اندیشیدن تنها راه نجات

دانش #کچل(#طاس) شدن
چرا #مو_ها می‌ریزند ؟
دوبله شده به پارسی



⚛ @AndisheKonim

مطالعه ای که به فهم #دگرگونش
#مو در انسان های اولیه کمک‌ میکند.

مو یکی از ویژگی‌های مهم در پستانداران-از جمله انسان است که عملکردهای مرتبط با تنظیم حرارت، محافظت، استتار و پیام رسانی را انجام می‌دهد.
محققان در آزمایشگاه ژنومیک نخستی سانان در دانشگاه جورج واشنگتن، به بررسی جمعیتی از لمور ها به نام ایندری پرداختند. هدف از این آزمایش، ارزیابی تأثیرات آب و هوا، اندازه بدن و دید رنگی بر تکامل مو بود. آنها دریافتند:

• لمورهای شیفاک که بومی ماداگاسکار هستند، در محیط های کم رطوبت و باز، موهای متراکم تری دارند. محققان بر این باورند که مانند انسان های اولیه، موهای لمورها از آنها در برابر اشعه های قوی خورشیدی حفاظت میکند.

• احتمال زیادی وجود دارد که لمورها در مناطق سردتر موهای تیره داشته باشند. این اولین مدرک در پستانداران برای قانون بوگرت است که بیان می‌کند رنگ‌های تیره می‌توانند به تنظیم حرارت کمک کنند چرا که باعث جذب بیشتر گرما از پرتوهای خورشید میشود.

• موهای قرمز در لمورها با افزایش دید رنگی ارتباط دارد. به گفته محققان، جمعیت هایی که می توانند طیف وسیع تری از رنگ ها را ببینند، احتمال زیادی میرود که در قسمتی از بدنشان موهای قرمز داشه باشند.

نویسنده اصلی مقاله،
Elizabeth Tapanes
می‌گوید: ممکن است فشارهای فرگشتی متعددی روی یک ویژگی تأثیر بگذارد و قدرت تأثیر آنها بین گونه‌ها متفاوت باشد.

برندا بردلی، دانشیار انسان شناسی توضیح داد که درک ما از دگرگونش و تنوع مو در سایر نخستی‌ها به ما کمک می‌کند تا شکاف‌های مربوط به داستان تکاملی انسان را پر کنیم.

خاستگاه :
http://dx.doi.org/10.1002/ajpa.24508




⚛ @AndisheKonim

#داروین در یکی از نوشته هایش پیشنهاد می کند که #سیخ‌شدن #مو احتمالا درجانورانی که پوست نازکی دارند مکانیزمی برای مقابله با سرما باشد. اما همچنان که واضح است مو های بدن انسان به غیراز موهای صورت اندامی وستجیال به حساب می آیند بدین معنا که درگونه انسان خرمند نقش فیزیولوژیک شناخته شده ای را ایفا نمی کنند و فقط بازمانده تکاملی در انسان است. اکنون این پرسش مطرح می شود که چراسیخ شدن موهای بدن با وجود وستیجیال بودن این اندام در گونه ما هنوز اتفاق می افتد. پژوهشی که در سال 2020 در مجله cell چاپ شده است نشان می دهد که سلول هایی که در سیخ شدن مو نقش دارند در بازسازی سلول های بنیادی فولیکول های مو نیز دخیل هستند. این یکی از نخستین مطالعه هایی است که نشان می دهد چگونه یک عامل خارجی در تنظیم سلول های بنیادی انسان نقش ایفا می کنند. این پژوهش نشان می دهد که ماهیچه هایی که موجب سیخ شدن مو ها می شوندتحت تاثیر سیستم سمپاتیک در کنترل بلند مدت مو های بدن نیز نقش دارند. با استناد به این مطالعه می توان توضیح داد که چرا این مکانیزم که به ظاهر نقشی در شایستگی تکاملی نداردهنوز در گونه ما باقی مانده است.
Science Daily

