اندیشیدن تنها راه نجات

#بیهوشی عمومی ، ادراک حسی را با قطع ارتباطات در قشر مغز از بین می‌برد.


یک پژوهش، که توسط پژوهشگران دانشگاه MIT انجام شد، نشان می‌دهد که در بیهوشی عمومی با استفاده از پروپوفول (Propofol، یک داروی تزریق وریدی برای شروع و نگهداری بیهوشی)، داده‌های حسی هنوز هم به مغز می‌رسند، اما نمی‌توانند در قشر مغز منتشر شوند. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که وجود آگاهی نیازمند آن است که نواحی قشر مغز همه با هم همگام و هماهنگ باشند.

در این پژوهش که با استفاده از مدل‌های حیوانی (نخستی‌سانان غیرانسان یعنی میمون‌ها و اَیپ‌ها) انجام شد، پژوهشگران شواهد روشنی گزارش کردند از این که در حیوانات بیهوش‌شده، صداها و اطلاعات حسی لامسه هنوز هم سبب تولید فعالیت عصبی در نواحی اولیه‌ی قشر مغز که این اطلاعات حسی را دریافت می‌کردند (primary sensory areas یا نواحی حسی اولیه)، می‌شدند؛ اما به وضوح، اندازه‌گیری‌های سیگنال‌های الکتریکی و امواج مغزی نشان دادند که این سیگنال‌ها قادر نبودند، آن گونه که در شرایط نرمال بیداری مشاهده می‌شود، به سه ناحیه‌ی دیگر قشر مغز منتشر شوند که مسئول پردازش سطح بالا و وظایف شناختی هستند.

برای انجام این پژوهش، تیم پژوهش روی دو مدل حیوانی کار کردند تا فعالیت مغزی آنها را - هم فعالیت الکتریکی نورون‌های مجزا و هم فعالیت جمعی موجی آنها - را از طریق تعدادی الکترود کاشته‌شده در چهار ناحیه‌ی قشر مخ، هم قبل و هم بعد از بیهوشی عمومی با پروپوفول، اندازه بگیرند. پژوهشگران نواحی‌ای از قشر مغز را برای اندازه‌گیری انتخاب کردند که بازنمایی‌کننده‌ی پیوستار سلسله‌مراتبی عملکردها از ناحیه‌ی حسی اولیه - یعنی شکنج گیجگاهی فوقانی (superior temporal gyrus یا STG) - تا نواحی مربوط به سطوح بالای شناختی - یعنی قشر آهیانه‌ی خلفی (posterior parietal cortex یا PPC)، ناحیه‌ی 8A، و قشر پیش‌پیشانی (prefrontal cortex یا PFC) - باشد. پژوهشگران دریافتند که در حالت بیهوشی عمومی ناشی از پروپوفول، سیگنال‌های عصبی از ناحیه‌ی STG (ناحیه‌ی حسی اولیه‌ی قشر مغز) فراتر نمی‌روند.

اهمیت این پژوهش در آن است که نشان می‌دهد که آگاهی نیازمند هماهنگی فعالیت‌های نواحی مختلف قشر مغز است و فعال‌سازی یک یا چند ناحیه‌ی آن کافی نیست.

بن‌مایه‌ها :

https://picower.mit.edu/news/anesthesia-blocks-sensation-cutting-communication-within-cortex

https://direct.mit.edu/jocn/article-abstract/doi/10.1162/jocn_a_02081/117931/Propofol-mediated-Unconsciousness-Disrupts




⚛ @AndisheKonim

چگونگی #عملکرد #بیهوشی
دوبله شده به پارسی

اگر عمل شده باشید ممکن است شمارش معکوس را از ۱۰ ۹ ۸ ... به یاد بیاورید و بعد از بیدار شدن در حالی که جراحی تمام شده به نظر میرسد که شما خواب بوده اید، اما خواب نبوده‌اید.
مترجم و گوینده : فائزه مجاهد‌طلب



⚛ @AndisheKonim

#بیهوشی چگونه رخ می‌دهد؟
زبان کلیپ انگلیسی با زیرنویس پارسی

#استیو_ژنگ ، مربی آموزشی

هنگامی که بیهوش هستید نمی‌توانید حرکت کنید، نمی‌توانید چیزی را به خاطر بسپارید، و خوشبختانه درد را احساس نمی‌کنید. درحالی که به نظر می‌رسد که شما در آن موقع خوابیده‌اید، ولی شما واقعا نخوابیده‌اید. چه اتفاقی می‌افتد؟ استیو ژنگ آنچه که ما در پس علم هوشبری می‌دانیم را توضیح می‌دهد.



