فلسفه

▪️حتی اگر سه هزار سالِ دیگر هم زنده بمانی، یا حتی ده برابر آن، به یاد داشته باش که زندگیِ دیگری جز همین زندگی در کار نیست و جز همین زندگی که کم‌کم داری از دستش می‌دهی، دیگر نخواهی زیست. زیاد عُمر کنی یا کم، آخر چه فرقی دارد؟ لحظه‌ی اکنون برای همه یک‌جور است؛ از دست دادنش نیز برای همه یک‌جور است؛ پس اگر عُمرت تمام شود، تنها همین لحظه‌ی اکنون است که از دستت رفته. نه گذشته و نه آینده، هیچ‌یک را از دست نخواهی داد: آخر چطور امکان دارد چیزی را از دست بدهی که هرگز نداشته‌ای؟

👤 #مارکوس_اورلیوس
📚 #تاملات
join us | کانال فلسفه
@Philosophy3

اطلاعات تاریخی از این جهت مورد نفرت است که ما هنوز نیازهای خود را رفع نکرده‌ایم و لذا هرچه مانع و رادع تامین نیازها و احتیاجات‌مان باشد، جدا زائد می‌نماید.
ما مطمئنا به "تاریخ" نیاز داریم، ولی نیاز ما به تاریخ با نیازی که کاهلان و کم‌تحرّکان در برج عاج دارالعلم‌ها به تاریخ دارند، تفاوت دارد؛ اگرچه چنان کسی ممکن است نیازها و بایدهای ما را از تاریخ خام و بی‌جاذبه تشخیص بدهد.
ما به تاریخ به‌خاطر زندگی و فعالیت محتاج‌ایم نه برای آن‌که ما را از زندگی و عمل دور کند یا حتی برای این‌که آلام و دردهای زندگی خویشتن‌طلبانه و فعالیت ساده و ترس‌آلود ما را تخفیف دهد.

👤 #فردریش_نیچه
📚 #تاملات_نابهنگام
🔃 ترجمه‌ی #سید_حسن_امین

join us | کانال فلسفه
@Philosophy3

▪️فلسفه مرگ و هراس از آن

مرگ در "واقعیت" سکونی است که بر حرکات مستولی میشود.

برای انانکه واقعیت اندیشند, دوچیز قبل از مرگ نگرانشان خواهد کرد؛

نخست, چرا ثروت خود را نمی توانند با خود ببرند.

دوم اینکه چرا نتوانسته اند به ارزوهایشان برسند؟؟!!

واگر به متافیزیک اعتقادی داشته باشند میتواند سومین سوالشان این باشد که چرا توشه ای برای خود تهیه نکرده اند.؟

.در نگاه واقعیت اندیشان مرگ پایان دهنده لذتهاست.
اخرین عبرت و برباد دهنده ی ارزوهاست!!!

..از اینروست که مرگ به راستی دیدار کننده ایست که محبوب نیست وکمونیستی است که بر همه می تازد وبرابر کننده ایست که در کارش شکستی نیست!!

مرگ در "حقیقت",نعمت است.

مارا خواسته یا ناخواسته از کالبد وزندان تن رهایی می بخشد و از تمامی تعلقاتی که موجبات ازار روح و روان وجسممان بوده رها می سازد.

حقیقت اندیشان در وابستگی نمی میرند اما انهاییکه به دنیا کاملا وابسته اند در واپسین نفسها ارزو می کنند که ای کاش نمی مردیم زیرا انها به این حقیقت گزنده می رسند که زنده نبوده اند.


مرگ در "ماهیت", وصال است.
زیرا اغاز پذیرایی و ضیافت خدا از انسانهاست. همچو عاشقی که به معشوق میرسد.

انکس که حقیقت, واقعیت و ماهیت مرگ را درک نماید؛

از نیرنگهای دنیا ومردمانش رهایی می یابد، غرور در دلش جایی ندارد

,و همواره در راه خدمت به خود و خانواده و اجتماعست.

و اگر افعالش به اخلاص و صدق مزین باشند در "حقیقت" نمرده است.

