تاریخ و فرهنگ دره شهر
#سیاهپوشی
Канал
6,48 тыс.
подписчиков
28,3 тыс.
фото
7,59 тыс.
видео
3,29 тыс.
ссылок
ارتباط با ادمین👇:
@Mehrgankadehh
کانال مردمی #دره_شهر
#مهرگان_کده، #سیمره ، تاریخ و #فرهنگ
آدرس اینستاگرام:
http://instagram.com/ceymarian
#پرس_و_پو
در زمان های گذشته و در حال حاضر نیز هرگاه شخصی بمیرد ازهمان نخست گوسفند یا بزی را برایش قربانی می کنند و به آن " #شوشوم"می گویند.
شو شوم برابرواژه فارسی "شام شب "است .درجامعه سنتی داشتن دام ارزش فراوانی دارد و کسی که دام نداشت را بی شوشوم می دانستند ."بی شوشوم بمینی" نفرینی به انسان و" وَشوشوم بکشنیت " هم نفرینی به دام است.
به هر صورت شوشوم پاره‌ای از آیین پرس و پو است که خود پرس و پو با آگاهی به شرایط زمانی و مکانی تغییر می کند.روزگاری رسم چمر و کتل درجای جای زاگرس اجرا می شد اما به علت هزینه سرشار و مقدمات زیادترآن امروزه و به ندرت فقط برای کسانی برجسته برگزار می‌شود.در یک قرن پیش همکاری بستگان یک طایفه در پرس و پو بسیار بیشتر از این زمان بوده است.بی‌گمان کم بودن جمعیت و شاید #طولانی_بودن_عمر_افراد هم بر روایی پرس و پو افزوده بود.در آن دوران صاحبان سوگ ،پخت و پزی انجام نمی دادند و این مردم بودند که هر خانواده یک دیگ آبگوشت می پخت و به همراه ظرف و مشکی پر ازآب برای برپایی این مراسم به خانه صاحب سوگواری می بردند.افراد دیگر به اندازه توان خود گاهی چای ، قند و به ندرت پول نقد پرداخت می کردند.این مراسم یک روزه بود و در شامگاه آن روز، هرکسی اثاثیه ای را با خود آورده بود آن را به منزل باز می گرداند.ولی رسم سیاه پوشی فراگیر بود و حتی با شنیدن مرگ عزیزی مقداری از یک تخته سیاه چادر را #بریده و به #کول خود وصل می گردند.
ازنام منطقه "دوار دِ مِل دینارکوه" متوجه خواهیم شد که این سنت در گذشته های بسیار دورهم وجود داشته است.بستگان نزدیک تا یک سال برای مرده جامه سیاه می پوشیدند.گاهی می شد که در این مدت فرد دیگری می مرد و #سیاهپوشی برای سال دیگریا سال های متمادی ادامه می یافت...
برخی افراد هم سوگند می خوردند تا پایان عمر برای شخص از دست رفته سیاهپوش شوند و به این کار " #شرط"می گفتند .در زمان های پیشین اخبار و آگهی‌ها به صورت سینه به سینه نقل می شود وبرای باخبر کردن افراد از مرگ دیگری کسانی را برای این کار به منازل آن ها می فرستادند.امروزه هم پرس و پو آرامش دهنده دردهای خانواده های داغدار است.
این سنت از چنان اهمیتی برخوردار است که دارندگان سوگواری در سخت‌ترین شرایط روحی آگاه خواهند بود که فلان کس به پرس و پوی مرده ایشان آمده یا نیامده است. حساسیت زنان در این باره بیشتر است وزنانی که هنوز از #کت و #گلونی استفاده می کنند قبل ازرسیدن به مراسم، گلونی خود را به‌پاس صاحب سوگ پایین می کشند که صاحبان عزا هم در همان ابتدای حضور آن ها ، گلونی ها را از سمت پیشانی بالاتر برده و یا با یک حرکت نمادین بر روی آن دست می کشند که این کار همانند نیمه برافراشتن پرچم کشورها در مرگ رهبر کشور دیگری است! به هر صورت بالاکشیدن گلونی شرکت کننده ها در مراسم خود یک نوع حضور و غیاب است و در صورت عدم حضور وی در این مراسم متعاقباٌ از وی گله مند خواهند شد
"غم دِ بار نوون".
