دوزیست

انگار تابستان‌های بچگی بیشتر بوی سفر می‌داد. ولی با تمام سختی‌ها و سرشلوغی‌های امروز، هنوز هم سفر و تابستان با هم مراعات نظیرند. ما در مرداد داغ دوزیست می‌خواهیم درباره مسافرها حرف بزنیم. انسان‌هایی که از مبدا بریده‌اند و به مقصد نرسیده‌اند و شاید اصلا دوست نداشته‌باشند که به مقصد برسند. آدمهایی که علیه جریان روزمرگی حرکت می‌کنند. سکون را دوست ندارند و اگر هم بخواهندش در وضعیتی موقتی کمپ می‌کنند.
می‌گویند یکجا‌نشینی اولین اقدام برای ساخت تمدن بوده. با این تفسیر انسانی که همواره در سفر است علیه تمدن و اخلاق متمدنانه حرکت می‌کند. او سکونت را ابزار زندگی نمی‌داند و می‌خواهد ثابت کند می‌شود همواره در حرکت بود و خانه داشت. می‌شود فرار کرد و شجاع بود و می‌شود رنج‌های سفر را به جان خرید و شاد بود.
مسافرها آدمهای عجیبی‌اند، پر از تناقض‌های گیج‌کننده. برای ما جذاب است که بکاویمشان و در این کاوش انسان مدرن گم‌شده در تمدن را خوب بشناسیم.
همراه ما باشید با کتاب خداحافظ گری کوپر از رومن گاری
و فیلم جاده از فدریکو فلینی
#دوزیستگاه
#خداحافظ_گری_کوپر
#رومن_گاری
#فیلم_جاده
#فدریکو_فلینی
#سینمای_ایتالیا
#ادبیات_آمریکا

🔹کتاب فوتبال علیه دشمنِ سایمون کوپر را با ترجمه خوب عادل فردوسی‌پور تا نیمه خوانده‌ام. درباره پسری روی سکوها‌ی مرحوم حمیدرضا صدر هم چیزهایی شنیده‌ام.

🔹شاید به خاطر این باشد که فوتبال همیشه از جهت اجتماعی برای من به عنوان یک پدیده مرموز و شگفت‌انگیز مطرح بوده تا به عنوان یک عشق فوتبال. هیچ وقت دنبال تیم‌ها و بازیکن‌ها نبوده‌ام دست‌کم‌نه بیش از ان مقدار که در اخبار و حواشی به گوش همه می‌رسد.

🔹اما فهم دنیای عشاق توپ گرد و زمین مستطیل برایم حتی از آن تجربه جامعه‌شناختی پررمزوراز خود فوتبال هم پیچیده‌تر و هیجان‌انگیزتر است. آن‌ها واقعا چه می‌خواهند؟ در تیم موردعلاقه‌شان چه می‌بینند؟ در بازیکن‌های محبوب‌شان چه می‌یابند؟

🔹فیلم بیرو برای پاسخ دادن به این سوال‌ها نیست؛ برای کسانی که فوتبال را از حیث جامعه‌شناختی دوست دارند، آورده‌ای ندارد؛ آن‌ها که دنبال ابعاد سیاسی فوتبال هستند در بیرو چیزی دست‌شان را نمی‌گیرد. چیزی از دنیای درون آدم‌های عشق فوتبال در بیرو بیرون نمی‌ریزد. فیلم برای امثال من نیست.

🔹اما کمتر کسی‌ست که از تجربه دیدن یک فوتبالیست‌های ایرانی بدش بیاید! آن هم وقتی پای زندگی پر فراز و نشیب دروازه‌بان اول تیم ملی در میان باشد.

🔹جدای از دیالوگ‌های ضعیف‌ش در کل شاید شما با بیرو ارتباط خوبی گرفتید 😊


#چهلمین_جشنواره‌_فیلم_فجر
#جشنواره‌_فیلم_فجر
#فاطمه_ترکاشوند
#فیلم_بیرو
#بیرو
#فوتبال_علیه_دشمن
#سایمون_کوپر
#عادل_فردوسی‌پور
#پسری_روی_سکوها
#حمیدرضا_صدر

#یک_فیلم_یک_سوال

❓#هیچکاک توانست نقش زن را از ابتذال جنسیت برهاند؟

🔶️#فروید می‌گفت: "امور احمقانه همیشه در سینما به وقوع می‌پیوندند!" مشهور است که رابطه خوبی با سینما نداشت. از آن‌سو اما سینما شیفته و واله فروید و عقایدش بود. خصوصا درمورد بازنمایی زنان، استودیوهای هالیوود غالبا بر مبنای نگاه جنسیت‌زده فروید فیلم می‌ساختند و مورد استقبال هم واقع می‌شدند. کاراکتر زنان در سینمای دهه ۵۰ #هالیوود عمدتا معطوف به نقش‌هایی بود که زن را بازیگر تکمیل کننده قوه محرک جنسی می‌دید. از موزیکال‌ها گرفته تا نقشهای کمدی، درام و حتی نو‌آر، زن بدون درنظر گرفتن زمینه میل جنسی، عملا کنش پیش‌راننده داستانی نمی‌توانست داشته‌باشد.

🔶️اما فیلم #روانی در زمان خود، به نوعی بدعت در بازنمایی نقش زنان به حساب آمد. شروع فیلم روانی از نگاه دوربین چشم‌چران هیچکاک آغاز می‌شود. از یک رابطه معمول عاشقانه که نگاه خیره مردانه را به تصویر می‌کشد. در صحنه بانک هم این نگاه خیره را از سوی دوست رییس بانک می‌بینیم. اما رفته‌رفته این نگاه کمرنگ می‌شود و نقش زن از دنیای میل به دنیای جنایت بدل می‌شود. هیچکاک به سبک فیلمسازان اروپایی، زن را از کلیشه‌های مرسوم جدا کرد و به دنیای واقعی‌تر و جدی‌تر خشونت دعوت کرد. با اینکه همچنان در مقام انفعال به او نقش داد اما توانست از یک ابژه جنسی به ابژه خشونت متمایلش کند.

🔶️این زمینه، هم در نقش مارین به عنوان مقتول اصلی داستان و هم در مادر نورمن بیتس قابل مشاهده است. در واقع هیچکاک با نقش‌ بخشیدن به زنان فراتر از سازوکار همیشگی لذت، به نحوی دنیای زیبای مردسالارانه هالیوود را به چالش کشید. دنیایی که در آن زنان در فرویدی‌ترین حالت ممکن، به دیده‌شدن محتاج بودند، در دنیای روانی هیچکاک زنان قربانی عقده‌ها و تمایلات سرکوب شده مردانه معرفی شدند.

🔶️صحنه قتل مارین در حمام، اوج این نگاه هیچکاک را به نمایش می‌گذارد. شخصیت مارین که تا نیمه فیلم نقش یک معشوق فداکار را بازی می‌کرد که به بهانه ساختن زندگی با نامزدش زیرکانه دزدی می‌کند، حالا زیر ضربات بی‌رحمانه چاقوی مردی زن‌نما کشته‌می‌شود. تنها سوژه‌ای که ممکن بود نگاه خیره مردانه معطوف به او باشد توسط یک قاتل نیمه‌مرد-نیمه‌زن ناگهان تمام می‌شود و ما می‌مانیم و چشمان حیرت زده مقتول که بر تصویر دریچه چاه حمام منطبق می‌شود. چاهی که خون مارین را می‌بلعد و ما را به دنیای جدیدی از بازنمایی واقعیت یک زن می‌کشاند.



#دوزیستگاه
#فیلم‌
#فروید
#فیلم_روانی