(قسمت سه از سه)
✍ مهران صولتی
🔸 نکته پایانی: اگرچه امروز دیگر این امر بدیهی به نظر می رسد که با پایان یافتن تصور باطل پیشرفت تک خطی، ما نه با"
توسعه" بلکه با"
توسعه ها "مواجه هستیم و هر کشوری می تواند در این مسیر مدل ویژه خود را پیاده سازد ولی اگر قرار باشد همچون چهل سال گذشته راه افراط را بپیماییم هر چه بیشتر در دام عقب ماندگی فرو می رویم. در این چهاردهه برخی کوشیدند با بی اعتنایی به تجارب ارزشمند سایر کشورها چرخ را دوباره اختراع کنند و طرحی نو دراندازند. تلاشی که آشکارا به شکست انجامید و هزینه های بسیاری بر کشور تحمیل کرد. در عصر جهانی شدن سرنوشت
توسعه کشورها آنچنان با یکدیگر گره خورده است که آرزوی تک پیمایی در این مسیر بیشتر به یک تمنای محال شباهت یافته است! از همین رو خروج از وضعیت عقب ماندگی بیش از هر چیز منوط به شناخت واقع بینانه نخبگان و تصمیم سازان کشور با فرآیند جهانی
توسعه و دستیابی به نوعی اجماع نخبگانی بر سر خروج از این موقعیت می باشد. به نظر می رسد با توجه به رقابت شدید جهانی فرصت زیادی برای ورود پرشتاب به عرصه
توسعه یافتگی در اختیار نداریم و هر گونه اهمال و سهل انگاری در این مسیر می تواند ما را با خسارت های زیادی مواجه سازد!
@solati_mehran#عقب_ماندگی#توسعه_نیافتگی