در شعرهای دکتر لیلا کردبچه که دانش‌آموخته‌ی دانشگاهی ادبیات است و در این زمینه کار پژوهشی هم کم نکرده، دانش ادبی هم نمودهای خاص خودش را یافته است؛ از تلمیحات اساطیری و اشاراتی به متون قرآن و کتب مقدّس و کتیبه‌های تاریخی گرفته تا اشعار شاعران و بن‌مایه‌های دستورزبانی و دیگر آگاهی‌های فراشعری. سلیقه‌ی شخصی من این است که این‌گونه اطلاعات، تنها در شرایطی در شعر رخصت حضور بیابند که در پیوند با ارکان شعر، موجد کشفی نو و نامسبوق شوند یا آن‌قدر شناخته باشند که به عنوان استفاده از آگاهی‌های پیشین مخاطب، نگفته‌هایی را در شعر، «گفته» کنند و در واقع، شاعر را از زحمت پرگویی‌هایی خلاص کنند. مگر این‌که رساندن این قبیل آگاهی‌ها به مخاطب ناآشنا را هم از جمله‌ی تعهّدات و خویشکاری‌های شعر بدانیم.
