمود طالقانی از معدود مبارزان نهضت ملی نفت و سپس نهضت آزادی است که پس از آزادی از زندان به فعالیت سیاسی خود ادامه داد. از سال ۴۲ تا ۴۶ در زندان، ۵۰ تا ۵۲ در تبعید، ۵۲ تا ۵۴ ممنوع‌المنبر بود و ۵۴ تا پیروزی انقلاب در زندان بود. شاخص‌ترین ویژگی طالقانی نبود اختلاف بین خط فکری و عملش بود. اندیشه‌اش در خدمت عمل و عملش مطابق تئوری‌هایش بود.
اعمال و افکار طالقانی را میتوان در دو مسئله‌ی آزادی و شورا مطرح کرد. گویی #آزادی و #شورا دو بال تفکر متعالی طالقانی بودند.
آزادی در نگاه طالقانی را زمانی میتوان بررسی کرد که علت مخالفتش را بررسی کنیم. او فردی استبداد ستیز بود. از سال ۱۳۱۸ که در اعتراض به پاسبانی که به اجبار حجاب از سر زنی برمیداشت، بازداشت شد تا آخر عمرش با استبداد ضدیت داشت. ویژگی‌ای که در راستای آزادی‌خواهی او بود. استبداد ستیزی مرحوم طالقانی ریشه‌ی معرفتی داشت زیرا نخست استبداد را نابود‌کننده‌ی استعداد‌ها میدانست و دوم آنکه انسان را موجودی صاحب اختیار در نظر داشت. به همین دلایل بود که با استبداد مبارزه‌ کرد و برایش فرقی نداشت که این استبداد برای دوران #پهلوی باشد و یا #استبداد_دینی که در آخرین خطبه نماز جمعه‌اش بر سر پیکر شهدای ۱۷ شهریور میگوید: «خودخواهی و خودرایی را کنار بگذاریم، فرصت طلبی و تحمیل عقیده یا خدای ناخواسته استبداد زیر پرده دین را کنار بگذاریم و بیائیم با مردم، با دردمند‌ها، رنج‌کشیده‌ها و با محروم‌ها هم صدا شویم.»
رابطه‌ی تفاهم و تفاوت با همگی هم ناشی از نگاه مرحوم طالقانی به مسئله آزادی است. او احترام و کرامت را برای همه انسان‌ها میدانست و موجودیت همه را در عین تکثرشان میپذیرفت. بارها گفته بود که اگر مخالفین به مجلس نیامدند از آن‌ها دعوت کنید تا یکطرفه نشود. چندین مرتبه عفو عمومی را مطرح کرد که متاسفانه اقبالی در وضعیت انقلابی آن دوره نیافت. یکی از بارزترین نمود‌های این رفتار، در ارتباط افراد، گروه‌ها به ویژه مارکسیست‌ها بود. حق حیات را برای آن‌ها میدانست و بر همین اساس گفته‌بود: «حکومت‌ اسلامی بر مبنای آزادی و دموکراسی است و کمونیست‌ها هم در گفتن و تشکیل تشکیلاتشان آزادند.» در رابطه با اقلیت‌ها هم رفتاری مشابه داشتند. برای مثال ضمن مرز‌بندی مشخص با بهاییان، از حقوق آن‌ها دفاع میکرد.
دومین و البته مغفول‌ترین محور افکار و اعمال مرحوم طالقانی مسئله‌ی شورا بود.
او آزادی نظام پارلمانی را شکل کامل آزادی نمیدانست و از آزادی پارلمانی به #آزادی_شورایی میرسد. درواقع به دلیل آنکه توزیع قدرت در کشور نهادینه نشده‌است و به سادگی استبداد به صورت دیگری امکان بروز دارد، مسئله‌ی شورا را بیان میکند. طالقانی ضمن اینکه پارلمان را قبول داشت معتقد بود که پارلمان به‌گونه‌ای سازمان‌بندی پیدا میکند که نیرومند‌‌‌ها قدرت را در دست میگیرند. بنابراین ایده‌ی شورا (از روستا تا استان) را مطرح میکند‌. به این ترتیب اختیار به مردم داده میشود. شورایی که مد نظر طالقانی بود با شورا‌های شهر فعلی چه در ساختار (طرحی که مرحوم طالقانی میدهد، تشکیل شورا از پایین به بالا و از سطح روستا تا استان بوده است) و چه در اختیار و استقلال تفاوت اساسی دارد. شورای مد نظر طالقانی با اینکه در سطح کلان پیرو پارلمان است اما در امور داخلی اختیارات فراوانی دارد.
