شعر ، ادبیات و زندگی

#داستانک
#آخر_دنیا

پای او در ساحل زخــم و زيلـی شده بود. خرده شیشه های شکسته ی بطری ها پایش را شکافته بود.‌ فکر می کند، سِروساست و این که خونش تنها چیزی است که در آنجا به او تعلق دارد. کشوری خارجی که با کامیون دوستی به آنجا آمده بود، پیراهنی که به تن دارد مال خاطر خواهی خیلی قدیمی بود، شلوارک های شوره زده‌ی بی رنگ را توری خانه تا خورده پیدا کرد و خود خانه که مال عمویش بود. رد خون پاهایش در میان ماسه ها به شکل قلب روز والنتاین بود.
دوباره می گریخت، این بار پیاده، به سمت جنوب می دوید. از کانزاس خشن به خلیج مکزیک، به سمت کشور خودش می سرید به سمت پایین، به طرف خط استوا.
پیرزنی بی دندان در مرز، مجسمه ی قدیسی به او فروخت، فرشته ی نگاهبان اختلالات عصبی، خندید، اما بی قرار بود. آدم سالم خود به خود میخندد؟ زن مکزیکی سه تا دندان داشت، نه بیش تر، ببینم. آن همه 
دندان های عالم کجا رفته اند، حالا مانده است گیج و گول لابه لای زباله ها را می گردد، کیسه های زباله و پوسته های یک بار مصرف، به قدیس تازه اش متوسل می شود که نه سگ های ولگرد به او حمله کنند، نه ماهی گیرهایی که از توی قایق ها نومیدانه نگاه می کردند و نشسته بودند و با نخ های سبز شبرنگ تور می بافتند. توی خانه به بخاری تکیه می دهد و جورابی را به دور زخم می بندد - نه آب لوله کشی هست، نه شیشه ی پنجره ای و نه صندلی راحتی. روی بخاری یک دفترچه‌ی یادداشت است، ورود مهمان های سابق، تشکر آنها بابت جایی که می ماندند: آفتاب، نوشیدنی، خوشگذرانی. از علامت تعجب های آنان لذت می برد. سعی می کند تصور کند چه باید بنویسد، فردا، یکی مثل او بعد از گذران شب چه می نویسد. بیرون، آفتاب غروب هم پرتوافشانی اش را آغاز می کند. ردی از قلب های خونین قرمز را به او می رساند. سگهای هار زوزه می کشند.

نویسنده: #آنتونیا_نلسون
آنتونیا نلسون" متولد ۱۹۶۱ نویسنده ی امریکایی است. فارغ التحصیل دانشگاه آریزونا و دانشگاه کانزاس است و در ۱۹۸۶ از دانشگاه آریزونا فارغ التحصیل شده است. برخی از داستان هایش در مجله های معتبری مانند نیویورکر به چاپ رسیده اند. آثار نلسون برای اولین بار به همین قلم به فارسی ترجمه شده است.
مترجم: #اسدالله_امرایی