کانال شعر معصومه اپروز
#زلیخا
Канал
144
подписчика
1,76 тыс.
фото
883
видео
785
ссылок
چه میشد آب و رنگ خواب باشی؟
تو هم در خانه مهتاب باشی
زبان دستهایم زخم برداشت
چرا آتش ؟!چه میشد آب باشی!
🌷🌸🌹🌻
امه آسونداری ریشه کو ایزم
سبی تیجره اندیشه کو ایزم
.ایدنیا خاکی بن چال به چه به دوم
هنی سنگ آنبم شیشه کو ایزم
.
🎶کانال اشعار معصومه اپروز
Forwarded from M اپروز
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
ته‌نه خنده ته‌نه خشبختی اومه ما دلکه
ساره و منگ و هشی ناجه ته‌نه پا دلکه
صبه‌م خاس‌خاسه‌نه زمین ته‌نه آشتاوییه
روشنایی چم آکرده ته‌نه دنیا دلکه
...
#معصومه_اپروز
#تالشه_شعر
#غزل_تالشی
#چوئه_گشه_نشرماه_مینو
#هرای_نشر_ماه_مینو
#زلیخا_صبا
#تالشه_نقل
#نوروز_تا_نوروز_نشر_ماه_مینو
#روزی_روزگاری_نشر_ماه_مینو
ساره و منگ و هشی ناجه ته‌نه پا دلکه
صبه‌م خاس‌خاسه‌نه زمین ته‌نه آشتاوییه
روشنایی چم آکرده ته‌نه دنیا دلکه
...
#معصومه_اپروز
#تالشه_شعر
#غزل_تالشی
#چوئه_گشه_نشرماه_مینو
#هرای_نشر_ماه_مینو
#زلیخا_صبا
#تالشه_نقل
#نوروز_تا_نوروز_نشر_ماه_مینو
#روزی_روزگاری_نشر_ماه_مینو
Forwarded from Zoleykha Saba
نچیندمه چمن عمری کو حاصیل
پوچ ابه عمراورآبه جان شه به گیل
هزار ناجه دیلی منده کرا شوم
بیمونه یندینه هابیل وقابیل
#زلیخا صبا
نچیدم از عمر خودم حاصلی
عمرم پوچ و جانم پوک شد میرود به خاک
هزار آرزو به دلم مانده دارم می روم
باهم چون هابیل وقابیل شدیم
زصبا
پوچ ابه عمراورآبه جان شه به گیل
هزار ناجه دیلی منده کرا شوم
بیمونه یندینه هابیل وقابیل
#زلیخا صبا
نچیدم از عمر خودم حاصلی
عمرم پوچ و جانم پوک شد میرود به خاک
هزار آرزو به دلم مانده دارم می روم
باهم چون هابیل وقابیل شدیم
زصبا
اَلوبِه گَلو
حیکایَت اٚسٚتَهٚ کٚهِ عاقیلی کٚرا رایینه. شی
مِرٚدَکی وینٚدٚشَه میوه داری بٚنی خٚتَه کٚه پوره شیرٚ نَه آوداره میوه داری گٚرٚچ کٚرٚدا
اٚمٚ مِرٚدَ کی اٚشٚتٚن دَنی. آکَرٚشَه وٚ. وا اَ لو. بِه گَلو. عاقیله مِرٚدَک تَجبینه واتَه. اٚمٚ چٚهِ
کاریه بیزٚه ٚرا س. بومون پِشَه. داریکو. میوهَ
بٚچین و بَهَرٚ. تَنٚبٚله مِرٚدَکی. واتَه. حال
نِدارٚمٚ رَسَه میوَهِنٚ. اٚشٚتَه را ویبون وچٚمِهٚ
دَنی دَلَکٚنٚ
ام ٚمَسله گٚلَه کسی بَرٚ هَرٚه ٍکٚه ٚمونتَظیرینه دییَریَنٚ زَمَت ٚبٚکٚشٚنٚ اَوِنٚ بَره
بٚبَرٚنٚ. .. پیلی واتَه. ته کو حَرکت خِدا کو بَرَکَت
نکارنده زلیخا صبا
ضرب المثل وکنایه
الو بری گلو
آلو بیا در گلو
حکایت است عاقلی از راهی می گذشت مردی را دید که زیر درختی خوابیده است ودرخت انبوهی از میوه های رسیده وشیرین داشت ومردخوابیده در زیر درخت دهانش را باز کرده و می گوید آلو بیا در گلو !!!!!!!!!!!!!!!!!! مردعاقل رهگذر با تعجب به مرد خوابیده درزیر درخت گفت این چه کاریست بلند شو واز درخت بالا برو و میوه را بچین وبخور؛ولی مردتنبل گفت حال این کار را ندارم بالاخره که میوه های رسیده از شاخه جدا میشوند وبه دهان من خواهند افتاد واین کنایه در تالشی برای کسانی مصداق است که خود را برای بدست اوردن وکسب همه کمالات به رنجی نمی اندازند بلکه منتظرند تا دیگران همه چیز را برایشان آماده ومهیا کنند در حالیکه باید توجه داشت که بزرگی گفته است از تو حرکت از خدا برکت
