مری ساعت ها منتظر ماند. اشکالی نداشت. سرخپوست بود و هر چه رنگ و بوی سرخپوستی داشت، از اووو گرفته تا خاکسپاری و عروسی، صبوری می طلبید. این آزمون صدا، سرخپوستی نبود، اما وقتی اسمش را خواندند حاضر و آماده بود. مرد انگلیسی پرسید: "ببینم چه ترانه ای می خوانی؟" گفت: "همه ی دخترهای اردوگاه عاشق پَتسی کلاین هستند." "خب می شنویم." فقط بیت اول ترانه را خوانده بود، که مرد نگذاشت ادامه دهد. گفت: " از تو خواننده در نمی آید. دیگر هیچ وقت نخوان." می دانست که این لحظه را از تلویزیون ملی پخش می کنند. پی هر تحقیری را به تن مالیده بود. "اما دوستانم، مربی صدا، مادرم، همه می گویند که من فوق العاده ام." "دروغ می گویند." مگر مری تا حالا در عمرش چند بار آواز خوانده بود؟ چند بار به او دروغ گفته بودند؟ جلو دوربین، مری یک حساب و کتاب بی رحمانه کرد، به سمت اتاق سبز دوید و در آغوش مادرش گریه کرد. در این دنیا، یا باید دروغگوها را دوست بداریم، یا تنها زندگی کنیم.
