نقد کتاب «آواز کرگدن» سروده‌ی لیلا کردبچه، مستلزم توضیحی پیشینی‌ست درباره‌ی آفتی که نه تنها به شعر ما بلکه اساساً به هنر ما رسوخ کرده. شعرهای لیلا کردبچه لااقل در مجموعه‌هایی که تا کنون منتشر کرده، استعداد بسیاری برای پذیرفتن این آفت دارند: آفتی که اساساً هنر و ادبیات رمانتیک ما را تهدید می‌کند و آن بی‌مسئولیتی این دسته آثار است. مهم‌ترین و خلاصه‌ترین جمله‌ای که می‌توان درباره‌ی این خاصیت گفت، این است که: «لیلا کردبچه از دستاورد شعرهای خود مراقبت نمی‌کند»؛ بلکه آن‌ها را چون فرزندی نحس، میان بازارِ حرف‌ها و پرگویی‌های بی‌فایده رها می‌کند. حال آن که می‌توانست آن‌ها را چون صدفی گزیده و درخشان نگاه دارد تا هم نافذتر باشند و هم بیش‌تر بدرخشند. از جمله‌ی فروغ فرّخ‌زاد وام می‌گیرم و می‌گویم: «لیلا کردبچه نمی‌گذارد شعرها در او ته‌نشین شوند».
