razminabook | راضیه بهرامی

چرا وقتی خودم تو مهمونی‌ها و جمع‌های دوستانه و خانوادگی حضور دارم از مامانم می‌‌پرسن من چی خوندم و چی کارم؟

🧠🤔🍂

#کوته‌نوشت

@razminabook

▪️برشی از کتاب «جریده‌ی فریده» که این روزها به چاپ چهارم رسیده است

اگر مردان ما علم اداری و علم معاش و اکونومی داشتند، ما کجا به این روزگار سیاه می‌افتادیم و اگر مردان ما نوع‌پرست و وطن‌دوست بودند، چه جهت داشت که ما به این ذلت و وطن عزیزمان محتضر و در خطر باشد؟ اگر مردان ما غیرت و همت داشتند و استقلال وطن را طالب بودند، چرا ما به این فقر و فلاکت و پریشانی دچار می‌شدیم؟ چرا ‌اندوخته‌های اجدادی و پدری و ثروت مملکت را از نادانی به خارجه برده، به مصارف بیهوده خرج و صرف می‌کردند و به حالت گدایی مراجعت می‌نمودند؟ شما خانم‌ها می‌دانید که در سابق یک زن رعیت از طبقه‌ی اسافل اقلاً دویست تومان طلاآلات از دستبند و اسباب سر و سینه و زینت با خود داشت. چه شد آن طلاآلات که حالا در پیش زن‌های اعالی جایش خالی است، چه رسد به زن‌های اهالی؟ چه شد آن جواهرات گران‌بهای ایران که ضرب‌المثل دول دیگر بود؟ چه شد مکنت و ثروت مردمان ایران؟

🔸️«جریده‌ی فریده» دریچه‌ای است به دنیای زنان پیشروی بعد از مشروطه. این کتاب منتخبی است از روزنامه‌ی‌ شکوفه، دومین روزنامه‌ی زنان ایران که در سال‌‌های ۱۲۹۱ تا ۱۲۹۵ شمسی منتشر می‌شد.

@atrafpublication

کتابی دیگر از ناشر مورد علاقه‌ام، اطراف♥️📚
در نشست‌های آتی، یک شب را با این کتاب، روشن خواهیم کرد.

دوستان کجایید؟ خونه رو آب و جارو کردم، چای تیار کردم. پاشید بیایید دیگه.😉🙏

meet.google.com/eqs-dzfc-ofy

اینجا، شب‌ها روشن است.👆

رأس ساعت ۹ آغاز می‌کنیم.🌛📚

در «شب‌های روشن» ۱۴ آبان می‌ریم سراغ این کتاب.👆

ساعت ۹ شب در گوگل‌میت📚🌛

@razminabook

گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود

دارم به سی‌سالگی نزدیک می‌شوم. هنوز دو سالی مانده اما حس می‌کنم مثل جادوی سیندرلا تنها تا ساعت ۱۲ نیمه‌شب ۲۹ سالگی وقت دارم تکلیفم را با خودم و دنیا روشن کنم و تصمیم بگیرم که بالأخره قرار است کجای زندگی باشم و به قول دایی (دکتر محمود تارا) در پادکست جافکری، کارگردان باشم یا بازیگر؟

بزرگسالی یعنی مسئولیت‌پذیری در جوانب مختلف، یعنی تلاش برای تکامل و بلوغ در ابعاد متعدد و شجاعت تصمیم‌گیری؛ تصمیمات سختی که بر زندگی دیگران هم اثر می‌گذارند.

گاهی دلم برای خودِ ۷ساله‌ام و آن بی‌غل‌وغشی و صداقت کودکی تنگ می‌شود. برای روزهای بی‌دغدغگی و آسودگی و حتی بی‌خیالی و آن حال دم‌شُمار و خیام‌‌گونه.

اما... امان از عقربه‌ها و گذر ایام
باید ساخت
درد کشید
و جلو رفت که

°°لَیسَ للانسان الاّ سعیٰ...

نیست برای انسان مگر آنکه تلاشی کند. (سورهٔ نجم آیه‌ی ۳۹)

عنوان یادداشت: بخشی از غزلی معروف از زنده‌یاد محمدعلی بهمنی

راضیه بهرامی | ۱۴ آبان ۱۴۰۳

#راضیانه‌ها

@razminabook

روتین صبحگاهی

👨‍💻پدرم، به طرز عجیبی صبح‌ها سرحال و خوشحال بود. او در یک شرکت خشک، سرد و ملال‌آور کار می‌کرد، بنابراین هیچ دلیلی برای آن همه شور و نشاط صبحگاهی نبود.