او تنها راه مقابله با اقتدار اقتصادی و دینی را (حوزه و بازار)، سپردن کار به دست مردم میدانست. راهی که سبب توزیع قدرت در جامعه میان مردم به ویژه طبقات محروم و بدون سخنگو میشود.
او در واقع شورا را فقط برای روستا و شهر و ... مطرح نمیکند و به #شورای_کارخانه‌ها هم اشاراتی میکند و اساسا شورا را به عنوان نهادی که یکی وظایفش کنترل نهاد قدرت است، میداند.
شورای سنندج به عنوان تنها شورای مد نظر آقای طالقانی توسط هیئت اجرایی به ریاست ایشان، برای رفع درگیری‌های کردستان تشکیل شد که در آن ۳ نفر از اعضای آن که مارکسیست و عضو ائتلاف پیشرو بودند، برنده‌ی انتخابات شدند. آقای طالقانی بدون هیچ درنگی بر صحت انتخابات صحه گذاشتند و اعلام کردند که این انتخابات نمونه‌ی مناسبی برای شورا‌های دیگر‌ شهر‌های ایران هستند. افسوس که بعد از سال‌ها از این شورا، سپنتا نیکنام نماینده منتخب ماه‌ها پشت در شورای شهر یزد میماند و این نشانی از دوری از آرمان‌های متعالی انقلاب است.
حال در ۱۹ شهریور سالروز وفات او قرار داریم. طالقانی به‌ سان پدری دلسوز بدون سهم‌خواهی از اتحاد، پذیرش موجودیت یکدیگر و سپردن کار‌ها به دست مردم سخن میگفت و برای آنها هم پا به عمل میگذاشت. همواره بر مشارکت و توزیع قدرت و ثروت عادلانه حرف میزد و آزادی را همراه عدالت طلبی میخواست که نمودش در مسئله‌ی شورا به وضوح قابل مشاهده است.
به راستی او ایران را بدون توجه به مذهب، گرایش و تفکر برای تمام ایرانیان میخواست.
@IUSTArman

❌❌شاه و #دیکتاتوری
🔻ساواک
برای بسیاری از مبارزان انقلابی، اتاق های بازجویی ساواک، آخر دنیا بود؛ سازمانی مخوف که برای سرکوب مخالفان رژیم شاه ایجاد شد و نقش مهمی در مقابله با معترضان داشت. مشی ساواک را می‌توان رویکرد حقیقی رژیم شاه در برابر مخالفانش فرض کرد. فضای رعب و وحشت از دستگاه امنیتی کشور، قدرت هر گونه اظهار نظری را از #مردم سلب می‌کرد. این نفوذ آن قدر شدید بود که برخی از مردم گمان می‌کردند حتی صحبت های خصوصی و خانوادگی آن ها نیز توسط ساواک شنود می شود.
ساواک یا همان سازمان اطلاعات و امنیت کشور، نام آشنایی برای مبارزان انقلابی و حتی نسل های بعدی است. اختناق، #استبداد و بازداشت های گسترده‌ای که ساواک بین سالهای 1335 تا 1357 در کشور ایجاد کرده بود، فرصت هر نوع فعالیت را از مخالفان حکومت سلب می‌کرد و شکنجه‌های وحشیانه‌ی ساواک بعد از دستگیری، رعب و وحشت فراوانی را در فضای جامعه حاکم کرده بود. شاه برای حفظ قدرت و جایگاه خود، اختیارات وسیعی را به ساواک داده بود تا این سازمان بتواند به راحتی مخالفان و منتقدان نظام شاهنشاهی را مورد تعقیب، مجازات و شکنجه قرار داده و مانع سست‌شدن پایه‌های رژیم شاهنشاهی شود. ساواک از طرق مختلف در صدد ایجاد فضایی خفقان آلود و همراه با ترس و وحشت از حکومت بود. یکی از این راهها استخدام منابع و خبر چین ها ی فراوانی در #دانشگاه‌ها، دبیرستان، مدارس حوزوی، وزارتخانه‌ها، ادارات، کارخانه‌ها، شرکت‌ها و محلات بود. فضای بسته‌ای که ساواک ایجاد کرده بود، باعث بروز شایعاتی در محافل سیاسی و اجتماعی داخلی شده بود که « از هر سه ایرانی یک نفر عضوساواک است.» و یا حتی برخی از دیپلمات های مأمور در ایران آمار مأموران غیر رسمی ساواک را سه ملیون نفر( حدود یک هشتم جمعیت ایران) شمرده‌اند.
