🔍. . . ویتوریو جورجینی از زمان ورودش به نیویورک در اوایل دهه 1970، هم به عنوان استاد انستیتوی پِرت و هم به عنوان معمار مشغول به کار بود. آتلیه محل اقامتش در سوهو به عنوان محل ملاقات همکاران، هنرمندان، دوستان و دانشجویانی تبدیل شد که به واسطه شخصیت و سخاوت او جذب ان محیط می شدند. همگی به واسطه داشتن تمایلی برای اشتراک یک تجربه شخصی و حرفه ای بی نظیر، فضایی از انسانیت فرهنگی، تهذیب فلورانسی و بیشتر از همه شوخ طبعی و طنز، دور هم جمع می شدند. . .
⭕️. . . برای ویتوریو جورجینی، کار، مأموریتی از جنس اخلاق بود، تعهدی مشابه با محتوای آنچه که روشنفکران و معماران جنبش مدرن، پس از بازسازی جنگ جهانی دوم داشتند، معماران و هنرمندانی مانند لو کوربوزیه، لئوناردو ریکی و مخصوصا کنزو تانگه و کیشو کوروکاوا . . .
📌برای مطالعه متن کامل یادداشتی که با برگردانی از جواد ماه صفت در ستون گفت و گو با مرگ منتشر شده است به اتووود مراحعه فرمایید، متنی که به پستی و بلندی ها و پیچیدگی های زندگی حرفه ای ویتوریو جورجینی می نشیند، معماری که تن به نحوست واقعیت نداد و تلاش کرد معماری را به پدیده ای فراتر از کالبدی برامده از انعقادهای مرسوم شرارت سوق دهد. . .
🔍مایکل سورکین یکی از این چهره های تاثیرگذار است، او معمار و منتقد برجسته ی آمریکایی بود که بر اثر عوارض ناشی از ابتلا به ویروس کرونا در سن 71 سالگی در نیویورک درگذشت. باید خاطر نشان کرد که او نیز همانند ویتوریو گرگوتی، معمار متفکر ایتالیایی که بر اثر ابتلا به ویروس کرونا در میلان فوت کرد، به آن نوع از معماری می اندیشید که در خدمت مردم و جامعه باشد؛ به عبارتی، همواره درصدد بود که با تاکید بر نگاه اجتماعی، به بخش مهمی از مسائل بینادین شهرهای امروز پاسخ دهد. شیوه ی متفاوت او در مطالعه و مشاهده ی عملکرد و روند شکل گیری تمام اتفاقات پیرامونش به عنوان منبع الهامی جهت خلق آثار و اندیشه های بدیع و نو، ما را بر آن داشت تا در این مقاله🔝 به بررسی عمق اندیشه ی او بپردازیم.