🫖 دم اذان صبح بیدار می‌شد و نماز می‌خواند. در آن تاریکی، آب در کتری می‌ریخت که جوش بیاید و چایی دم کند، که البته همیشه یادش می‌رفت آب به نقطه جوش رسیده و اگر مادرم بلند نمی‌شد، به داد کتری برسد، آن قدر می‌جوشید که تمام آب تبخیر می‌شد و بوی سوختن کتری بالا می‌رفت.

🍯 اعتراض‌های مادرم هم نمی‌توانست روزش را خراب کند. پذیرفته بود که زنان در اوایل صبح بداخلاق‌ند و همین صبر و تحمل‌ها، کلید ورود به بهشت است.

⏰ بعد از داستان چایی، پدرم می‌رفت روی پشت بام و ورزش می‌کرد. پشت بام را انتخاب کرده بود که مثلا ما را بیدار نکند. همسایه‌ها می‌گفتند دیگر صبح‌ها ساعت کوک نمی‌کنند و گام‌های سنگین و عطسه‌های طوفانی آقای ایمانی، موثرتر از هر زنگی است.

🌃 اگر تا آن موقع برادرم از جا بلند نشده بود، به سراغش می‌رفت. چند شعر و حکایت از مزایای سحرخیزی می‌خواند و سرزنشش می‌کرد که چرا تا ساعت ۶ صبح هنوز در رخت‌خواب است. او هم که می‌دید چاره‌ای ندارد، بلند می‌شد. پدرم با گام‌هایی استوار ناشی از احساس پیروزی در این امر خطیر، از اتاق خارج می‌شد.

🐅 به ما زن‌‌ها کاری نداشت و زورش فقط به برادرم می‌رسید. می‌دانست نباید اوایل صبح پا روی دُممان بگذارد.

🧨 من تا چند ساعت اول، نه می‌توانستم حرف بزنم نه جواب کسی را بدهم. دلیلش هم مشخص بود می‌خواستم باز هم بخوابم. تختم آرزومندانه نگاهم می‌کرد که برگردم، با قلبی شکسته رویم را بر می‌گرداندم و می‌رفتم مدرسه.

💕هر چند وقت یک بار هم می‌گفتم: «به جهنم.» و برمی‌گشتم به تخت گرم و نرمم. تمام بدنم را در آغوش می‌کشید و من با لبخندی رضایت‌آمیز به خواب می‌رفتم.

#روزنوشت_نازنین_ایمانی #طنز

🔗Instagram
Join @mohtavakaar

هر چقدر افکار و نوشته‌های من این روزها سنگین و فلسفی است و دارم تلاش می‌کنم بر لبهٔ تردید، قدمْ محکم کنم، نوشته‌های رفیق عزیزم، نازنین نوش روح و جان است. بخوانید و به کانالش بپیوندید.😊👇

#همرسانی

امروز افتاده‌ام به پرسیدن سؤالات سخت و عرق‌درآر.🫠🧠

به بارش ایده‌هایتان نیازمندم.🌧️📝👇

هر کس که کاری می‌کند، هر قدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی است که کاری نمی‌کنند. هر کس که چیزی می‌سازد - حتی لانهٔ فروریختهٔ یک جفت قمری را - منفور همهٔ کسانی‌ست که اهل ساختن نیستند. و هر کس چیزی را تغییر می‌دهد - فقط به‌قدر جابه‌جا کردن یک گلدان، که گیاه درون آن، ممکن است بپوسد و بمیرد - باید در انتظار سنگباران همهٔ کسانی باشد که عاشق توقف‌اند و ایستایی و سکون.

📚 چهل‌ نامهٔ کوتاه به همسرم
✒️ نادر ابراهیمی

اهل ساختنی یا سکون؟ اصلاً می‌شود یک طرف را مصرانه و با قطعیت برگزید یا گهگاه و به‌ضرورت باید تغییر موضع داد؟

باز هم سؤال سخت و مردافکنی پرسیدم. خودم هم بعضی اوقات اسیر سکون و توقف می‌شوم. توقفی حاصل از ترس، تردید، بی‌اعتمادی به خود و دلسردی.

چه می‌توان کرد؟

آدمیزادیم با ملغمه‌ای از احساسات و افکار متضاد و متناقض. گاه دیوار ترس‌ها آن‌قدر بلند می‌شود که توان پریدن را از ما سلب می‌کند.