در دوران حکومت پهلوی، مردم شاهد تسلط کامل دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی بر #نظام_قضایی بودند. ساواک از همان آغازین سالهای تأسیس بر دادگستری و محاکم قضایی سیطره یافت و در تمام مراحل بازجویی، تشکیل پرونده و محاکمات بدوی و تجدید نظر حضور داشت و مداخله می کرد. دادگاه‌هایی که محاکمه ی متهمان و مخالفان حکومت را بر عهده داشتند، هیچ توجهی به قوانین نداشته و همین قانون هم توسط ساواک و با همکاری مستقیم دادگاه‌های نظامی عملاً زیر پا گذاشته می‌شد و متهم هیچ امکانی برای دفاع از خود نداشت. تمام کسانی که درباره آنها سوءظن مخالفت با حکومت می رفت، دستگیر شده و تحت شکنجه‌های غیر انسانی، اعترافات و اقرارهایی در پرونده‌ی قضایی آنها ثبت می‌شد.
چیزی که بیش از هر چیزی در طول دوران فعالیت ساواک با آن عجین شد، شکنجه‌های مرگبار و ضد انسانی این سازمان است. ساواک از ابتدای تأسیس، برای شناسایی، کسب خبر، اقرارگیری، بازجویی و پرونده‌سازی از شکنجه استفاده می‌کرد. در بسیاری از موارد، شنکجه‌ها به قدری سنگین و وحشیانه بود که زندانیان توان تحمل شکنجه را نداشته و بعد از مقاومت در برابر فشارها به شهادت می‌رسیدند. در این‌گونه مواقع ساواک با سند سازی و جعل گواهی فوت، علت مرگ را عواملی دیگر ذکر می‌کرد.
ساواک با نامی به وسعت رعب و وحشت یادآور بی‌قانونی و فشار به آزادی‌خواهان است، آزادی‌خواهانی که در ظرف زمان نگنجیده و همیشه و همواره در برابر بیداد و ظلم ظالمان می‌ایستند. اکنون نیز گاه و بی‌گاه اخباری مبنی بر ساواک‌مآبی به گوش می‌رسد، مخصوصا در سال‌های اخیر این رویه پررنگ‌تر از گذشته در بخش‌های مختلف در برابر چشمان هر نابینایی عیان است. اما شهادت تاریخ بر ما حجت است که راه پیشرفت و پیروزی و رسیدن به #آرمان‌ها نه از سرکوب و شکنجه که از مسیر شنیدن صدای #مردم می‌گذرد. صدایی که ثابت کرده است هرگز خفه نمی‌شود.
@IUSTArman

بسم الله الرحمن الرحیم
«وَ نُريدُ أنْ نَمُنّ عَلَي الّذينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الارْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أئمّْة وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثينَ»

سوره قصص آیه ی ۵
با گذشت نزدیک به چهار دهه از انقلاب که با هدف رهایی ملت مظلوم ایران از یوغ #استثمار‌،‌ #استبداد و #استحمار برپا‌ شده بود و با حضور همه جانبه‌ی مردم و اقشار مختلف جامعه از جمله #کارگران همراه بود ، انتظار آن می‌رفت که نحوه تعامل با کارگران به‌ گونه‌ای دگر و در‌ شان این انسان‌های شرافتمند و این قشر زحمت‌کش باشد. در #آرمان های انقلاب اسلامی و کلام بزرگان آن عرصه میبینیم که به مقام #مستضعفین توجه بسیاری شده است، همانطور که شهید بهشتی میفرمایند که #اختلاف_طبقاتی باعث می شود افرادی که دارای قدرت و ثروت اند #کارگر را به چشم ابزار و ماشین بنگرند و ارزش های انسانی او را پایمال کنند. با مرور نوع رفتار با کارگران و به ویژه نحوه برخورد با آنان در چندین سال اخیر بدون هیچ شک و شبهه‌ای در خواهیم یافت که از اهداف #عدالت‌طلبانه‌ی انقلاب فاصله زیادی گرفته‌ایم.
