کتاب و زندگی

@Book_Life

حق با بهار بود، با همان ساقه‌های لخت!
بر این پهنهٔ خاک چیزی هست
که به رغم ما ادامه دارد...

آیینه‌های در دار | #هوشنگ_گلشیری

@BOOK_LIFE

گفتم:
عقیده‌تون در مورد بندناف بچه چیه؟
کمی اوقاتش تلخ شد
اما خونسردیش را از دست نداد و گفت:
منو مسخره می کنی؟

گفتم:
این حرف‌ها چیه؟
من غلط بکنم شما را با این دم و دستگاه مسخره کنم.
منظوری نداشتم.
این قضیه بندناف بچه و انداختنش جای خوب، عقیده‌ی قدیمی هست،
شما چه نظری دارین؟

گفت:
ناف بچه رو معمولا می‌اندازن
دم سوراخ موش که باهوش بشه.
باهوش که شد کارش می‌گیره.
حالا موضوع ناف چه ربطی به کار من داره؟

گفتم:
بالاخره یکی از راه‌های ترقی آدمیزاده.
خود شما هیچ وقت تحقیق نفرمودین
که نافتون رو کجا انداختن...؟

قصه‌های مجید | #هوشنگ_مرادی‌کرمانی

@BOOK_LIFE

خوب، گاهی آدم می‌خواند، رمانی نیمه تمام دارد، می‌رود خانه چای دم می‌کند، سیگاری زیر لب می‌گذارد، تکیه به بالشی می‌دهد و نرم نرم می‌خواند، خوب بدک نیست.
برای خودش عالمی دارد اما بدبختی این است که هرشب نمی‌شود این کار را کرد.

آدم گاهی دلش می‌خواهد بنشیند و با یکی در مورد کتابی که خوانده است حرف بزند، درست انگار دارد دوره‌اش می‌کند.
اما کو تا یکی این طور و آن‌ همه اُخت پیدا بشود؟!

خواهید گفت پیدا می‌شود.
بله، می‌دانم. من هم داشتم، یکی دوتا.
آن‌قدر با هم اُخت بودیم که اگر یکی سر وقت به پاتوقمان نمی‌آمد دلشوره می‌گرفتیم.
خوب معلوم است.
یکی زن می‌گیرد. یکی سفر می‌رود. یکی می‌رود مذهبی می‌شود. یکی هم غیبش می‌زند. خودکشی می‌کند. دست آخر وقتی خوب زیر و بالای کار را می‌بینی، متوجه می‌شوی که آدم‌ها بیشترشان نمی‌توانند تا آخر خط تاب بیاورند.

برۀ گمشده راعی | #هوشنگ_گلشیری

وقت است که بنشینی 
و گیسو بگشایی... 

#هوشنگ_ابتهاج | @Book_Life

🌹📖 @Book_life

هر کجا نامه‌ی عشق است،
نشانِ من و توست...
❤️

👤 #هوشنگ-ابتهاج
📚 #کتــاب_بــخوانـیـم

پشت این کوه بلند
لب دریای کبود
دختری بود که من
سخت می خواستمش
و تو گویی که گالی
آفریده شده بود
که منش دوست بدارم پرشور
و مرا دوست بدارد شیرین ...

و شما می دانید
آه ای اخترکان خاموش!
که چه خوش دل بودیم
من و او مست شکر خواب امید
و چه خوشبختی پاک
در نگاه من و او می خندید

وینک ای دخترکان غمّاز
گر نه لالید و نه گنگ،
بگشایید زبان!
و بگویید که از یک بهتان
چون شد این چشمه غبار آلوده؟
و میان من و او
اینک این دشت بزرگ
اینک این راه دراز
اینک این کوه بلند ...

#هوشنگ_ابتهاج

#هوشنگ_ابتهاج

چه غريب ماندی ای دل!
نه غمی،
نه غمگساری
نه به انتظار ياری،
نه ز يار انتظاری...

📖🌹 @book_life

#هوشنگ_ابتهاج

وقتی چشمت را باز میکنی
می‌بینی بزرگترین ضربه‌ها را همان‌هایی زده‌اند
که زمانی با چشم بسته و از ته دل
دوستشان داشته‌ای ...
📖🌹 @book_life

#هوشنگ_ابتهاج

هرچه به گِرد خویشتن
می‌نگرم درین چمن

آینه‌ی ضمیر من
جز تو نمی‌دهد نشان ...

📖🌹 @book_life

🌹📖 @Book_life

هرگز ز دل امید گل آوردنم نرفت!
این شاخ خشک،زنده به بوی بهار توست... 
👤 #هوشنگ_ابتهاج
📚 #کتــاب_بــخوانـیـم

‍ ‍ #هوشنگ_ابتهاج

من تماشای تو میکردم و غافل بودم
کز تماشای تو خلقی به تماشای منند

گقته بودی که چرا محو تماشای منی
و چنان محوکه یکدم مژه برهم نزنی

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو بقدر مژه برهم زدنی

📖🌹 @book_life

🍂 #شاعرانه

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم
که راه، دورتر از عمر آرزومند است ...

✍ #هوشنگ_ابتهاج
📖🌹 @book_life

🍂 #شاعرانه

آدم‌ها تا حد مردن از خود
خسته‌ات می‌کنند
ترکت نمی‌کنند
اما مجبورت می‌کنند
ترکشان کنی

آنگاه
تو می‌شوی
بنده‌ی سرتا پا خطا کار ...

✍ #هوشنگ_ابتهاج
📖🌹 @book_life

🍂 #برشی_از_يك_كتاب

آدم‌ها می‌میرند، سکته می‌کنند یا زیر ماشین می‌روند، گاهی حتی کسی عمدا از بالای صخره‌ای پرتشان می‌کند پایین.

اینها، البته مهم است، ولی مهمتر همان نبودن آن‌هاست، اینکه آدم بیدار شود و ببیند که نیستش، کنار تو خالی است.

بعد دیگر جای خالی‌شان می‌ماند، روی بالش، حتی روی صندلی که آدم بعد از مردن‌شان خریده است.

آن وقت است که آدم حسابی گریه‌اش می‌گیرد، بیشتر برای خودش که چرا باید این چیزها را تحمل کند.

📖 #آینه_های_دردار
✍ #هوشنگ_گلشیری
📖🌹 @book_life