شاید نباید پرید.
باید رخنه کرد و دیوار را از پایه سست کرد. با دست‌ و دلی لرزان و سری که از بار فکر روی گردن لق می‌زند.

شما چه می‌کنید در لحظات گرگ‌و‌میش زندگی؟

راهی نشان دهید تا از چاهی برون آییم.

راضیه بهرامی | ۱۳ آبان ۱۴۰۳

#راضیانه‌ها

@razminabook

دوستان سلام به همگی🌱🌱

من امشب کاری برام پیش اومده که نمی‌تونم در جلسهٔ شب‌های روشن حضور داشته باشم.

ان‌شاءالله، دوشنبه، با کتاب «سر کلاس با کیارستمی» در خدمتتون هستم.

اول هفته‌تون به خیر و خوشی😊

تا حالا چند بار بهتون یادآوری کردند که اگر رفته بودید دانشگاه فرهنگیان، الان خوشبخت‌ترین آدم روی زمین بودید؟

پ.ن: معلمی بسیار مقدس و معلم‌ها بسیار محترم هستند. اما این دلیل نمی‌شه که تدریس، شغل موردعلاقهٔ همهٔ آدم‌ها باشه.

#کوته‌نوشت

@razminabook

آدم تصاویر هالووین‌ و تزئیناتش و شادی مردم کشورهای دیگر را می‌بیند، هم کیف می‌کند، هم حسرت می‌خورد. ما اغلب جشن‌های ملی‌مان، از گاهنبارها گرفته تا مهرگان و سده و آبانگان و…، را به فراموشی‌ سپرده‌ایم. یک‌ نوروز مانده که شده موعد مرخصی (نه شادی) ‌و یک چهارشنبه‌سوری که بیشتر‌ وحشت‌زاست تا شاد.

در ایران باستان «شادی» تکلیف دینی بود و حتی گریستن بر‌ مرده را ناروا می‌دانستند. کاش روزی باز ایران سرزمین جشن‌ها و خوشی‌ها باشد…

حسین جاوید
@Virastaar

ابدیت، پیش روی ماست

هیچ‌کدام از ما واقعاً نمی‌میرد. درست است که در روز و ساعت و لحظه‌ای که خداوند مقدر کند باید مهیای رفتن شد اما این رفتن، رفتنی بی‌بازگشت نیست. ما به دیار فراموش‌شدگان نمی‌رویم و تا روزی که این جهان برپاست ما هم هستیم اما به شکل و شیوه‌ای نو.

ما ابدیت را در پیش داریم

این جمله را چند وقت پیش به‌صورت اتفاقی از واعظی شنیدم. تکانم داد و غرقم کرد در فکر.

ابدیت
ابدیت
ابدیت

چه چیزی می‌تواند مرا ابدی کند؟ به قول جهان در فیلم «جهان با من برقص» چه دارم که به بعدی‌ها بدهم تا دنیا حتی در نبودنم هم همچنان مرا داشته باشد؟

این سؤال‌های سخت و مردافکن، پشت آدم را می‌لرزاند اما باید بهشان فکر کرد.

نباید ترسید.
نمی‌شود نترسید.
ولی باید تلاش کرد.

تلاشی که مانا و نامیرایمان کند. کوششی که بذر عشق بکارد و محبت درو کند و یادی شود نیک برای آن‌سوی این زندگی. زندگی اصلی و ابدی و انکارناشدنی.

شما چه در توشهٔ آن سفر حتمی گذاشته‌اید؟

راضیه بهرامی | ۱۱ آبان ۱۴۰۳

#راضیانه‌ها

@razminabook

http://meet.google.com/qfp-ykrz-rwk

لینک جلسه👆

ده دقیقه دیگه شروع می‌کنیم.🤩

اکنون: هم‌نشینی دکتر رشید کاکاوند و سروش صحت


پس از گذشت سه سال و نیم از تعطیلی #کتاب_باز‌، دکتر رشید کاکاوند و سروش صحت این بار در برنامهٔ اکنون به دنیای شعر و ادبیات بازمی‌گردند.
‌
دکتر کاکاوند، صدای آشنای شعر و ادبیات، که شعرخوانی و گفت‌وگوی او در کتاب‌باز مورد استقبال میلیونی مخاطبان قرار گرفته‌بود، همراه #اکنون خواهد بود و قرار است با او به جهان شیرین ادبیات سفر کنیم.

برنامه «اکنون» به میزبانی سروش صحت و با تهیه‌کنندگی و کارگردانی محمدرضا رضائیان به زودی از #فیلیمو پخش می‌شود.
‌
@filimo