✍ #زلیخا_صبا
@Masomehaprooz
حیکایَت اٚسٚتَهٚ کٚهِ عاقیلی کٚرا رایینه. شی
مِرٚدَکی وینٚدٚشَه میوه داری بٚنی خٚتَه کٚه پوره شیرٚ نَه آوداره میوه داری گٚرٚچ کٚرٚدا
اٚمٚ مِرٚدَ کی اٚشٚتٚن دَنی. آکَرٚشَه وٚ. وا اَ لو. بِه گَلو. عاقیله مِرٚدَک تَجبینه واتَه. اٚمٚ چٚهِ
کاریه بیزٚه ٚرا س. بومون پِشَه. داریکو. میوهَ
بٚچین و بَهَرٚ. تَنٚبٚله مِرٚدَکی. واتَه. حال
نِدارٚمٚ رَسَه میوَهِنٚ. اٚشٚتَه را ویبون وچٚمِهٚ
دَنی دَلَکٚنٚ
ام ٚمَسله گٚلَه کسی بَرٚ هَرٚه ٍکٚه ٚمونتَظیرینه دییَریَنٚ زَمَت ٚبٚکٚشٚنٚ اَوِنٚ بَره
بٚبَرٚنٚ. .. پیلی واتَه. ته کو حَرکت خِدا کو بَرَکَت
نکارنده زلیخا صبا
ضرب المثل وکنایه
الو بری گلو
آلو بیا در گلو
حکایت است عاقلی از راهی می گذشت مردی را دید که زیر درختی خوابیده است ودرخت انبوهی از میوه های رسیده وشیرین داشت ومردخوابیده در زیر درخت دهانش را باز کرده و می گوید آلو بیا در گلو !!!!!!!!!!!!!!!!!! مردعاقل رهگذر با تعجب به مرد خوابیده درزیر درخت گفت این چه کاریست بلند شو واز درخت بالا برو و میوه را بچین وبخور؛ولی مردتنبل گفت حال این کار را ندارم بالاخره که میوه های رسیده از شاخه جدا میشوند وبه دهان من خواهند افتاد واین کنایه در تالشی برای کسانی مصداق است که خود را برای بدست اوردن وکسب همه کمالات به رنجی نمی اندازند بلکه منتظرند تا دیگران همه چیز را برایشان آماده ومهیا کنند در حالیکه باید توجه داشت که بزرگی گفته است از تو حرکت از خدا برکت
✍ #زلیخا_صبا
@Masomehaprooz
Forwarded from اتچ بات
#کولی_کولی چارشنبه و(کیلی کیلی چارشمبه) (چهار شنبه سوری)
🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
نکبت بوشو داولت درا ... زردی بوش سرخی درا
هف کوهه آتش ژنین مغریبه سر
هف دفه تیلین چِ سر امور اَور
کولی کولی چارشنبه در گذشته یکی از آیینهای زیبا وخوش آمد گویی تکمیلی آمدن بهار ونوروز در نزد مردم ایران، گیلان ومردم تالش بود واین رسم زیبا نه از روی اجبار بلکه یک فرهنک جا افتاده وخوش آیندوشادی بخش بود که برگزار کنندگان از اینکه زمستان را با همه سرما وسختیهای زمستانی سپری کرده و بهاری زیبا وپربار داشته باشند در حقیقت یک نوع نیایش وسپاس به درگاه خالق یکتا بود
کولی کولی چارشنبه در تالش بزرگ هم به شیوه خاص خود برگزار می شد.مردم تالش رسم بر این داشتند که قبل از آمدن آخرین چهارشنبه حتما خانه تکانی را تمام کرده
وهیچ خاکی وغباری در خانه واطرا ف نمی باید وجود داشته باشد واین یک نوع باور خوب وانرژی مثبت بود که برای کسی ضرر که نداشت بلکه یک عادت پسندیده در اجتماع نهادینه می شد که باید در حفظ نظافت محیط وخانوده بکوشند ولازم بدانند.
