در نقطه چین تجارب گذشته، برای چندم بار تلنگری به ذهنم خورد پرطنین و طنان                                                 که؛                         «گلِ وحشیِ دشتِ بی‌سایبان                                     بس به ز گلِ گلخانه‌ایِ در ناز و پرنیان»   این یکی اعلام وجود می‌کند به بهای تلاش بی‌وقفۀ باغبان             کود و خوراک و آب رسانی به طریق قطره چکان و آن یکی موجودیت مستقل ابراز می‌دارد با رفع عطشِ گه به گه از باران             خود، قُوت و غذا می‌جوید به مشقت، به عِرق و عَرق از بطنِ زمین و کُنْه مکان گلِ گلخانه در پرتو حرارت یکنواخت و بسامان گلِ بی‌نگهبانِ دشت؛ گه تحمل خشکه سرما، گه زوزۀ باد و گه مهر خورشید تابان ✍️بخشی از سروده « گلِ وحشیِ دشتِ بی‌سایبان»، از شهید هدا صابر، بهمن ۸۰، زندان ۵۹ منبع: سایت «در فیروزه‌ای» 🆔 @hodasaberr