جمشید حرمی/کد متن2304/24
انتشار با ذکر منبع بلامانع است
تاریخ و فرهنگ دره شهر
@CEYMARIAN
در زمان های گذشته و در حال حاضر نیز هرگاه شخصی بمیرد ازهمان نخست گوسفند یا بزی را برایش قربانی می کنند و به آن " #شوشوم"می گویند.
شو شوم برابرواژه فارسی "شام شب "است .درجامعه سنتی داشتن دام ارزش فراوانی دارد و کسی که دام نداشت را بی شوشوم می دانستند ."بی شوشوم بمینی" نفرینی به انسان و" وَشوشوم بکشنیت " هم نفرینی به دام است.
به هر صورت شوشوم پاره‌ای از آیین پرس و پو است که خود پرس و پو با آگاهی به شرایط زمانی و مکانی تغییر می کند.روزگاری رسم چمر و کتل درجای جای زاگرس اجرا می شد اما به علت هزینه سرشار و مقدمات زیادترآن امروزه و به ندرت فقط برای کسانی برجسته برگزار می‌شود.در یک قرن پیش همکاری بستگان یک طایفه در پرس و پو بسیار بیشتر از این زمان بوده است.بی‌گمان کم بودن جمعیت و شاید #طولانی_بودن_عمر_افراد هم بر روایی پرس و پو افزوده بود.در آن دوران صاحبان سوگ ،پخت و پزی انجام نمی دادند و این مردم بودند که هر خانواده یک دیگ آبگوشت می پخت و به همراه ظرف و مشکی پر ازآب برای برپایی این مراسم به خانه صاحب سوگواری می بردند.افراد دیگر به اندازه توان خود گاهی چای ، قند و به ندرت پول نقد پرداخت می کردند.این مراسم یک روزه بود و در شامگاه آن روز، هرکسی اثاثیه ای را با خود آورده بود آن را به منزل باز می گرداند.ولی رسم سیاه پوشی فراگیر بود و حتی با شنیدن مرگ عزیزی مقداری از یک تخته سیاه چادر را #بریده و به #کول خود وصل می گردند.
ازنام منطقه "دوار دِ مِل دینارکوه" متوجه خواهیم شد که این سنت در گذشته های بسیار دورهم وجود داشته است.بستگان نزدیک تا یک سال برای مرده جامه سیاه می پوشیدند.گاهی می شد که در این مدت فرد دیگری می مرد و #سیاهپوشی برای سال دیگریا سال های متمادی ادامه می یافت...
برخی افراد هم سوگند می خوردند تا پایان عمر برای شخص از دست رفته سیاهپوش شوند و به این کار " #شرط"می گفتند .در زمان های پیشین اخبار و آگهی‌ها به صورت سینه به سینه نقل می شود وبرای باخبر کردن افراد از مرگ دیگری کسانی را برای این کار به منازل آن ها می فرستادند.امروزه هم پرس و پو آرامش دهنده دردهای خانواده های داغدار است.
این سنت از چنان اهمیتی برخوردار است که دارندگان سوگواری در سخت‌ترین شرایط روحی آگاه خواهند بود که فلان کس به پرس و پوی مرده ایشان آمده یا نیامده است. حساسیت زنان در این باره بیشتر است وزنانی که هنوز از #کت و #گلونی استفاده می کنند قبل ازرسیدن به مراسم، گلونی خود را به‌پاس صاحب سوگ پایین می کشند که صاحبان عزا هم در همان ابتدای حضور آن ها ، گلونی ها را از سمت پیشانی بالاتر برده و یا با یک حرکت نمادین بر روی آن دست می کشند که این کار همانند نیمه برافراشتن پرچم کشورها در مرگ رهبر کشور دیگری است! به هر صورت بالاکشیدن گلونی شرکت کننده ها در مراسم خود یک نوع حضور و غیاب است و در صورت عدم حضور وی در این مراسم متعاقباٌ از وی گله مند خواهند شد
"غم دِ بار نوون".
جمشید حرمی/کد متن2304/24
انتشار با ذکر منبع بلامانع است
تاریخ و فرهنگ دره شهر
@CEYMARIAN