در غروب سه شنبه آخرسال افراد خانواده ومحله و اقوام در حیاط منزلشان روبه قبله هفت دسته یا کوهه کاه (کولش) به فاصله یک متری از هم میگذاشتند واین کار بر عهده بچه های خانواده بود وبچه هاهم این کار را از بعد ظهر با شور وشوق انجام داده ومنتظر غروب می ماندند ودر این فاصله بچه های محل هم جمع میشدند و فامیل هم برای شرکت در این مراسم به خانه هم می رفتند.ولی رسم این بود که اکثرا هر کس در حیاط خودش این مراسم را انجام میداد واگر آتش یکی خاموش میشد می رفتند در حیاط همسایه واین مراسم تا موقع شام از طرف بچه ها ادامه داشت.
ووقتی که از روی اتش می پریدند با صدای بلند می گفتند نکبت بوشو داولت درا
یعنی بدیها وزشتیها وبد بیاری ها برود وبجایش خوبیها و زیبایی ها و رونق و برکت بیاید و باز می گفتند چمع زردی اشتع واشتع سرخی چمع ودر این میان برادر بزرگ در حالیکه کلاه تالشی یک وری روی سرش می گذاشت با تفنگ یک گوله به طرف هوا به نشانه امدن بهار شلیک می کرد ..
در این غروب یکی از افرادخانواده مثلا دختر یا عروس خانواده در چند دیگ وقابلمه اب رودخانه را به نیت جمع میکرد که در صبح فردا تمام افراد خانواد بعداز شستن خود باید با ان آب از سر تا پای خود می ریختند تا کسالت وخستگی سال گذشته از تنشان بیرون برود .
وهمچنینین در این شب مادر خانواده از غذاهای که نشانه سبزی وبهاری بود درست میکرد مثل ترشه تره سبزی کوکو فسجان ماهی و دختر بزرگ خانه از هرکدام از این غذا ها مقداری را در چند پیشدستی گذاشته ودر یک سینی ویا مجمه می گذاشت بر روی تاقچه یا صندوق برنج برای چارشنبه خاتون می گذاشت تا نیمه شب بیاید و خیر وبرکت به خانه انها بیاورد ونیت می کردند ومی گفتند چار شمبه خاتون بری ته .. دس تیی نه مِری ته .. سغه جانی بوهر ته .. برکتی ویکر ته..نکبتی ته دور آکر..باهاری نزیک آکر^ .وبه این ترتیب یک رسم وآیین زیبا بدون هیچ نا هنجاری نا خوش ایندی بر گزار میشد.
نگارنده : #زلیخا_صبا
🆔https://t.center/Espiarodakora
🌸🌺🌸🌺🌸🌺🌸
نکبت بوشو داولت درا ... زردی بوش سرخی درا
هف کوهه آتش ژنین مغریبه سر
هف دفه تیلین چِ سر امور اَور
کولی کولی چارشنبه در گذشته یکی از آیینهای زیبا وخوش آمد گویی تکمیلی آمدن بهار ونوروز در نزد مردم ایران، گیلان ومردم تالش بود واین رسم زیبا نه از روی اجبار بلکه یک فرهنک جا افتاده وخوش آیندوشادی بخش بود که برگزار کنندگان از اینکه زمستان را با همه سرما وسختیهای زمستانی سپری کرده و بهاری زیبا وپربار داشته باشند در حقیقت یک نوع نیایش وسپاس به درگاه خالق یکتا بود
کولی کولی چارشنبه در تالش بزرگ هم به شیوه خاص خود برگزار می شد.مردم تالش رسم بر این داشتند که قبل از آمدن آخرین چهارشنبه حتما خانه تکانی را تمام کرده
وهیچ خاکی وغباری در خانه واطرا ف نمی باید وجود داشته باشد واین یک نوع باور خوب وانرژی مثبت بود که برای کسی ضرر که نداشت بلکه یک عادت پسندیده در اجتماع نهادینه می شد که باید در حفظ نظافت محیط وخانوده بکوشند ولازم بدانند.