پس؛ مرگ در حقیقت، نعمتست.
در واقعیت، سکونی است که بر حرکات مستولیست.
و در ماهیت، وصال است.

هراس از مرگ

هراس از مرگ، طبیعی ترین ترس است زیرا هیچ کس از بعد از مرگ خبر ندارد.

اکثریت مردم از مرگ می هراسند زیرا؛ در "حقیقت"،آنرا تجربه نکرده اند.

در "واقعیت"، نمی دانند که زندگی همان مرگیست که به تاخیر افتاده است.
در "ماهیت"، زندگی نکرده اند!!

پی ونوشت：
حقیقت انچیزیست که باید باشد.
واقعیت, تجلی یا نمود حقیقت است.
ماهیت, کیفیت یا شخصیت واقعیت است.

لذا آنچه اصل است و "باید" باشد تا از مرگ بترسیم：
عدم تجربه آن است. زیرا به محض اولین تجربه ترس ما ریخته خواهد شد.

واقعیت تجلی حقیقت است.
در واقع وقتی ما آنرا تجربه نکردیم نمی دانیم که همین زندگی ،مرگی است که به تاخیر افتاده.
یعنی هر ثانیه احتمال رفتن هست اما ما غافلیم.
وقتی مرگ آنقدر به ما نزدیک هست اسم این زندگی نیست ،مرگ است.

و با توجه باینکه ماهیت شخصیت واقعیت است لذا وقتی ما از مرگ غافل هستیم قدر این لحظات و ثانیه ها را نمی دانیم پس نتیجتا نمی توانیم در لحظه باشیم و "زندگی" نمی کنیم.

دائم در تصور آینده و افسوس گذشته ایم!


👤 #ذبیح_الله_سلیمانی
📚 #تاملات

join us | کانال فلسفه
@Philosophy3

‍ ▪️گزیده از گفتارهای #مارکوس_اورلیوس, فیلسوف رواقی


«مرا بردار و هر جای این جهان که می‌خواهی بینداز! هر جا که باشم، خدای قلبم را خوشحال و راضی نگه می‌دارد؛ که این نتیجه وقتی‌ست که کردار و رفتار ما، طبعیت حقیقی خود را دنبال کنند…

آیا آنچه که بر من می‌گذرد دلیلی کافی خواهد بود برای این که من بیمار و شکسته، تحقیر شده و گرسنه و در غل و زنجیر باشم؟ آیا (هیچ جا) دلیلی کافی برای این‌گونه زیستن داری؟»

«ای هستی! نظم تو نظم درونی من است: هیچ چیز اگر در زمان مناسب توست، نه برمن زود و نه بر من دیر است. ای حقیقت هستی! هر چه که فصل‌هایت بار آرد بر من میوه (رضا) است: که همه چیز از تو می‌آید و هستی همه چیز در توست و به تو بازمی‌گردد…»

«این فکر را که «من رنج کشیده‌ام» را بیرون کن و رنج خود بیرون خواهد رفت.»

شرم‌آور است که عقل ظاهر مان را شکل می‌دهد اما قادر به شکل‌دادن خود نیست؛ بدیهی است که هیچ‌گاه در زندگی شرایطی بهتر از این برای فراگیری فلسفه نخواهی داشت!

زمانی که روز خود را آغاز می‌کنید، به این فکر کنید که چه موهبت با ارزشیست که زنده اید - که نفس می‌کشید، تفکر می‌کنید، لذت می‌برید، که عشق می‌ورزید.

شادی زندگی شما به کیفیت افکارتان بستگی دارد.

به درونت بنگر! در درونت چشمه‌ی قدرتی وجود دارد که هر وقت بخوانی اش، به تو کمک خواهد کرد.

خودت را در رویاهای داشتن چیزهایی که نداری، غرق نکن، اما موهبت‌هایی که دارا هستی را بشمار، و شکرگزارانه به خاطر داشته باش که چطور رویای داشتن شان را در سرت می‌پروراندی اگر نداشتی‌شان.

هدف زندگی این نیست که با اکثریت همراه شوی، بلکه در نپیوستن به جمع بی خردان است.

