#خیام ، #حافظ و دیگر بزرگان ، شاعران و ادیبان ایرانی به‌گونه‌ای همگی راه فردوسی را در پیش گرفته اند. راه فردوسی نیز راه ایرانی و اندیشه،کردار و گفتار ایرانی است. راه #خوش‌باشی و #شاد_زیستن و #آباد_سازی زمین و خردمندی و دوری جستن از غم و اندوه.
همگی با سروده ها و شعر خیام و حافظ که بیشتر به این شیوه از چامه سرایی و شعرگویی آوازه‌مند هستند آشنا هستیم. لیکن در این نمونه می توان دید که فردوسی پیش‌گام این اندیشه بوده و خیام و حافظ توانسته اند این روند و شیوه را دنبال کنند و به زیبایی هرچه تمام‌تر باور شادباشی و کوشش و آبادان ساختن کشور و سرزمین را در سال های بعد در میان ایرانیان گسترش دهند.
فردوسی در #شاهنامه و در بخش پایانی رزم کاووس با شاه هاماوران چنین می سراید:
چنین است رسم سرای سپنج یکی زو تن‌آسان و دیگر به رنج