در غروب سه شنبه آخرسال افراد خانواده ومحله و اقوام در حیاط منزلشان روبه قبله هفت دسته یا کوهه کاه (کولش) به فاصله یک متری از هم میگذاشتند واین کار بر عهده بچه های خانواده بود وبچه هاهم این کار را از بعد ظهر با شور وشوق انجام داده ومنتظر غروب می ماندند ودر این فاصله بچه های محل هم جمع میشدند و فامیل هم برای شرکت در این مراسم به خانه هم می رفتند.ولی رسم این بود که اکثرا هر کس در حیاط خودش این مراسم را انجام میداد واگر آتش یکی خاموش میشد می رفتند در حیاط همسایه واین مراسم تا موقع شام از طرف بچه ها ادامه داشت.
ووقتی که از روی اتش می پریدند با صدای بلند می گفتند نکبت بوشو داولت درا
یعنی بدیها وزشتیها وبد بیاری ها برود وبجایش خوبیها و زیبایی ها و رونق و برکت بیاید و باز می گفتند چمع زردی اشتع واشتع سرخی چمع ودر این میان برادر بزرگ در حالیکه کلاه تالشی یک وری روی سرش می گذاشت با تفنگ یک گوله به طرف هوا به نشانه امدن بهار شلیک می کرد ..
در این غروب یکی از افرادخانواده مثلا دختر یا عروس خانواده در چند دیگ وقابلمه اب رودخانه را به نیت جمع میکرد که در صبح فردا تمام افراد خانواد بعداز شستن خود باید با ان آب از سر تا پای خود می ریختند تا کسالت وخستگی سال گذشته از تنشان بیرون برود .
وهمچنینین در این شب مادر خانواده از غذاهای که نشانه سبزی وبهاری بود درست میکرد مثل ترشه تره سبزی کوکو فسجان ماهی و دختر بزرگ خانه از هرکدام از این غذا ها مقداری را در چند پیشدستی گذاشته ودر یک سینی ویا مجمه می گذاشت بر روی تاقچه یا صندوق برنج برای چارشنبه خاتون می گذاشت تا نیمه شب بیاید و خیر وبرکت به خانه انها بیاورد ونیت می کردند ومی گفتند چار شمبه خاتون بری ته .. دس تیی نه مِری ته .. سغه جانی بوهر ته .. برکتی ویکر ته..نکبتی ته دور آکر..باهاری نزیک آکر^ .وبه این ترتیب یک رسم وآیین زیبا بدون هیچ نا هنجاری نا خوش ایندی بر گزار میشد.
