هفت عادتِ مزخرفِ کاتبانِ قدیم
۱. بیاعتنایی و بیاعتقادی به فاصلهگذاری.
۲. «پ» را «ب» مینوشتند: باره (= پاره)، بند (= پند)، بیش (= پیش).
۳. «چ» را «ج» مینوشتند: جرم (= چرم)، جست (= چست)، جوب (= چوب).
۴. «گ» را «ک» مینوشتند: کاه (= گاه)، کرک (= گرگ)، کفتار (= گفتار).
۵. «آنچه» و «آنکه» و «هرچه» را «انج» و «انک» و «هرج» مینوشتند.
۶. «خانهها» و «دستهها» و «گوشهها» را «خانها» و «دستها» و «کوشها» مینوشتند.
۷. «چه کنم» و «چه گویی» و «ببینند» و «نبینند» را «چکنم» و «چگوئی» و «بهبینند» و «نهبینند» مینوشتند.
ظاهراً هدف از این کارها این بوده که خواننده خوب فکر کند و عجولانه و سطحی نخوانَد.
😁#املا#رسمالخط