نان کار آزادی

🔺کارزارِ #سه‌شنبه‌_های_نه_به_اعدام از #زندان_قزلحصار آغاز شد و اکنون ۱۸ هفته است که زندانیان سیاسی در چندین زندان ایران، علیه احکام اعدام دست به اعتصاب غذا می‌زنند تا افکار عمومی را متوجهِ کشتار روزمره‌ی زندانیان توسط ماشین اعدام جمهوری اسلامی کنند. تمامی رسانه‌های جریان اصلی، رسانه‌های وابسته به #صنعت_حقوق_بشر و #سلبریتی_اکتیویستها این کارزار و بیانیه‌های متعدد زندانیان سیاسی در رابطه با کشتار در زندان‌ها نادیده گرفته‌اند.

🔺این ویدئو توسط زندانیان #قزلحصار به بیرون ارسال شده است و آن‌ها _با علم به خطرات ناشی از این اقدام_ از افکار عمومی درخواست دارند تا نسبت به شرایط آن‌ها بی‌تفاوت نباشد. شمارش سالیانه‌ی بدن‌های کشته‌شده تقلیلِ مساله‌ی اعدام و نیز عادی‌سازی از اعدام است؛ اهمیت قائل شدن، به‌معنای توجه به ارزشِ جان انسان‌ها و مخالفتِ قطعی با مجازات اعدام است؛ بدون توجه به جرم/اتهام.

🔺با توجه به رویکردِ کالاییِ صنایع حقوق بشر و اپوزيسيون به اعدام، افکار عمومی در بهترین حالت، تنها متوجه اعدام زندانیان سیاسی می‌شود که همین نیز بعد از سرکوب قیام #زن_زندگی_آزادی، به شکل معناداری کم‌رنگ شده است.

🔺 زندانیان عادی، سوختِ اصلی و دائمی ماشین اعدام هستند‌. اکثریت قریب به اتفاقِ این محکومان از ستم‌دیده‌ترین و محروم‌ترین لایه‌های طبقه‌ی کارگر هستند که در پی #تبعیض_سیستماتیک به سمتِ انواع بزه سوق داده شده‌اند. در واقع، سیستم همان‌کسانی که را در اثر بی‌عدالتی و تبعیض، قربانی شده‌اند، با طناب دار به قتل می‌رساند تا

الف: روی تبعیض سیستماتیک ماله کشیده و فقر و فلاکت را امری فردی تعریف کند.

ب: با کشتنِ قربانیانِ تبعیض، مشت آهنین خود را به‌طور روزمره روی سر دیگر ستم‌دیدگان و محرومان نگاه دارد و قدرت خود را به رخ بکشد.

ج: با همین مشت، کشتنِ فقرایِ شورشی را با برندِ "دفاع از امنیت ملی" توجیه کند

🔺تا زمانی‌که مخالفتِ قطعی با اعدام به یک‌ نهادِ اجتماعی تبدیل نشود، ماشین اعدام به فعالیت خود ادامه خواهد داد. نپرسید، "جرم‌‌اش چه بود"، بگوئید #اعدام_قتل_عمد_دولتی_است و لاغیر.

#قیام_علیه_اعدام #جمهوری_اعدام #لغو_مجازات_اعدام #کرامت_انسانی


@Blackfishvoice1

بعد از ۱۴ سال حبس، #خسرو_بشارت را به مدت ۱۴ روز در انفرادی نگاه داشتند: یعنی پیش از انداختن طناب دار به گردنش، ۱۴ شبانه‌روز او را زجرکش کردند.
بشارت در بهمن ماه ۱۳۸۸ دستگیر شد و برای اولین‌بار در سال ۱۳۹۸ توانست شرحی از شکنجه‌‌های خود منتشر کند:

"در بهمن ماه سال ۱۳۸۸ بود که توسط اطلاعات شهرستان مهاباد دستگیر شدم و بلافاصه من را به بازداشتگاه اطلاعات ارومیه انتقال دادند. مدت یک ماه کامل، در سلول انفرادی انواع شکنجه‌های های مختلف را روی من پیاده کردند…. بارها من را ساعت‌ها با دست‌بند به سقف آویزان می‌کردند و بارها من را به تختی بسته و با کابل‌های برق فشار قوی زخیم و سه‌رشته، محکم به کف پاهایم ضربه می‌زدند. طوری که نزدیک بود مغزم از دهانم بیرون بیاید و چشمهایم از حدقه جدا شود و قلبم داشت می‌ترکید.
این‌ شکنجه‌ها سه هفته ادامه داشت و بعد از آن من را به دستگیری اعضای خانواده‌ام تهدید می‌کردند و در آن هنگام زیر این شکنجه‌ها و تهدیدات، بازجوی پرونده اتهامات دیکته شده به من را خودش می‌نوشت و از من به زور پای همان برگه امضا و اثر انگشت می‌گرفت در حالی که در آن حال اصلا انگار در این دنیا نبودم و نمی‌دانستم چی را دارم امضا می‌کنم."

در نهایت امروز چهارشنبه ۲۶ اردیبشهت ۱۴۰۳ بشارت همراه با
محمدرضا رحیم پور، سیروس حیات‌بینی، محمد کریم فاضلی و یک زندانی گمنام اهل افغانستان توسط جلادان در #زندان_قزلحصار به قتل رسیدند.

#جمهوری_اعدام #اعدام_قتل_عمد_دولتی_است #قیام_علیه_اعدام #علیه_بی_تفاوتی #علیه_اعدام #لغو_مجازات_اعدام

@Blackfishvoice1

🚩🚩🚩

#مادران_پارک_لاله:
فریاد دادخواهی مان علیه نظام بیدادگر اسلامی ایران را رساتر کنیم!


سحرگاه چهارشنبه ۱۵ مرداد ۱۳۹۹، مصطفی صالحی یکی از اعتراض کنندگان دی ماه ۱۳۹۶، در زندان دستگرد اصفهان اعدام شد. وی در شهر کهریزسنگ از توابع شهرستان نجف‌آباد اصفهان دستیگر شد. اتهام او قتل یکی از اعضای سپاه پاسداران بود، ولی در جریان دادگاه این اتهام را رد کرد و نپذیرفت، با این وجود اعدام اش کردند. جنایت کاران فاشیست اسلامی گمان می‌کنند که با اعدام معترضان می‌توانند جلوی اعتراض ها و اعتصاب های مردم جان به لب رسیده را بگیرند. غافل از آنکه با تشدید سرکوب ها، بگیر و ببندها، شکنجه های وحشیانه و شلاق‌ها و احکام سنگین زندان و اعدام برای معترضان، هر روز شاهد گسترش و عمیق‌تر شدن اعتراض ها و اعتصاب ها علیه بیدادگری های کل این نظام ستم کار و فاسد هستیم.

همین روزها شاهدیم که اعتصاب های کارگری به شکلی گسترده در شهرهای مختلف کشور در حال شکل‌گیری است. بی تردید با بحران های ساختاری سیاسی، اقتصادی و اجتماعی حکومت و فقر روز افزونی که به زندگی مردم تحمیل کرده‌اند و سرکوب های گسترده و شدت گرفتن نارضایتی های مردم از این همه ظلم و تبعیض و تحقیر، طولی نخواهد کشید که با ادامه ی همین اعتصاب ها و اعتراض ها بساط ظلم و بیداد این حکومت چپاول گر و جنایت کار برچیده شود. هم‌اکنون شاهدیم که اعتصاب کارگران شجاع هفت تپه در شوش بیش از پنجاه روز است که در گرمای طاقت فرسای ۵۰ درجه ادامه دارد. اعتصاب کارگران هپکو در اراک و اعتصاب و اعتراض های گسترده ی کارگران در دیگر شرکت ها، به ویژه کارگران پیمان کاری صنایع نفت، گاز، ‌پتروشیمی و نیروگاهی در چندین مرکز مهم در جریان است. اعتصاب هایی از جمله؛ اعتصاب کارگران پالایشگاه های نفت آبادان، نفت ماهشهر، نفت سنگین قشم، نفت پارسیان، نفت مهران، نفت اصفهان، پتروشیمی لامرد، پتروشیمی رازی خوزستان، پتروشیمی سبلان، پتروشیمی پارس عسلویه، پالایشگاه گاز فازهای ۲۲ تا ۲۴ پارس جنوبی کنگان، نیروگاه برق بیدخون عسلویه، نیروگاه ارود شور، نیروگاه سیکل ترکیبی مشهد و غیره. این اعتصاب ها اغلب توسط کارگران پیمانی آغاز شد، ولی امیدواریم تمام کارگران و زحمتکشان به این اعتصاب ها بپیوندند. هم چنین در پی اعتراضات رانندگان تاکسی در مشهد و بابل، دیروز ۱۶ مرداد رانندگان سبزوار نیز دست به اعتراض زدند.