نگارنده : #زلیخا_صبا
🆔https://t.center/Espiarodakora
Telegram
attach 📎
به یاد کسی که به مردم تالش خدمتی بزرگ در زمانیکه همه از تالشی گفتن وشنیدن ونوشتن. گریزان بودند کرد وتلنگری برای یاد اوریش
دیل نیوشته 49
🍂🌺🍃اولین باری که عکاس شدم 🍂🌺🍃
دختربچه ای کوچک بودم کلاس دوم ابتدایی را تمام کرده باید میرفتم سوم ،تمام دنیای من ورویای من در بازی وجست وخیز روی سبزه زار های ییلاقی بود غم را فقط در آوای حزن انگیزی که پدرم میخواند ویاداوری خاطرات دورانی که گذرانده بود گذرا حس می کردم ونیز آه وناله مادرم که از روماتیسیم رنج میبرد ودیگر هیچ ،، طبق گفته وسفارش پدرم روی چمن زار های ییلاق پا برهنه راه میرفتیم بخصوص وقتی نم نم باران می بارید چون عقیده داشت بخارات وتشنگی بدن را زمین ییلاقی میگیردوبرای سلامتی خوب است، با پروانه های رنگا رنگ ییلاق از این گل به آن گل می رفتم وبا کفشدوزک های خال خالی خانه بازی میکردم بابزغاله های کوچولوکه همراه گله وچوپان روی بوته های گوجه جنگلی بالا وپایین می پریدند منهم به وجد می امدم وادای صدایشان رادر می اوردم ودر عالم جست وخیز ونشو نمای دنیای کودکانه بودم که صدایی مرا به خود آورد، بیا با هم برویم تا کفاینه خری پشت ( خری پشت بالا ) یک جعبه مانند کوچک دستش بود خندان بود سرحال، منهم که هموار مطیعش بودم پشت سرش راه افتادم وگاه که خسته میشدم بادودست کوچکم زانوهایم را می گرفتم ونفس نفس میزدم ولی جرات پرسیدن را نداشتم که چرا باید به ان بالا ،بالا برویم در عین حال که ازش حساب می بردم در دل خوشحال بودم که مرا قابل اعتماد دانسته وهمراه خود میبرداول رفتیم نزدیک رستمی ویسپینج ان جعبه مانند را که یک شیشه در جلو داشت چند دگمه در بالا، روبرویم گرفت گفت از این سوراخ نگاه کن اگر مراروی این سنگ دیدی این دگمه را فشار بده چندین بار تکرار کرد ومن در حالیکه دستهای کوچکم میلرزید آن جعبه را که دوربین عکاسی بود از ش گرفتم ودر حالیکه تاکید میکردکه مواظب باشم وخوب از ان سوراخ ایشان را ببینم ودستهایم نلرزد روبرویش در جلوی سنگ ایستادم،و اولین عکس را من کودک 8 ،9 ساله ازاو روی روستمی ویسپینج گرفتم آن روز جاهای مختلف از پاتیویله سنگ تا درخت تناور جنگلی و پشتی سر ودارشت ازاو عکس گرفتم وسر آخر برای زحمت کودکانا نه ام ودستم درد نکند، کمک کرد تا بروم روی پاتیویله سنگ از من عکسی گرفت سالها ی بعد وقتی آن عکسها رادر مجله ای دیدم در حالیکه معلوم نشد
عکاسش آماتور بوده و کودکی 8ساله ولی اولین باری بود که عکاس شدم ،،نگارنده زلیخا صبا 🍃🍂🌺
اولنه دفه ای که عسک گتمه
روکیما.؛ ای روکه کینه کته؛ کلاس د'ِه تمون آکردما. پاییزی را بی بشیم کلاس سه. چمن روزون مزا مزانه شودَرنیم. و بتی آتینه گیریه سوزه سرون کو ؛ وتنخا وختی غم و غرصه چمن دیلی دیله دبیسته. که چمن دَده غمگینه خندوخون کریِِ.ویا چمن ننه جان اشتن پاسی را نالیسته
اه نی زو مِن ویر برشی. ؛ وده هیچی مه حالی نییا . گیریه سوزه سری ام وَر اه وَر تیلیم. پا برنده پا ! وختی وارش واری و شق ونم بیسته چمن دده وای پابرنده سوزه سری بمجه دا گیلونی بوخارات شمه تن وجانی کو برشو رنگینه . پَپوئونه ام گل اه گلی سر شیم. و خال خالی ماملی نه. که کِته مزا کریم. بزه کوله ئون خرو ئه چرون سری بروزیم و هوونه بع بع کریم . وام حال وهوا دره وخردنه دنیا کودریما که ای دفه ای نفری من دَ خونده واتشه بری بشم دا کفاینه خری پشت. ای کته سییا جبه چه دس درییا . خیلی خشحال و خندونا . ازنی چه دومله مجیم چون چه فرمون دریما. نفس نفس ژنیم. و جرئت نداریم دفرسیم کرا کا شیم وچه را شیم. آسیستیما. بما ای کو حساب بریم. و خشحالیما که به من اتماد / اعتمادش کرده. وهردفه. چمن دسی نه چمن زونو سری گریم وپش مونیم دا موندی آکرم
دا آرسیمونه رستمی ویسپینج ور اولندفه یا که دا هته شَیما. واه جبه کته که چه رو ای شیشه یی داری و چه سری چن گله دگمه. چمن چمی وری گتشه واتشه از شوم سنگی سری مونوم و ته اگه چه سوراخی کو منر وینده اه دگمه فشار بده. چن دفه واتشه چمن دسن لرزین بما تیکرار کری ملرزی. اولنه عکسی گتمه اه روزی تمونه دارشت چتی سر و سنگی سرو داره بنون کو ای را عکس گتمه خاب هنی تاز پرسه جوانییا وای دوربینه تی اشترا خریه شا
آحر سر وختی ویندشه هده ای را خوهره کارم کرده. منه تقلا کردشه و من پاتیویله سنگی سر نشوشه و مه را ای گله عسک گتشه و سالن گذشتینه دا وختی ام دنیاکو شه و اه عسکون ای مجله ی کو ویندمه هرگز هیچ کسی ندفرسه ام آماتوریه عسکون کی گته.