⚛ @AndisheKonim

‍ قبل از #بیهوشی #مدرن ، پزشکان
چگونه عمل #جراحی انجام می‌دادند؟


امروزه داروهای بیهوشی از ابزار ثابت پزشکی هستند و شامل مجموعه‌ای از داروها می‌شوند که نه‌تنها برای کنترل درد بلکه برای شل کردن عضلات و بیهوش کردن بیماران نیز استفاده می‌شوند. اما قبل از ابداع بیهوشی، پزشکان چگونه عمل جراحی انجام می‌دادند گزارش‌هایی از صده‌ی ۱۱۰۰ از پزشکانی وجود دارد که اسفنج‌های آغشته به تریاک و آب ریشه گیاه انسان‌نما را برای ایجاد خواب‌آلودگی به‌منظور آماده‌سازی برای عمل جراحی و کاهش درد پس از عمل ، روی بیماران به کار می‌بردند. اگر به عقب‌تر برگردیم ، در دست‌ نوشته‌ هایی که از دوران رومی به قرون وسطی رسیده‌ است، دستور تهیه مخلوط آرام‌بخشی به نام دواله (dwale) توصیف شده است. طبق یکی از دست‌نوشته‌های قرون وسطی، این تنتور که از معجون سرگیجه‌آوری از صفرای گراز، تریاک، آب ریشه گیاه انسان‌نما، شوکران زهرآلود و سرکه ساخته می‌شد، به صورت دم کرده مورد استفاده قرار می‌گرفت تا درحالی‌که پزشکان بدن بیمار را می‌بریدند، او در حالت خواب باشد. از صده‌ی ۱۶۰۰ به بعد در اروپا، تریاک و شربت تریاک (تریاک حل‌شده در الکل) به مسکن‌های رایج تبدیل شدند. اما این داروها ناخالص و غیردقیق بودند و به سختی می‌شد آن‌ها را متناسب با بیماران و نیازهای آن‌ها به کار برد. علاوه‌بر‌این، آن‌ها می‌توانستند خطرناک باشد. برای مثال، شوکران زهرآلود می‌تواند کشنده باشد و تریاک و شربت تریاک می‌توانند اعتیادآور باشند.
تکنیک اول احتمالاً به یونان باستان برمی‌گردد. پزشکان یونان باستان شریان‌های گردن را «کاروتید» می‌نامیدند که کلمه‌ای با ریشه یونانی به‌معنای «بیهوش کردن» است. وایلدسمیت گفت: «شواهدی وجود دارد که آن‌ها از آن استفاده می‌کردند یا می‌دانستند که فشار دادن سرخرگ‌های کاروتید موجب بیهوشی می‌شود.» اگرچه، احتمالاً این روش به‌طور گسترده مورد استفاده قرار نمی‌گرفته است و دلیل موجهی هم داشته است.
در سال ۱۷۸۴، جراح بریتانیایی به نام جان هانتر فشردن اعصاب را با استفاده از شریان‌بند روی اندام بیمار برای ایجاد بی‌حسی آزمایش کرد. شگفت‌آور اینکه، این روش کارگر بود: هانتر توانست اندام را قطع کند و ظاهراً بیمار دردی احساس نکرد.
دیگر تکنیک کنترل درد «خواب مغناطیسی» یا مسمریسم بود. این باور شبه‌علمی عناصر هیپنوتیزم را با این تئوری‌ها ترکیب می‌کرد که سیالی در بدن انسان‌ها وجود دارد شبیه میدان نیرو که می‌توان آن را با آهنربا دستکاری کرد. مخترع این تکنیک، پزشک اتریشی فرانتس آنتوان مسمر، معتقد بود که با کنترل این مایع انعطاف‌پذیر می‌تواند بیماران را در حالت تعلیق حیات قرار دهد که طی آن درد جراحی را احساس نکنند.
این اقدامات شبه‌علمی مورد توجه واقع شد. تا اواسط دهه ۱۸۰۰، مسمریسم به سایر نقاط اروپا و به هند گسترش پیدا کرده بود و جراحان از آن برای جراحی بیمار استفاده می‌کردند. براساس گزارشی که در مجله‌ی
Hektoen International Journal
منتشر شده است، در چندین مورد گزارش شد ، بیمارانی که این تحت این رویه قرار می‌گرفتند، دردی احساس نمی‌کردند. خواب مغناطیسی چنان رایج شد که چندین بیمارستان خواب مغناطیسی در لندن و مناطق دیگر تأسیس شد. اما جراحان شروع به زیر پرسش بردن این روش‌ها کردند و طرفداران آن‌ها را به گمراه کردن مردم متهم کردند و درنهایت، خواب مغناطیسی از اعتبار افتاد.



⚛ @AndisheKonim

#مغز چگونه خود را پس از
#بیهوشی #بوت می‌کند؟

خلاصه tldr: مغز به صورت بخش به بخش بوت می‌شود و نه به یکباره، توانایی حل مسائل انتزاعی پیش از همه لود می‌شود!
سه ساعت طول می‌کشد تا پس از یک بیهوشی عمیق به طور کامل بوت شویم.