با نظامی که چهار پایه‌ اش بر سرکوب، جنایت، تبعیض و فساد استوار است، چه باید کرد؟

اگر بخواهیم هر کدام از این ارکان و زیر مجموعه های این ارکان را از حکومت بگیریم،‌ دیگر نمی‌تواند سر پا بماند. پس حکومت اسلامی ایران برای بقای خود چاره‌ای جز «سرکوب، جنایت، تبعیض و فساد» ندارد. با این ارکان است که تمام پایه هایش به هم وصل و چفت شده و چهل و دو سال است که شرکایش را چه داخلی و چه خارجی همراه خود نگاه داشته است. بی‌شک آن‌هایی که تا کنون با حکومت مانده اند یا هم چنان برای ماندگاری آن تلاش می‌کنند، در این «ارکان» با حکومت شریک اند و روزی باید در دادگاه های عادلانه و علنی پاسخ‌گوی مردم باشند.

آیا تنها با اعتراض های رسانه ای می‌توان مانع جنایت های ساختاری این حکومت شد؟

در هفته ی گذشته شاهد چند همبستگی زیبا در رسانه‌های اجتماعی در اعتراض به جنایت های حکومت بودیم. یک مورد پس از کشته شدن کولبر جوانی ۲۹ ساله به نام وزیر محمدی در تاریخ ۹ مرداد ۱۳۹۹ که بر اثر شلیک مستقیم نیروهای نظامی مرزی به جمعی از کولبران در منطقه نوسود در استان کرمانشاه کشته شد. کاربران هشتگ (#کولبر نکشید) را به ترند اول توییتر در ایران بدل کردند. زیرا کشته شدن این کولبر نه اولین بود و نه آخرین خواهد بود. شبکه حقوق بشر کردستان طی گزارشی اعلام کرده است: «در سال ۲۰۱۹ میلادی(۱۱ دی ۱۳۹۷- ۹ دی ۱۳۹۸) ۷۹ کولبر و کاسبکار کرد توسط ماموران نظام جمهوری اسلامی ایران یا بر اثر سوانح طبیعی و عدم امنیت در مسیرهای کولبری جان خود را از دست داده اند، هم چنین طی این سال ۱۶۵ کولبر و کاسبکار دیگر مجروح و مصدوم شده اند.». یک مورد دیگر در اعتراض به احکام ظالمانه اعدام سه جوان معترض در آبان ۱۳۹۸ که هشتگ (#اعدام نکنید) در تاریخ ۲۴ تیر ۱۳۹۹ در توییتر و اینستاگرام به راه افتاد و با حدود ده میلیون توییت به ترند جهانی بدل و اعدام آن‌ها متوقف شد. ولی تأسف بار اینکه سرکوب ها، بازداشت ها و جنایت های حکومت هم چنان ادامه دارد، زیرا «سرکوب» و «جنایت» دو رکن اصلی ماندگاری این حکومت است و برای پایان دادن به این بی‌عدالتی‌ها نیاز به عزمی همگانی، مستقل، متشکل و ادامه دار در عرصه ی «خیابان» داریم. با این وجود، کاش این اعتراض های میلیونی و با ارزش در رسانه‌های اجتماعی برای «حذف این مجازات» ها نیز صورت گیرد. با خواسته هایی چون: «#لغو_ مجازات_ اعدام» یا «#لغو_مجازات_اعدام_شلاق». ما معتقدیم تا زمانی که مجازات اعدام در قوانین کشور ما

👇👇👇