ویرامون. اوی ابه سالن
: نگارنده #زلیخا_صبا
@Masomehaprooz
دیل نیوشته 49
🍂🌺🍃اولین باری که عکاس شدم 🍂🌺🍃
دختربچه ای کوچک بودم کلاس دوم ابتدایی را تمام کرده باید میرفتم سوم ،تمام دنیای من ورویای من در بازی وجست وخیز روی سبزه زار های ییلاقی بود غم را فقط در آوای حزن انگیزی که پدرم میخواند ویاداوری خاطرات دورانی که گذرانده بود گذرا حس می کردم ونیز آه وناله مادرم که از روماتیسیم رنج میبرد ودیگر هیچ ،، طبق گفته وسفارش پدرم روی چمن زار های ییلاق پا برهنه راه میرفتیم بخصوص وقتی نم نم باران می بارید چون عقیده داشت بخارات وتشنگی بدن را زمین ییلاقی میگیردوبرای سلامتی خوب است، با پروانه های رنگا رنگ ییلاق از این گل به آن گل می رفتم وبا کفشدوزک های خال خالی خانه بازی میکردم بابزغاله های کوچولوکه همراه گله وچوپان روی بوته های گوجه جنگلی بالا وپایین می پریدند منهم به وجد می امدم وادای صدایشان رادر می اوردم ودر عالم جست وخیز ونشو نمای دنیای کودکانه بودم که صدایی مرا به خود آورد، بیا با هم برویم تا کفاینه خری پشت ( خری پشت بالا ) یک جعبه مانند کوچک دستش بود خندان بود سرحال، منهم که هموار مطیعش بودم پشت سرش راه افتادم وگاه که خسته میشدم بادودست کوچکم زانوهایم را می گرفتم ونفس نفس میزدم ولی جرات پرسیدن را نداشتم که چرا باید به ان بالا ،بالا برویم در عین حال که ازش حساب می بردم در دل خوشحال بودم که مرا قابل اعتماد دانسته وهمراه خود میبرداول رفتیم نزدیک رستمی ویسپینج ان جعبه مانند را که یک شیشه در جلو داشت چند دگمه در بالا، روبرویم گرفت گفت از این سوراخ نگاه کن اگر مراروی این سنگ دیدی این دگمه را فشار بده چندین بار تکرار کرد ومن در حالیکه دستهای کوچکم میلرزید آن جعبه را که دوربین عکاسی بود از ش گرفتم ودر حالیکه تاکید میکردکه مواظب باشم وخوب از ان سوراخ ایشان را ببینم ودستهایم نلرزد روبرویش در جلوی سنگ ایستادم،و اولین عکس را من کودک 8 ،9 ساله ازاو روی روستمی ویسپینج گرفتم آن روز جاهای مختلف از پاتیویله سنگ تا درخت تناور جنگلی و پشتی سر ودارشت ازاو عکس گرفتم وسر آخر برای زحمت کودکانا نه ام ودستم درد نکند، کمک کرد تا بروم روی پاتیویله سنگ از من عکسی گرفت سالها ی بعد وقتی آن عکسها رادر مجله ای دیدم در حالیکه معلوم نشد