حتماً تا به حال به این فکر کرده‌اید که چرا روشن شدن دستگاه‌‌های دیجیتالی‌ زمانبر بوده و در مرحله بوت شدن دقیقاً مشغول انجام چه کاری هستند. دانشمندان همین سؤال را در مورد مغز انسان پرسیده‌اند: دقیقاً هنگام راه‌اندازی مجدد مغز پس از بیهوشی، کما یا یک خواب عمیق چه رخ می‌دهد؟

این مطالعه‌ی تازه‌ به کمک یک گروه ۳۰ نفری از داوطلبان بالغ و سالم که برای مدت سه ساعت بیهوش شدند و یک گروه دیگر ۳۰ نفری از داوطلبان بالغ و سالم که به عنوان گروه کنترل به صورت هوشیار نگاه داشته شدند انجام شده است. و نتایج آن درک ما را نسبت به آنکه چگونه مغز خود را آگاهی باز می‌گرداند؛ بهبود بخشیده است.

معلوم شده است که مغز به صورت بخش به بخش هوشیار می‌شود و نه به یکباره. توانایی‌های حل مسائل انتزاعی - که مسئولیت آن با قشر پیش‌پیشانی است- زودتر از همه راه‌اندازی می‌شود؛ در حالی که سایر قسمت‌های مغز، شامل آن‌هایی که مدت زمان عکس‌العمل و توجه را مدیریت می‌کنند؛ بیشتر طول می‌کشند.
به نقل از متخصص بیهوشی مکس کلتز از دانشگاه پنسیلوانیا: «گرچه در ابتدا این نتیجه غافل‌گیر کننده است، اما از دیدگاه فرگشتی منطقی است که توانایی‌‌های پیشرفته شناختی زودتر بازیابی شوند»
«برای مثال اگر شخصی قدم زنان در حال نزدیک شدن به یک تهدید باشد؛ ساختارهایی همانند قشر پیش‌پیشانی برای ارزیابی موقعیت و طراحی یک نقشه عملی، مهم هستند.»

روش‌های گوناگونی برای اندازه‌گیری آنچه در مغز رخ می‌دهد؛ شامل EEG و تست‌های شناختی، قبل و بعد از اجرای مطالعه، از داوطلبین گرفته شده است. این تست‌ها، سرعت عکس‌العمل، توانایی یادآوری حافظه و سایر مهارت‌ها را آزموده‌اند.
با تحلیل داده‌های EEG، پژوهشگران متوجه شدند که به طور خاص مناطق پیشانی مغز - جایی که عملکردهایی نظیر حل مسئله، حافظه و کنترل حرکتی قرار دارند- حین به هوش آمدن، شروع به فعال شدن می‌کنند.

مقایسه با گروه کنترل نشان می‌دهد؛ حدود سه ساعت طول می‌کشد تا افراد بیهوش شده، به طور کامل ریکاوری شوند.
به گفته‌ی متخصص بیهوشی مایکل آویدان از دانشگاه واشنگتن: «این نتایج نشان می‌دهد که مغز انسان سالم تاب‌آوری بالایی، حتی پس از یک بیهوشی طولانی مدت و عمیق دارد و به سرعت می‌تواند به حالت نخست خود بازگردد.»

«از نظر بالینی، این نتایج دلالت بر آن دارد که برخی از اختلالات شناختی - همانند هذیان‌گویی- که اغلب روزها یا حتی هفته‌ها پس از ریکاوری از بیهوشی می‌بینیم؛ احتمالاً مربوط به عواملی غیر از اثرات تأخیری داروهای بیهوشی روی مغز باشند.»

بسیاری از روندهای جراحی بدون بیهوشی ممکن نیست، - یک راه مؤثر و کنترل شده برای خاموش کردن هوشیار در مغز- چیزی که می‌تواند ناخواسته در مواردی همچون کما رخ دهد.
با وجود استفاده گسترده از بیهوشی، همچنان درک دقیقی از جزئیات چگونگی وقوع بیهوشی نداریم؛ حتی وقتی کشف کردیم چگونه آن را به صورت ایمن اعمال کنیم. ایده‌های بسیاری در مورد نحوه‌ی برخورد مغز با این داروها وجود دارد، اما هنوز شواهد محکمی در دست نداریم.

یافته‌ی اخیر نه تنها به درمان و مراقبت از بیماران - پس از یک جراحی بزرگ همراه با بیهوشی- کمک می‌کند؛ بلکه درک بهتری از مغز و پاسخ آن به قطع در هوشیاری به دانشمندان می‌دهد.

این تحقیق در eLife چاپ شده است.
DOI: 10.7554/eLife.59525
اصل خبر:
https://www.sciencealert.com/here-s-how-the-brain-reboots-itself-after-the-deep-sleep-of-anesthesia?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+sciencealert-latestnews+%28ScienceAlert-Latest%29




⚛ @AndisheKonim