اصلی که بایستی در آینده به خاطر بسپاری، وقتی که رنج‌ها مجبورت می کنند که احساس تلخی کنی، این است: که افتادن اتفاق تلخ بداقبالی نیست، که تحمل رنج‌ها بدون از دست دادن امید است که خوش اقبالی است.

هرآنچه که قسمتت شده را بپذیر، که چه چیزی مناسب تر از این می تواند نیازهای تو را برآورده سازد؟

مجبور نیستی هر پیش آمد بیرونی را تبدیل به موضوعی برای رنج بردن کنی. این نباید تو را ناراحت کند.

همه ما قدرت خوب زندگی کردن را داریم. اگر یاد بگیریم تا نسبت به آن چه هیچ اهمیتی ندارد، بی اهمیت باشیم.

مرگ خودت را تصور کن و فکر کن که زندگی ات را به تمامی زندگی کرده ای و مرده ای. حال، آن فصل‌ها را که زندگی نکرده ای به یاد بیاور و زندگی‌ت را به کمال زندگی کن.

مرگ به همه ما لبخند می زند، اما تمام آن کاری که انسان می تواند انجام دهد، پاسخ دادن آن با لبخندی است

بهترین انتقام این است که شبیه دشمنت نباشی

ذهنت از آن چه تو مکرراً در افکارت نگه میداری شکل می‌گیرد، چرا که روح انسان رنگ احساساتش را می‌گیرد.

آنچه که مانع از حرکت می‌شود، خود باعث پیشرفت حرکت است.

آنچه که در میان راه قرار می‌گیرد، خود بخشی از راه می‌شود

می توانی آنقدر نفس نکشی تا بمیری اما مردم همچنان مثل قبل زندگی خواهند کرد

تو تنها توانایی کنترل ذهن خودت را داری و نه آن چه که در بیرون اتفاق می افتد

این نکته را بفهم و فهمیدنش تو را توانا خواهد کرد

این مرگ نیست که باید انسان از آن بترسد، بلکه او بایستی از این که هیچ گاه زندگی کردن را آغاز نکند، بهراسد

هرگز به آینده اجازه نده که مزاحم امروز تو شود. تو آینده را، اگر مجبور باشی، با همان سلاح عقلانیتی که امروز در برابر زمان حال سپر توست، ملاقات خواهی کرد

زندگی شاد به چیزهای زیادی نیاز ندارد؛ تمامش در درون خود توست، در نوع افکارت

فقدان هیچ چیزی جز تغییر نیست، و تغییر مایه شوق طبیعت است.

شادی واقعی یک انسان انجام دادن کارهایی است که او برایشان ساخته شده.

👤 #مارکوس_اورلیوس
📚 #تاملات
join us | کانال فلسفه
@Philosophy3

اغلب از این امر در شگفت می مانم که هر انسانی با آن که خود را بیش از دیگران دوست دارد، به عقاید دیگران درباره ی خودش بیش از عقیده ی خود درباره ی خویشتن اهمیت می دهد. مطمئناً اگر خدایی یا مشاور فرزانه ای به او فرمان دهد که هر فکر و قصدی را که به قلبش خطور می کند بی درنگ علنی سازد، حتی یک روز هم این حالت را تحمل نخواهد کرد. بنابراین، ما به قضاوت دیگران درباره ی خودمان بسیار بیشتر از قضاوت خویش درباره ی خودمان اهمیت می دهیم.

👤 #مارکوس_اورلیوس
📚 #تاملات، کتاب دوازدهم
🔃 ترجمه #عرفان_ثابتی

join us | کانال فلسفه
@Philosophy3

⁠
انسان مدرن از خودش چیزی ندارد و تنها با استفاده و اقتباس از عادات، هنرها، جهان‌بینی‌ها، دین‌ها و اکتشافاتِ اعصار گذشته، خود را به‌دانش‌نامه‌ای متحرک بدل کرده‌است.


👤 #فردریش_نیچه
📚 #تاملات_نابهنگام


join us : | کانال فلسفه
@Philosophy3