عکاسش آماتور بوده و کودکی 8ساله ولی اولین باری بود که عکاس شدم ،،نگارنده زلیخا صبا 🍃🍂🌺
اولنه دفه ای که عسک گتمه
روکیما.؛ ای روکه کینه کته؛ کلاس د'ِه تمون آکردما. پاییزی را بی بشیم کلاس سه. چمن روزون مزا مزانه شودَرنیم. و بتی آتینه گیریه سوزه سرون کو ؛ وتنخا وختی غم و غرصه چمن دیلی دیله دبیسته. که چمن دَده غمگینه خندوخون کریِِ.ویا چمن ننه جان اشتن پاسی را نالیسته
اه نی زو مِن ویر برشی. ؛ وده هیچی مه حالی نییا . گیریه سوزه سری ام وَر اه وَر تیلیم. پا برنده پا ! وختی وارش واری و شق ونم بیسته چمن دده وای پابرنده سوزه سری بمجه دا گیلونی بوخارات شمه تن وجانی کو برشو رنگینه . پَپوئونه ام گل اه گلی سر شیم. و خال خالی ماملی نه. که کِته مزا کریم. بزه کوله ئون خرو ئه چرون سری بروزیم و هوونه بع بع کریم . وام حال وهوا دره وخردنه دنیا کودریما که ای دفه ای نفری من دَ خونده واتشه بری بشم دا کفاینه خری پشت. ای کته سییا جبه چه دس درییا . خیلی خشحال و خندونا . ازنی چه دومله مجیم چون چه فرمون دریما. نفس نفس ژنیم. و جرئت نداریم دفرسیم کرا کا شیم وچه را شیم. آسیستیما. بما ای کو حساب بریم. و خشحالیما که به من اتماد / اعتمادش کرده. وهردفه. چمن دسی نه چمن زونو سری گریم وپش مونیم دا موندی آکرم
دا آرسیمونه رستمی ویسپینج ور اولندفه یا که دا هته شَیما. واه جبه کته که چه رو ای شیشه یی داری و چه سری چن گله دگمه. چمن چمی وری گتشه واتشه از شوم سنگی سری مونوم و ته اگه چه سوراخی کو منر وینده اه دگمه فشار بده. چن دفه واتشه چمن دسن لرزین بما تیکرار کری ملرزی. اولنه عکسی گتمه اه روزی تمونه دارشت چتی سر و سنگی سرو داره بنون کو ای را عکس گتمه خاب هنی تاز پرسه جوانییا وای دوربینه تی اشترا خریه شا
آحر سر وختی ویندشه هده ای را خوهره کارم کرده. منه تقلا کردشه و من پاتیویله سنگی سر نشوشه و مه را ای گله عسک گتشه و سالن گذشتینه دا وختی ام دنیاکو شه و اه عسکون ای مجله ی کو ویندمه هرگز هیچ کسی ندفرسه ام آماتوریه عسکون کی گته.
ویرامون. اوی ابه سالن
: نگارنده #زلیخا_صبا
@Masomehaprooz
🌹کلیپی زیبا و دیدنی از خواندن #کوکو (فاخته ) در دل طبیعت
درباره کوکوی تالش افسانه ها و داستانهای شفاهی مختلفی روایت شده و شعرهای مختلفی سروده شده است .
