هزاره جنبش یتیمان مزاری(ره)

شکنجه #و #پیگرد

آنچه در بهسود وگوشه وکنار این ملک اتفاق می افتد برخلاف ادعا های مسوولین امارت اسلامی و قوانین وقواعد اسلامی است,
پس از استقرار طالبان بر بهسود، و معرفی مسوولین ولسوالی ها.

مردم ساحه دستگیر وشکنجه می شوند، برای تحویل دهی اسلحه، از سنگین ترین شیوه های شکنجه استفاده می کنند، تعدادی برای انتقام جویی، با استفاده از زور امارت اسلامی، به راپور وگزارش دهی رو آورده اند،
به دور از همه ی ارزش های انسانی وحقوقی،
باید تعدادی را که در لیست شان اضافه می کنند، راهی زندان کنند. جدایی از این که بهسود به تفریحگاه افراد وابسته به امارت اسلامی از جلریز وتکانه، وردک و....تبدیل شده است و هر از گاهی برای ماهی گیری به دریایی هلمند بهسود آمده و با استفاد از مواد انفجاری ماهی گیری می کنند. مردم را نیز تهدید می کنند.
مردم را در یک شرایط،سخت نا امنی قرار داده است، هیچ کسی احساس امنیت وآرامش را ندارند، کوچی ها به دنبال انتقام گیری های اند که طی چندین سال نتوانستند بر مناطق هزاره نشین هجوم بیاورند و کشت وزراعت مردم را تصاحب شوند ویا خانه های مردم را به آتش بکشند.
اکنون از مردم اجاره طلبند و در پی جبران علف چر های اند که با فرمان ظالمانه هاشم خان و ستم عبدالرحمانی بر هزاره ها تحمیل شدند.
ودر سال های حضور مقاومت نتوانستند که فرمان ظالمانه را بر مردم ما تحمیل کنند، اکنون ولسوالی های حصه اول بهسود و مرکز بهسود، به جای رسیدگی به دعاوی ومشکلات مردم در شرایط دشوار فقر و بیچاره گی، به جهنم تبدیل شده است.
و هر روز باید کسی را برای باز جویی به ولسوالی بیاورند، تهدید کنند و باضرب وشتم اقرارهایب را بگیرند و تا جمع دیگر را دنبال کنند. این نوع برخورد ها خلاف اصول ودساتر دینی واخلاقی محسوب می شودـ

نکته: اگر امارت اسلامی به دنبال ختم جنگ در کشور می بود، وبه گفته خود شان هدف شان، نجات مردم افغانستان از استعمار و آرزوی شان تطبیق قوانین اسلامی در کشور است، آیا شایسته است که با استفاده ازجبر و ستم، شکنجه و تهدید با مردم رویه کنند. نه تنها امنیت روحی وروانی مردم به هم خورده، بل که امنیت جانی مردم به خطر جدی رو برو است.
کسب و کار و تجارت و پروژه های عام المنفعه همه متوقفند مردمی که دنبال لقمه یی نانی برای زنده ماندنش است، هر لحظه یی بیم آن می روند که جان و مال وعزتش به خطر بیفتد و یا راهی زندان شوند و تجربه تلخ شکنجه را سپری کنند.
پ ن: نتواستم سکوت کنم و نمی توانم تحمل نمایم، بگزار برایم ریسک آفرین باشد، هیچ چیزی ارزشمند تر از جان ومال وعزت مردم مان نیست.
سال های که دور از خانه وکاشانه ام بوده ام وبرخلاف خواست مادر وبرادر وسایر اعضای خانواده ام در مسیر عدالت خواهی و دفاع مشروع مردمم با اتکا به قلم وسخنم حرکت کردم وقدم برداشتم واکنون نیز بی باکانه گام خواهم برداشت.
همان گونه یی که یتیم بچه یی بودم وبا ترک خانه وکاشانه دنبال تعلیم وتحصیلم از هیچ نوع تلاش دریغ نکردم وپس از آن که در مسیر عدالت خواهی قدم گذاشتم، نیز تا آخرین توانم به یاری خداوند متعال ادامه خواهم داد.
دیر یا زود انسان رفتنی است هم چنان که سایر یاران ما به آرامش ابدی رسید، و برای ابد در دل خاک خوابید، من هیچ برتری نسبت به آنان ندارم، چند روزیست که با برادر وسایر اعضای خانواده ام حتا تماس های تلفنی مان را قطع کردیم و هر روزی حوصله شنیدن نصایح حکیمانه و مهربانانه آنان را نداشتم.
بگزار هر آنچه سرشان می آید صبرو بردباری برای شان آرزو مندم، وهر آنچه نسبت به خودم احساس می کنم از خداوند متعال برای خودم، نیز صبرو شکیبایی را می طلبم.
از این به بعد می نویسم وسخن می گویم، فقط،همین، در توانم است. اگر چیزی بیشتر ازاین در توانم باشد نیز دریغ نخواهم کرد.
واین را به خاطر تعهد ومسوولیتی که نسبت به مردمم دارم ووجدانم آرامم نمی گزارد، انجام می دهم.
حمیدالله اسدی سخنگوی جنبش مقاومت برای عدالت وابسته به شیعیان افغانستان
۱۴۰۰/۶/۲۴


@YatemanMazary