آكادمى شمسه

🔰ویژگی های مشترک در مطالعه ی #هنر_مدرن

🔹به نقل از #کتاب "هنر مدرن" نوشته نوربرت لینتن، ترجمه علی رامین

🔸برخی از منتقدان هنر در قرن بیستم معتقدند که پاره ای از ویژگیهای هنر مدرن را می توان در قیاس با ویژگی های دیگر آن، عمده تر و برجسته تر دانست. نخست آنکه هنرمند تجسمی قرن بیستم صرفأ به تغییرات سبکی بسنده نمی کند و ضمن استفاده از ابزار و مواد و مصالح سنتی، مواد و مصالح و ابزار تازه ای را در رشته خود به کار می گیرد. حاصل این امر نه تنها تغییرات سبکی بلکه دگرگون سازی مفهوم نقاشی و مجسمه سازی و تعریف متعارف آنهاست. ویژگی بعدی تأکید بر خودمختاری هنر و دنبال کردن آرمان هنر برای هنر است. هنر می خواهد خود غایت خویش باشد نه وسیله تبلیغ و ترویج و تحکیم آموزه های سیاسی، دینی و اخلاقی و ...
هنرمند مدرن در ادامه روند آزادی از وابستگی های سیاسی و کلیسایی می خواهد خود را حتی از قید سوژه ها و مضامین قابل شناخت بیرونی رها سازد و هر چه بیشتر بر قابلیت های درون ذاتی هنر خویش تکیه کند. گسترش گرایش های فرمالیستی و نظریه پردازی های فیلسوفانی چون کلایوبل و راجر فرای برای تحکیم فرمالیسم در هنر بصری در همین راستا صورت می گیرد. هر چند در دهه های آغازین قرن بیستم شاهد چرخش هر چه بیشتر هنرمندان بصری از فیگوراسیون (یا شکل نمایی) به آبستراکسیون (یا انتزاع و تجرید) هستیم ولی این روند، روند پایداری نیست و هنر آبستره (یا انتزاعی) را نمی توانیم ژانر برتر مجموعه هنر مدرن به شمار آوریم.
ویژگی سوم را میتوانیم خصلت چالشگری، طغیان گری، پرخاشگری، گزندگی و (در ملایم ترین حالت آن) نقدکنندگی هنر مدرن بدانیم. شاید در این خصوص، نیچه و فروید در تأثیرگذاری بر جهان بینی شتر مد مدرن و شکل دهی به بینش او، تشی مستیم تر از دیگران داشته اند. هنر مدرن نه می خواهد والایی و عظمت را به نمایش درآورد و نه بازنمای طبیعت زیبا و خصائل عالیه انسانی باشد. می خواهد بیشتر نقاب ما را برگیرد و زشتی های مکتوم راعیان سازد. به نهادهای مستتر بتازد و مرجعیت ها و ارزشهای دیرپا را به چالش گیرد. به جای تکیه بر پهلوانیها، دلاوری ها، وارستگی ها، بزرگمنشی ها و بلندنظریها و اراده های پولادین آدمی، می خواهد درماندگی و زبونی و محرومیت و اضطراب، سست عنصری و نفس پرستی و فروافتادگی انسان را به نمایش در می آورد. از فوتوریسم که دنیای نوین صنعت، سرعت و خشونت را میستاید و رئالیسم سوسیالیستی که ستایشگر عظمت _
کارگر و نقش او در ساختمان کمونیسم است، و نیز چند مورد اندک شمار دیگر که بگذریم، هنر مدرن با ستایش و پرستش و تکریم و تمجید میانه ای ندارد. در اکثر آثار آن، رگه هایی از ناباوری، تشکیک و تمسخر به چشم می آید.
@academyshamseh
www.academyshamseh.com
www.instagram.com/academyshamseh

216 viewsedited 06:30