#حسن_زینعلی (لدو) شاعر تالش زبان با گویش کرگانرودی چنین می سراید:
غُاسَه ویشَه دَه کوکو کُا بَحَندی
غصَّه کُا چم أم دل دَه بَزَندی
بَزونیم اَز ته دِه آنیشَه گَردی
أشته دَرینَه خفَت من بَفَندی
بانوی شاعره #زلیخا_صبا درمورد کوکو چنین می سراید:
کوکوتی تی بوخون دیلم گریسته
روز گذرونینه عمرم پسیسته
کوکو هَده خونده تاکه لال آبه
مه که خونده نیه سَسِم گریسته
و اسطوره آوای تالش استاد #حمیدی چه زیبا میخواند:
کوکو خالا نداری کار مدا بدا بناله
کوکو بیکس وکاره کارمدا بدا بناله
#قربان_صحرایی پژوهشگر فرهنگ تالشان در این باره میگوید :
"کوکو در فرهنگ فولکوریک تالشی جایگاه ویژه ای دارد. در ضرب المثلها و ادبیات عامه این قوم کهن کوکو دربسیاری از جاها حضوری ملموس دارد.تالشان معتقدند کوکو از حدود نیمه فروردین تا نیمه تیرماه به مدت سه ماه نغمه ی حزینی از خود به طبیعت هدیه میدهد. استاد سید هادی حمیدی شاندرمن ، در ترانه ای فولکلوریک با خطاب به کوکو قصه ی غصه و محزون تالشان را ماندگار کرده است.افسانه کوکو تی تی ، از افسانه های احساسی و حزن انگیز فرهنگ شفاهی قوم تالش است"
گردآوری : #رضوان_زینعلی
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
کانال تالش نوین
درباره کوکوی تالش افسانه ها و داستانهای شفاهی مختلفی روایت شده و شعرهای مختلفی سروده شده است .
#حسن_زینعلی (لدو) شاعر تالش زبان با گویش کرگانرودی چنین می سراید:
غُاسَه ویشَه دَه کوکو کُا بَحَندی
غصَّه کُا چم أم دل دَه بَزَندی
بَزونیم اَز ته دِه آنیشَه گَردی
أشته دَرینَه خفَت من بَفَندی
بانوی شاعره #زلیخا_صبا درمورد کوکو چنین می سراید:
کوکوتی تی بوخون دیلم گریسته
روز گذرونینه عمرم پسیسته
کوکو هَده خونده تاکه لال آبه
مه که خونده نیه سَسِم گریسته
و اسطوره آوای تالش استاد #حمیدی چه زیبا میخواند:
کوکو خالا نداری کار مدا بدا بناله
کوکو بیکس وکاره کارمدا بدا بناله
#قربان_صحرایی پژوهشگر فرهنگ تالشان در این باره میگوید :
"کوکو در فرهنگ فولکوریک تالشی جایگاه ویژه ای دارد. در ضرب المثلها و ادبیات عامه این قوم کهن کوکو دربسیاری از جاها حضوری ملموس دارد.تالشان معتقدند کوکو از حدود نیمه فروردین تا نیمه تیرماه به مدت سه ماه نغمه ی حزینی از خود به طبیعت هدیه میدهد. استاد سید هادی حمیدی شاندرمن ، در ترانه ای فولکلوریک با خطاب به کوکو قصه ی غصه و محزون تالشان را ماندگار کرده است.افسانه کوکو تی تی ، از افسانه های احساسی و حزن انگیز فرهنگ شفاهی قوم تالش است"
گردآوری : #رضوان_زینعلی
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
کانال تالش نوین
Forwarded from M اپروز
باهاری گله تاچه نه کرا آم
ناجه دَوَسته" باغچه نه کِرا آم
دَمَرده کیله کا اِیزم دَچینه
هَشی پِرمه هه کوچه نه کرا آم
اوسالنه سال الاهی غم مداره
گله تا تازه غومچه نه کرا. آم
#زلیخا_صبا
ناجه دَوَسته" باغچه نه کِرا آم
دَمَرده کیله کا اِیزم دَچینه
هَشی پِرمه هه کوچه نه کرا آم
اوسالنه سال الاهی غم مداره
گله تا تازه غومچه نه کرا. آم
#زلیخا_صبا
باهاری گله تاچه نه کرا آم
ناجه دَوَسته" باغچه نه کِرا آم
دَمَرده کیله کا اِیزم دَچینه
هَشی پِرمه هه کوچه نه کرا آم
اوسالنه سال الاهی غم مداره
گله تا تازه غومچه نه کرا. آم
#زلیخا_صبا
ناجه دَوَسته" باغچه نه کِرا آم
دَمَرده کیله کا اِیزم دَچینه
هَشی پِرمه هه کوچه نه کرا آم
اوسالنه سال الاهی غم مداره
گله تا تازه غومچه نه کرا. آم
#زلیخا_صبا