کانونِ ادبی دانشگاه اصفهان | قند پارسی

کانون ادبی قند پارسی برگزار می‌کند:
⚪️سه‌شنبه‌های شعر قند پارسی

نشست هفتگی همراه با
شعرخوانی و گفتمان تحلیلی شعر

با حضور
علی بیگی و نعمت امام وردی


🗓زمان: سه‌شنبه‌ها، ساعت ۱۲ تا ۱۴
🏢مکان: ساختمان هشت ضلعی روبروی مصلی الغدیر

@ghande_parsi_ui

21 آبان، 1821. زادروز داستایوفسکی ، نویسنده بزرگ روسیه

به شما گفته بودم شعر قديم ما سوبژكتيو است، يعنى با باطن و حالات باطنى سروكار دارد. در آن مناظر ظاهرى نمونه ی فعل و انفعالى ست كه در باطن گوينده صورت گرفته.
نمى خواهد چندان متوجه آن چيزهايى باشد كه در خارج وجود دارد. بنابراين نه به كار ساختن نمايشنامه مى خورد، نه به كار اين كه دكلمه شود. دكلاماسيون و تئاتر، سازنده‌ی ظاهرند. هر دو مى خواهند زنده را با آن چه در بيرون زنده است، سروكار بدهند.


#نیما_یوشیج
#حرف_هاى_همسايه

"داروگ"
شعرِ نیما یوشیج
صدای غزاله علیزاده

🟡 نشست هم‌اکنون در حال برگزاری است.

شرکت در نشست نیما از نگاهی دیگر به صورت «زنده» میسر است.
برای کسانی که در اصفهان نیستند.

🔺نشست «نیما از نگاهی دیگر» با حضور محمد مستقیمی متخلص به راهی، در دفتر سازمان دانشجویان از ساعت 16 برگزار می‌شود.

📍لینک پخش زنده:
https://www.roytab.ir/w/d/955


@studentcity_isf

نیما یوشیج


من چهره‌ام گرفته
من قایقم نشسته به خشکی
با قایقم نشسته به خشکی
فریاد می‌زنم
«وامانده در عذابم انداخته‌ست»
در راه پر مخافت این ساحل خراب،
و فاصله‌ست آب.
امدادی ای رفیقان با من »
گل کرده‌ست پوزخندشان اما
برمن،
بر قایقم که نه موزون
بر حرف‌هایم درچه ره و رسم
بر التهابم از حد بیرون.
در التهابم از حد بیرون
فریاد برمی‌آید از من،
«در وقت مرگ که با مرگ
جز بیم نیستی و خطر نیست،
هزالی و جلافت و غوغای هست و نیست
سهوست و جز به پاس ضرر نیست»
با سهوشان، من سهو می‌خرم
از حرف‌های کام شکن‌شان
من درد می‌برم
خون از درون دردم سرریز می‌کند!
من آب را چگونه کنم خشک؟
فریاد می‌زنم.
من چهره‌ام گرفته
من قایقم نشسته به خشکی
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست
یک دست بی‌صداست
من، دست من کمک ز دست شما می‌کند طلب

فریاد من شکسته اگر در گلو، و گر
فریاد من رسا
من از برای راه خلاص خود و شما
فریاد می‌زنم
فریاد می‌زنم!     
                                                                     
#نیما_یوشیج


https://t.center/derangeadabi

ری‌را... صدا می‌آید امشب
از پشت «کاچ» که بند آب
برق سیاه تابش تصویری از خراب
در چشم می‌کشاند.
گویا کسی‌ست که می‌خواند…
اما صدای آدمی این نیست.
با نظم هوش‌ربایی من
آوازهای آدمیان را شنیده‌ام
در گردش شبانی سنگین؛
ز اندوه‌های من
سنگین‌تر.
و آوازهای آدمیان را یک‌سر
من دارم از بر.
یک شب درون قایق دل‌تنگ
خواندند آن‌چنان
که من هنوز هیبت دریا را
در خواب
می بینم.
ری‌را… ری‌را…
دارد هوا که بخواند
در این شب سیا
او نیست با خودش.
او رفته با صدایش اما
خواندن نمی‌تواند
شاعر: نیما یوشیج