⚛ @AndisheKonim

‍ چرا #انسان‌های #مدرن کم #مو هستند؟

پستانداران مقدار زیادی انرژی مصرف می‌کنند تا خودشان را گرم نگه دارند. پوست در واقع عایق‌بندی طبیعت برای بدن است.
چرا ما باید در گذشته از آن مزیت مهم چشم‌پوشی کرده باشیم؟
قابل تصورترین جوابی که می‌توان به این سوال داد، این است که اجداد ما میلیون‌ها سال قبل یک دوره زندگی در آب را پشت سر گذاشتند و موهای‌شان را از دست دادند.همان‌طور که می‌دانید مو عایق خوبی در آب نیست، و این درست مثل وضعیت پستانداران بی‌مو و آب‌زی(سیتاشین‌ها) بود.
دانشمندانی که این نظر را قبول ندارند می‌گویند که اگر قرار است موجودی در آب احساس گرما کند، باید بدنی گرد و پیه‌دار داشته باشد، نه این‌که دارای جثه‌ای دراز و پر از اعضا و جوارح باشد. از طرف دیگر، آن نظریه دوران زندگی در آب هم چندان قابل قبول نیست چون شواهد فسیلی برای تاییدش وجود ندارد.
نظریه‌ای که توجه خیلی‌ها را در این خصوص به‌خود جلب کرده، این است که انسان‌ها موهای بدن‌شان را زمانی از دست دادند که گرمای شدید تهدیدی برای‌شان به‌ شمار آمد.
کریس استرینگر، از موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید:«ما نفس‌نفس نمی‌زنیم و گوش‌هایی بزرگ مثل گوش‌های فیل هم نداریم. تنها راهی که می‌توانیم از طریقش خنک شویم عرق کردن است و با داشتن موهایی کلفت چنین چیزی امکان‌پذیر نبود.»
البته این قضیه شاید در دوران زندگی در جنگل‌های سایه‌دار، چندان مشکل‌ساز نبود اما وقتی اجداد ما به زمین‌های بازتر کوچ کردند و آن‌جا را به‌عنوان محل زندگی خود برگزیدند، شرایط عوض شد.
طبیعت، این‌طوری می‌طلبد که انسان‌هایی با موهای نرم آن‌جا زندگی کنند، به شکلی که هوای خنک کننده در اطراف بدن‌های عرق کرده‌شان بچرخد و خنک‌شان کند.
اما عرق کردن به‌معنای این است که مایعات زیادی باید وارد بدن شود و این یعنی این‌ که انسان‌ها باید در نزدیکی رودها و چشمه‌ها زندگی می‌کردند.
این همان جایی است که اطرافش کمی پر درخت و سایه‌دار بوده و نیاز به عرق کردن را کاهش می‌داد. از سوی دیگر، عصر یخبندان «پلیستوسین» حدود ۱.۶ میلیون سال پیش آغاز شد و حتی در آفریقا هم شب‌ها دیگر خنک‌تر از گذشته بود.
مارک پیگل از دانشگاه ردینگ انگلیس می‌گوید سایر موجودات در دشت‌ زندگی می‌کردند که موهای بدن‌شان را آن زمان از دست ندادند. استدلال او این است که انسان‌ها درست زمانی موهای بدن‌شان را از دست داده بودند که برای مقابله با تبعات آن، آمادگی پیدا کرده بودند.این احتمالا زمانی است که انسان‌های مدرن تکامل پیدا کرده بودند، یعنی حدود ۲۰۰ هزار سال پیش.
در چنین شرایطی احتمالا انسان‌ا با لباس پوشیدن، پناهگاه ساختن و درست کردن آتش، توانستند از دست رفتن موهای بدن‌شان را جبران کنند. به گفته پیگل، انتخاب طبیعت این بود که انسان‌ها موهای کم‌تری داشته باشند چون موی بدن باعث ایجاد انگل کم‌تری می‌شود که بیماری‌های مختلف را شیوع می‌بخشند.
البته به تدریج آن‌ها که موهای کم‌تری داشتند خود را زیباتر از دیگران هم قلمداد کردند و در هین راستا تولیدمثل بیشتری داشتند و ژن‌های بیشتری از آن‌ها باقی ماند.
در همین حال، شواهدی جزئی‌تر نشان می‌دهد که شپش بدن که در لباس‌ زندگی می‌کند از حدود هفتادهزار سال پیش وجود داشته است و احتمالا تا قبل از آن هنوز استفاده از لباس چندان مرسوم نبوده است.


⚛ @AndisheKonim

#مورمور شدن بدن، بازمانده تکاملی است که از اجداد ما برجای مانده!
بدن انسان‌های اولیه کاملا پوشیده از #مو بوده و زمانی که ماهیچه‌های کوچک متصل به فولیکول مو منقبض می‌شدند موهای بدن راست شده و علاوه بر عایق کردن بدن در برابر سرما، باعث تهدید #مهاجمان نیز می‌شده است، این عملکرد برای پستانداران و پرندگان بسیار مفید است، ولی درحال حاضر برای انسان هیچ نقشی ندارد از این رو ماهیچه‌های #زائد متصل به موهای بدن به مرور زمان از کد ژنتیک انسان حذف، و در نسل‌های آینده دیگر ظاهر نخواهند شد.

⚛ @AndisheKonim