از بهار ۹۵ که در ظلمی آشکار ۱۷ تن از کارگران معترض معدن طلای آق‌دره با ضربات #شلاق در ملاعام روانه منزل و عده‌ای نیز روانه #حبس شدند تا وضعیت نامناسب معدن زغال‌سنگ یورت آزاد‌شهر که منجر به فوت ۴۳ معدنچی در بهار ۹۶ شد.
اکنون بار دیگر با شنیدن اخبار حمله به کارگران و سرکوب شدید اعتراضات صنفی آنان قلب‌ها به درد آمده است.
کارگران کارخانه #آذر‌آب_اراک در اعتراض به عدم دریافت حقوق چهار ماه خود و همچنین اعتراض به حواشی آخرین نشست مجمع عمومی سهامداران این کارخانه، که معتقد به عدم رعایت ترتیب‌های قانونی این نشست بودند دست به برگزاری تجمع صنفی زدند.
از طرفی دیگر کارگران کارخانه هپکو اراک به دلیل وضعیت نامعلوم معوقات مزدی خود و دریافت ناقص مطالبات مزدی و بیمه‌ای خود از زمستان سال گذشته، به صورت همزمان تجمعی را برگزار نمودند.
که این تجمعات با حمله بسیار خشن و ناجوانمردانه نیروی انتظامی به کارگران مظلوم همراه شد‌. کارگرانی که به نادیده گرفته شدن کمترین حق خود معترض بودند، نه تنها مشکلات خود را بر‌طرف شده ندیدند بلکه با برخوردی شدید و سر‌ و وضعی خونین به خانه های خود بازگشتند‌. همه ی این ها در وضعیتی است که کارگران از حداقل امکاناتی برای رساندن صدای خود مانند #سندیکا ها بی بهره بوده و حتی با بدن نیمه جان این سندیکاها و اعضای آن هم برخورد های امنیتی می شود.
ما تشکل های اسلامی که بنابر اقتضای هویتی خود چه در قبل از انقلاب و چه بعد از آن در هر ظلم آشکاری، جانب مستضعفین و مظلومان ایستاده ایم این بار اما خواستار رفع هر چه سریعتر مشکلات کارگران کارخانه های #هپکو و آذرآب اراک، برخورد با عوامل این سرکوب خشونت‌ بار و دلجویی مسئولین از کارگران آسیب دیده هستیم.

جناب آقای روحانی، رئیس جمهور وظیفه ای غیر از شعار در زمان #انتخابات دارد، حضور در جمع کارگران معترض نباید تنها در زمان انتخابات برای کسب آرا و رفتاری نمایشی باشد، امروز محل آزمون دولت شماست و از رئیس جمهوری که ادعای منشور #حقوق_شهروندی و پاسخگو بودن را دارد، انتظار می رود که در برابر پایمال شدن حقوق کارگران سکوت ننموده و در جهت تسهیل ایجاد نهاد های صنفی و #سندیکا های کارگری گامی موثر بردارد .
«لن تقدس امة لایؤخذ للضعیف فیها حقه من القوی غیر متتعتع»

امتی که حق ضعیفان را از زورمندان باصراحت و بدون خوف و ترس نگیرد، هرگزپاک نمی شود و روی سعادت را نمی بیند | نهج البلاغه، نامه۵۳

طرح مشترك ٦٤ تشكل دانشجويي در محكوميت سركوب خشونت بار كارگران معترض كارخانه هاي #هپکو و #آذراب
@IUSTArman